Chociaż Wielka Brytania była pionierem w rozwoju czołgów podczas I wojny światowej, po jej zakończeniu dalszy rozwój broni pancernej w tym kraju stanął pod znakiem zapytania. Mimo podejmowanych prób pokazania możliwości gąsienicowych pojazdów bojowych, skostniałe dowództwo nie było zainteresowane ich rozwojem. Jednym z projektów, który mimo potencjału trafił do kosza była seria dział samobieżnych Birch Gun z połowy lat 20. XX wieku.
Podczas I wojny światowej Brytyjczycy zaprojektowali jedno z pierwszych w historii dział samobieżnych – Gun carrier Mark I. Pojazd ten był jednak bardzo prymitywny i raczej niezbyt nadawał się do ani do roli do jakiej go zaprojektowano, ani do roli działa samobieżnego. Pod koniec wojny rozpoczęto prace nad ich wersją rozwojową, ale dalej było to rozwiązanie mało nowoczesne.
Dopiero w 1925 roku, już po zakończeniu wojny rozpoczęto prace nad serią dział samobieżnych, które miały mieć praktyczne zastosowanie w brytyjskich wojskach pancernych. W Royal Arsenal Woolwich na podwoziu czołgu średniego Vickers Medium Mark II zaprojektowano wówczas pojazd z otwartym stanowiskiem działa QF 18 kalibru 83,8 mm, które nazwano SP QF 18pdr Mk I, ale bardziej znane są jako Birch Gun (od nazwiska generała Sir Noela Bircha).
Zbudowano 5 pojazdów – Birch Gun Mk I będący prototypem, trzy egzemplarze Birch Gun Mk II i jeden zmodyfikowany egzemplarz Mk III z działem umieszczonym w obrotowej wieży, zapewniającej większą ochronę załogi. Pojazdy różniły się od siebie szczegółami konstrukcji i wyposażeniem, ale ogólnie miały bardzo podobną konstrukcję.
Ich kadłuby miały 5,8 m długości, 2,4 m szerokości i 2,3 m wysokości. Masa wynosiła 12,1 tony. Napęd stanowił ośmiocylindrowy silnik Armstrong Siddeley o mocy 90 KM, zapewniający prędkość maksymalną 45 km/h i zasięg 192 km. Uzbrojenie składało się z armaty QF 18 kalibru 83,8 mm na obrotowej platformie z lekką maską. Pancerz miał grubość 6 mm. Załoga liczyła 6 żołnierzy.
Pojazdy trafiły do Experimental Mechanized Force a następnie do Experimental Armoured Force i brały udział w pokazach tych formacji. Dzięki przemyślanej konstrukcji wszystkie pojazdy mogły być wykorzystywane zarówno jako działa samobieżne jak i działa przeciwlotnicze. Dobre osiągi sprawiały natomiast, że spokojnie mogły również towarzyszyć nacierającym czołgom.
Mimo ogólnie pozytywnych wyników prób, prace nad pojazdami były spowalniane przez naczelne dowództwo, które kompletnie nie wiedziało sensu zarówno w rozwoju czołgów jak i tym bardziej w rozwoju specjalistycznych pojazdów do jakich bez wątpienia należały Birch Gun. Wraz z rozwiązaniem eksperymentalnej formacji do jakiej przydzielono pojazdy, poddano je jeszcze kilku próbom i ostatecznie na przełomie czerwca i lipca 1931 wycofano z eksploatacji.
Chociaż Birch Guny były perspektywicznymi konstrukcjami, które na pewno pomogłyby w zdobywaniu doświadczenia w budowie nowocześniejszych dział samobieżnych, olbrzymia wręcz niechęć do nich z strony dowództwa brytyjskiej armii sprawiła, że projekt skasowano bez analizy zdobytych informacji. Dopiero w trakcie II wojny światowej rosnące zapotrzebowanie na działa samobieżne sprawiło, że powrócono do tej koncepcji pod postacią działa samobieżnego Bishop.
