Francuska flota na przełomie XIX i XX wieku była zbieraniną dziwacznych okrętów wojennych, które mimo budowy seriami, znacząco się od siebie różniły. Przykładem takich okrętów były okręty wywodzące się z zbudowanego w 1897 roku pancernika Charles Martel. Jednym z tych okrętów był Carnot.
Pod koniec XIX wieku francuska flota wyraźnie ustępowała Royal Navy, z którą rywalizowała. Punktem zwrotnym było wprowadzenie do służby brytyjskich pancerników typu Royal Sovereign. W odpowiedzi, Francuzi podjęli decyzję o budowie 5 nowych pancerników należących do typu Charles Martel. Chociaż według założeń, każdy z okrętów miał mieć identyczną konstrukcję, w praktyce, wszystkie pancerniki projektowane był indywidualnie.
Jednym z najbardziej oryginalnych okrętów tej nieformalnej serii, był Carnot. Stępkę pod niego położono w lipcu 1891 roku, wodowanie miało miejsce trzy lata później 12 lipca 1894 roku, a do służby okręt wszedł 25 czerwca 1897 roku. Okręt miał 114 m długości i wyporność 11 954 ton. Napęd stanowiły dwa silniki parowe o mocy 16 300 ihp, zapewniające prędkość 17,8 węzła.
Okręt wyróżniał się skomplikowanym układem nadbudówek (z licznymi oknami), kształtem kadłuba oraz rozmieszczeniem uzbrojenia. Dwie najcięższe armaty kalibru 305 mm umieszczono pojedynczo w dwóch wieżach na dziobie i rufie a kolejne dwie armaty kalibru 274 mm umieszczono pojedynczo w wieżach po obu burtach. Dodatkowo okręt posiadał 8 armat kalibru 138 mm oraz dwie wyrzutnie torped kalibru 450 mm. Opancerzenie pancernika miało grubość 460 mm w pasie burtowym, 230 mm na pomoście bojowym oraz 380 mm na wieżach. Załoga liczyła 647 oficerów i marynarzy.
Za okręty siostrzane pancernika Carnot uznaje się cztery jednostki wywodzące się pancernika Charles Martel – Jauréguiberry, Bouvet, i Masséna. Różniły się one jednak między sobą konstrukcją nadbudówek i szczegółami konstrukcji. Podobnie jak wspomniane okręty, Carnot wszedł do służby w Flocie Śródziemnomorskiej, a w 1900 roku został oddelegowany do Floty Północnej.
Jednostka pozostawała w służbie aż do wybuchu I wojny światowej, intensywnie uczestnicząc w manewrach. Ze względu na swoją konstrukcję i stosunkowo słabe uzbrojenie, pancernik (będący typowym przedstawicielem francuskich pre-dreadnoghtów) został uznany za nieprzydatny i przeniesiony do rezerwy. W razie potrzeby okręt miał wrócić do służby, jednak nigdy do tego nie doszło. W 1922 roku podjęto decyzję o jego skreśleniu z listy floty, a następnie złomowaniu.