Wraz z rozwojem elektroniki i szeroko rozumianej branży komputerowej, w latach 70. XX wieku zaczęła rodzić się branża gier wideo. Zanim powstały znane nam komputery osobiste, w gry grało się albo na automatach, albo na konsolach. Zaprezentowana w 1976 roku konsola Fairchild Channel F zapoczątkowała nową erę w rozwoju konsol.
Pierwsza generacja konsol gier wideo była bardzo prosta. Urządzenia miały wbudowane gry i nie było możliwości uruchamiania na nich innych gier. Zyskały one sporą popularność, ale nie zawojowały rynku ponieważ w praktyce niewiele różniły się od typowych automatów do gier, a ich jedynymi zaletami była możliwość grania w domu i ogólna mobilność – ogranicza jedynie przez dostęp do telewizora.
Fairchild Channel F (fot. Wikimedia Commons)
Prawie równocześnie z pojawieniem się pierwszych konsol, wielu konstruktorów amatorów i pracowników firm elektronicznych zaczęło tworzyć nowe koncepcje i bardziej rozbudowane konsole. W 1974 roku Wallace Kirschner i Lawrance Haskel pracujący w firmie Alpex Computer Corporation stworzyli prototyp konsoli wykorzystującej mikroprocesor Intel 8080 oraz specjalny system wymiennych kartridżów zawierających dodatkowe obwody i pamięć ROM, na których zapisano program odtwarzany przez główny mikroprocesor w konsoli. Każdy kartridż mógł dzięki temu zawierać inną grę.
Konstruktorzy bezskutecznie próbowali zainteresować swoim projektem kilku producentów telewizorów. Dopiero po kontakcie z przedstawicielem firmy Fairchild udało im się doprowadzić do prezentacji urządzenia, w której wziął udział Jerry Lawson. Projekt tak mu się spodobał, że nakłonił on przełożonych do zakupu licencji i rozpoczęcia produkcji seryjnej konsoli, co nastąpiło w styczniu 1976 roku.
Lawson wspólnie z Nickiem Talesforem i Ronem Smithem przebudował prototyp na praktyczną konsolę. W trakcie prac wymieniono procesor na Fairchild F8 o prędkości 2 MHz, zmieniono kontrolery, a moduły z pamięcią ROM obudowano plastikową obudową, tworząc kartridże z prawdziwego zdarzenia. Konsola posiadała 64 bajty pamięci. Na wewnętrznej pamięci konsoli znajdował się system prezentacyjny oraz dwie gry – Hockey i Tennis.
Fairchild Channel F System II (fot. Wikimedia Commons)
Konsola trafiła do sprzedaży w USA w listopadzie 1976 roku, a w październiku 1977 roku trafiła do Japonii. Do tego czasu sprzedano aż 250 000 egzemplarzy konsoli, która nosiła nazwę VES, zmienioną później na Channel F. Początkowo konsola kosztowała 169,95 dolarów (współcześnie około 763,58 dolarów). W 1979 roku do sprzedaży trafiła druga wersja konsoli, oznaczona jako Channel F System II, różniąca się głównie konstrukcją jednostki centralnej, oraz elektroniką.
Do zakończenia produkcji konsoli w 1983 roku wydano 26 kartridżów z grami, z których część zawierała jedną grę, a część nawet dwie, trzy lub aż cztery.Oprócz wersji amerykańskiej i japońskiej, powstało kilka licencyjnych klonów konsoli w Szwecji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Włoszech i Belgii. W Niemczech opracowano również kilka dodatkowych kartridżów z grami.
Rozwój branży gier sprawił, że w 1983 roku zakończono produkcję konsol serii Fairchild Channel F i Fairchild Channel F System II. Konsola ta zapisała się jednak w historii jako pierwsza nowoczesna konsola wykorzystująca mikroprocesor oraz wymienne kartridże z grami, stając się równocześnie protoplastą znanych nam współcześnie konsol.
