Roraima – niesamowita góra w Ameryce Południowej

Majestatyczna góra Roraima na granicy Brazylii, Gujany i Wenezueli uznawana jest za jeden z najstarszych masywów skalnych na świecie, którego wiek szacuje się na 2 mld lat. Przez lata nie zdobyta, dopiero pod koniec XIX wieku pierwsza ekspedycja dotarła na jej szczyt. Obecnie góra co roku przyciąga nawet 200 wspinaczy.

Góra Roraima jest częścią pasma górskiego Pacaraima Wyżyny Gujańskiej i trzecim najwyższym jej szczytem. Określana jaka stoliwo, charakteryzuje się wysokością 2810 m n. p. m. w najwyższym punkcie. Jej szczyt jest płaski, a różnice wysokości mieszczą się w zakresie kilkudziesięciu metrów. Skała ma 10 km długości i maksymalnie 5 km szerokości, przy czym dokładna powierzchnia góry szacowana jest na 33-50 m². Najbardziej charakterystycznym elementem góry są jej strome zbocza, bardzo utrudniające wspinaczkę, oraz charakterystyczny południowy kraniec przypominający dziób statku. Przez górę przechodzą granice Brazylii, Gujany i Wenezueli, przy czym kontrolują one odpowiednio 5%, 10% i 85% góry.

Szczyt góry pozostawał niezdobyty aż do XIX wieku. Wcześniej w jej pobliżu mieszkali rdzenni mieszkańcy tych rejonów, którzy nadali jej nazwę Roraima. Europejczycy dotarli do jej podnóża w 1595 roku, jednak dopiero w 1838 roku zbadała ją pierwsza, brytyjska ekspedycja prowadzona przez niemieckiego naukowca i badacza Roberta Hermanna Schomburgka. Przez kolejne lata wracał on w rejon góry i badał okoliczne tereny.

W trakcie swoich ekspedycji uznał, że szczyt góry jest nie do zdobycia ze względu na wysokie na 400-1000 m pionowe zbocze. W 1864 roku kolejna ekspedycja, która dotarła do góry, prowadzona przez Carla Ferdinanda Appuna i Charlesa Barringtona Browna zaproponowała dotarcie na szczyt góry za pomocą balonu na rozgrzane powietrze. Lotu jednak nie zorganizowano. Podczas innej ekspedycji, Henry Whiteley zasugerował, że na górę można dostać się od strony południowego zbocza przy użyciu lin i drabin. Jego sugestie sprawiły, że brytyjskie Royal Geographical Society zainicjowało ekspedycję, która miała zdobyć górę.

W jej skład weszli Everard im Thurn i Harry Perkins, którzy 18 grudnia 1884 roku dotarli na szczyt góry Roraima. Co ciekawe, był to pierwszy zdobyty szczyt Wyżyny Gujańskiej. Badania przeprowadzone na górze zaowocowały wieloma ciekawymi odkryciami botanicznymi. Zauważono, że góra pełna jest szczelin i jaskiń, ale różnica wysokości na jej płaskim szczycie wynosi tylko 73,2 m. Mając wytyczony szlak, kolejni badacze odbywali liczne ekspedycje w celu zbadania unikalnej flory i fauny góry Roraima.

Obecnie góra przyciąga rocznie około 200 wspinaczy, którzy potrzebują 3-5 dni aby dotrzeć na szczyt. Wykorzystują one oni południowo-zachodnie zbocze, które jest na tyle łatwe do pokonania, że nie trzeba stosować specjalistycznego wyposażenia. Jedyną trudnością są liczne strumienie oraz małe wodospady, które zwłaszcza w porze deszczowej zamieniają się w rwące potoki. Obejście szczytu góry zajmuje kilka dni a droga powrotna około dwóch dni. Wspinacze muszą jednak spędzić trochę czasu u jej podnóża oraz na szczycie, aby ułatwić aklimatyzację w specyficznym, wilgotnym klimacie panującym w tym rejonie. Oprócz wspinaczy, górę odwiedza wielu fotografów, którzy starają się uwiecznij jej niesamowite zbocza oraz często chmury wiszące poniżej szczytu.

Źródło zdjęć: depositphotos.com