Pogromcy prędkości – samoloty cz. 2

Marzenia o lataniu towarzyszyły ludziom od niepamiętnych czasów. Dopiero w 1903 roku, za sprawą braci Wright, człowiek po raz pierwszy w historii wzbił się w niebo w maszynie cięższej od powietrza. Wyczyn braci zainspirował wielu śmiałków, którzy postanowili zmierzyć się z lataniem i zaczęli łamać kolejne bariery. Przez lata samoloty rozwijały się, stając się coraz lepsze i szybsze. Podczas II wojny światowej, samoloty zmieniły się nie do poznania. Pojawiły się nowe technologie, nowe silniki, oraz nowe możliwości budowy samolotów. Piloci spotkali się wówczas z mało znanym zjawiskiem, które towarzyszyło im podczas lotów z prędkościami ponad 800 km/h. Zjawisko to znamy dzisiaj jako bariera dźwięku. Samoloty, które osiągały prędkości zbliżone do około 1100 km/h (w zależności od wysokości i położenia geograficznego prędkość 1 macha różni się, można więc przyjąć, że wynosi ona średnio około 1100 km/h) wpadały w olbrzymie drgania, a sterowanie nimi stawało się niemożliwe. Wielu pilotów zginęło wówczas, nie wiedząc jak poradzić sobie z tym zjawiskiem.

Naukowcy chcieli się przekonać co się stanie, kiedy przekroczy się magiczną barierę prędkości dźwięku. Powstanie podczas II wojny światowej silników rakietowych i odrzutowych umożliwiło rozpoczęcie eksperymentów z samolotami, które przynajmniej w teorii mogły osiągać prędkość 1 macha.

Ciężko jednoznacznie powiedzieć jaki samolot po raz pierwszy pokonał barierę dźwięku. Podczas wojny, niektórzy piloci, którzy wprowadzali swoje napędzane silnikami tłokowymi samoloty osiągali prędkośćci zbliżone do 1 macha. Po wojnie pierwsze głównie amerykańskie samoloty odrzutowe również ocierały się  o tę granicę. Zanim jednak przekroczono barierę dźwięku, trzeba było przekroczyć barierę 1000 km/h. Według nieoficjalnych danych, pierwszym samolotem, który pokonał tę barierę był niemiecki Messerschmitt Me 163 Komet pilotowany przez niemieckiego pilota testowego Heini-ego Dittmar-a. Miało to miejsce podczas II Wojny Światowej w czasie prób nowego samolotu.

Oficjalnie, po raz pierwszy z prędkością ponad 1000 km/h poleciał amerykański pilot Albert Boyd, pilotujący samolot odrzutowy Lockheed P-80R Shooting Star. Ustanowił on wówczas oficjalny rekord prędkości, wynoszący 1004,2 km/h. P-80R był specjalnie zmodyfikowaną wersją myśliwca P-80, o bardziej opływowych kształtach. Miało to miejsce 19 czerwca 1947 roku.

Niemcy, w związku z zakończeniem II wojny światowej odpadli z wyścigu o prędkość. Ich miejsce ponownie zajęli amerykanie. Tym razem na dobre. Już w latach 40-tych w USA prowadzono prace nad eksperymentalnymi samolotami, które miały docelowo przekroczyć barierę dźwięku. Prace te przyśpieszyły po wojnie. W 1946 roku powstał samolot, który stał się równie znany jak Flyer braci Wright – Bell X-1.

Rozpiętość skrzydeł tego samolotu wynosiła 8,5 metra, a napęd stanowił silnik rakietowy mający ciąg 26,7 kN. Ten niepozorny pomarańczowy samolocik, był największą nadzieją konstruktorów na przełamanie bariery dźwięku. Po kilkunastu lotach próbnych i kilku wypadkach, 14 października 1947 roku za sterami samolotu usiadł młody pilot, Chuck Yeager. Był on jednym z kilku pilotów testowych stacjonujących w bazie Edwards w Kalifornii. Nie przypominał on pionierów lotnictwa, ponieważ loty które odbywał traktował bardziej jako pracę i obowiązek, który lubił, ale nie dążył do sławy. Mimo to zdecydował się na udział w eksperymentalnym locie.

Dwa dni przed lotem, Yeager miał wypadek, spadł z konia i złamał dwa żebra. Nie chcąc stracić szansy na udział w projekcie, ukrył ten fakt. Wiedziała o nim wówczas tylko jego żona (nazwa własna samolotu pilotowanego przez Yeagera – Glamorous Glennis została nadana właśnie na jej cześć) oraz przyjaciel, Jack Ridley. Mimo bólu, zasiadł za sterami X-1. Samolot ze względu na konstrukcję silnika nie mógł startować o własnych siłach i musiał być wynoszony w powietrze przez inny samolot – w tym przypadku specjalnie przebudowany bombowiec B-29 Superfortress (samolot tego typu zrzucił bombę atomową na Hiroszimę i Nagasaki w 1945 roku).