Zbudowany w połowie lat 90. ThrustSSC zapisał się w historii jako najszybszy samochód jaki kiedykolwiek zbudowano. 15 października 1997 roku kierowany przez Andiego Greena pojazd ustanowił cały czas niepobity rekord prędkości na lądzie, wynoszący 1227,986 km/h, pokonując tym samym barierę dźwięku.
Lata 60. były przełomem w historii prób pobicia rekordu prędkości. 5 sierpnia 1963 roku Craig Breedlove w swoim Spirit of America ustanowił pierwszy rekord prędkości na lądzie dla pojazdu o napędzie turboodrzutowym, wynoszący 655,722 km/h. 12 listopada 1965 roku miał natomiast miejsce ostatni rekordowy przejazd samochodu z silnikiem spalinowym. Goldenrod kierowany przez Boba Summersa ustanowił rekord prędkości wynoszący 658,526 km/h.
ThrustSSC (fot. Cmglee/Wikimedia Commons)
W kolejnych latach pomijając rekordy prędkości dla różnych kategorii pojazdów lądowych, królowały samochody o napędzie turboodrzutowym i rakietowym. Ustanowiono jeszcze kilka rekordów prędkości, a 23 października 1970 roku Gary Gabelich w sowim Blue Flame jako pierwszy przekroczył magiczną wartość 1000 km/h (osiągając prędkość 1001,667 km/h) – nie było to jednak równoznaczne z przekroczeniem bariery dźwięku.
Punktem zwrotnym był natomiast rok 1983, gdy Richard Noble w swoim Thrust2 ustanowił 4 października rekord prędkości wynoszący 1019,47 km/h. Noble nie spoczął na laurach i postanowił podjąć kolejne próby, które miały nie tylko pozwolić na pobicie rekordu, ale również przekroczenie bariery dźwięku na lądzie.
ThrustSSC (fot. Ben Sutherland/Wikimedia Commons)
Noble wspólnie z Glynnem Bowsherem, Ronem Ayersem i Jeremym Blissem rozpoczął prace nad nowym pojazdem do bicia rekordów prędkości ThrustSSC (ang. Super Sonic Car, pol. samochód naddźwiękowy). Ukończono go dopiero w 1996 roku. Pojazd powstał na bazie kadłuba samolotu F-104 Starfighter, po bokach którego zainstalowano dwa silniki turboodrzutowe Rolls-Royce Spey Mk.2 z F-4 Phantom II. Podwozie składało się z czterech kół, przy czym tylne koła nie były zamontowane na jednej osi i były lekko przesunięte względem siebie. Zabieg ten miał poprawić stabilność jazdy przy wysokich prędkościach. ThrustSSC miał 16,5 m długości, 3,7 m szerokości i masę 10,5 tony. Wykonane z aluminium koła były w stanie wytrzymać jazdę z prędkością 9500 obrotów na minutę.
Próby prowadzono początkowo na pustyni Al-Jafr w Jordanii jesienią 1996 roku i na wiosnę 1997 roku. Następnie pojazd został przetransportowany do USA i we wrześniu 1997 roku trafił na słoną pustynię Black Rock Desert w stanie Nevada. Kierowcą został oficer RAF, Andy Green. 25 września ThrustSSC po raz pierwszy pobił rekord prędkości osiągając 1149,606 km/h (oficjalnie). Zabrakło jednak kilkunastu km/h do przekroczenia bariery dźwięku.W związku z tym zespół Noble’a podjął kolejną próbę.
ThrustSSC
15 października 1997 roku kierowany przez Andiego Greena ThrustSSC ustanowił rekord prędkości wynoszący 1227,986 km/h. Rekord został oficjalnie uznany, ponieważ wykonano dwa przejazdy, zgodnie z wymaganiami FAI. Nie tylko udało się ustanowić nowy, cały czas nie pobity rekord prędkością na lądzie, ale również pokonać barierę dźwięku. Co ciekawe, rekord ustanowiono dokładnie 50 lat i jeden dzień po pokonaniu bariery dźwięku przez Chucka Yeagera. Podczas przejazdu silniki ThrustSSC osiągnęły ciąg 223 kN, co odpowiada około 110 000 KM i przełożyło się na spalanie około 18 litrów paliwa na… sekundę (czyli 4850 l/100 km). Prędkość maksymalną osiągnięto po 30 sekundach jazdy.
Mimo upływu lat, żaden pojazd nie pokonał rekordu ustanowionego przez ThrustSSC, ale może się to zmienić, ponieważ prowadzone są prace nad kilkoma rekordowymi pojazdami. Na koniec warto dodać, że zarówno ThrustSSC jak i Thrust2 znajdują się obecnie w Muzeum Transportu w Coventry w Wielkiej Brytanii.
