Znajdujący się na północy Niemiec między miejscowością Brunsbüttel a dzielnicą Holtenau w Kilonii Kanał Kiloński to jedna z najważniejszych dróg morskich w Europie. Pozwala on na skrócenie podróży między Bałtykiem i Morzem Północnym o około 290 mil morskich (460 km). Sam kanał powstał pod koniec XIX wieku, a na początku XX wieku został znacząco rozbudowany.
Już w XVIII wieku Bałtyk stał się ważnym akwenem morskim, a znajdujące się nad jego brzegiem porty wykorzystywane był do handlu. Niestety jedyną drogą wodną łączącą Bałtyk z Morzem Północnym a dalej z Atlantykiem były Cieśniny Duńskie. Rejs przez nie zabierał dużo czasu, a w razie wojny mógł być wręcz niemożliwy. Było to szczególnie dotkliwe dla państw niemieckich, które często posiadały porty zarówno na Bałtyku jak i na Morzu Północnym.
W związku z tym, w 1776 roku rozpoczęto budowę kanału Eidera. Miał on 172 km długości i biegł między Kilonią a miastem Tönning. Ze względu na swoją niewielką szerokość 29 m oraz głębokość jedynie 3 m, szybko stał się jednak mało przydatny wraz z pojawieniem się coraz większych statków handlowych. W związku z tym, w XIX wieku Niemcy zaczęli szukać sposobu na jego zastąpienie nowym kanałem. Ostatecznie uznano, że najlepszym rozwiązaniem będzie częściowe wykorzystanie szlaków wodnych wchodzących w jego skład, ale połączonych z o wiele szerszym kanałem zlokalizowanym nieco na południe.
Ostatecznie w czerwcu 1887 roku rozpoczęto prace nad Kanałem Kaisera-Wilhelma, łączącym Kilonię (a dokładnie dzielnicę Holtenau) z miastem Brunsbüttel. Około 9000 robotników przez kolejne lata budowało kanał wykorzystując zarówno część Kanału Eidera jak i naturalne szlaki wodne. Ostatecznie 20 czerwca 1895 roku oficjalnie otwarto długi na 98 km kanał. Pierwszą jednostką, która go pokonała było awizo SMS Jagd (jeszcze przed oficjalnym otwarciem). Na obu końcach zbudowano śluzy o długości 125 m.
Kanał Kaisera-Wilhelma skracał drogę morską między Bałtykiem a Morzem Północnym o około 290 mil morskich (460 km). W krótkim czasie nowa droga wodna zyskała olbrzymie znaczenie ekonomiczne, ale również strategiczne, ponieważ pozwalała niemieckiej flocie na szybkie przechodzie między portami na Bałtyku i na Morzu Północnym. Wraz z pojawieniem się nowych i większych statków oraz okrętów wojennych (zwłaszcza nowych pancerników), w 1907 roku rozpoczęto program poszerzenia kanału, który zakończono w 1914 roku. W efekcie końcowym Kanał Kaisera-Wilhelma mógł przyjąć statki o zanurzeniu do 9,5 m, szerokości do 32,5 m oraz długości do 235 m. Zwiększenie szerokości kanału wymusiło zbudowanie dwóch nowych śluz o długości 310 m obok starych.
Ze względu na swoje strategiczne znaczenie, w trakcie I wojny światowej kanał był bardzo intensywnie wykorzystywany. Po zakończeniu walk chociaż dalej pozostawał pod niemiecką jurysdykcją, na mocy Traktatu Wersalskiego wymuszono, aby kanał był w trakcie pokoju dostępny dla wszystkich jednostek cywilnych i wojskowych. W 1936 roku Adolf Hitler odrzucił te zapisy, ale mimo to nie ograniczyło to możliwości pokonywania go przez okręty wojenne w czasie pokoju. Korzystały z niego m.in. niektóre polskie okręty wojenne płynące do Polski.
Podczas II wojny światowej kanał dalej stanowił ważny szlak komunikacyjny zwłaszcza dla niemieckich okrętów podwodnych i statków towarowych. Mimo swojego znaczenia, nie został jednak zniszczony w trakcie walk. Po zakończeniu wojny, w 1948 roku zmieniono jego nazwę na Kanał Kiloński. Kanał Kiloński jest jednym z najważniejszych morskich szlaków komunikacyjnych i obsługuje około 30 000 statków rocznie. Obecnie nad Kanałem Kilońskim przebiega 11 mostów o wysokości minimum 40 m. Najstarszym z nich jest most Levensau z 1895 roku.
