Podczas II wojny światowej na podwoziu czołgów M4 Sherman zbudowano wiele specjalistycznych pojazdów. Jedną z ciekawszych konstrukcji był kanadyjski samobieżny zestaw przeciwlotniczy Skink, zbudowany podczas II wojny światowej na podwoziu czołgu Grizzly I (kanadyjska wersja M4A1 Sherman). Ze względu na zmianę sytuacji na froncie, pojazd nie wszedł do produkcji seryjnej.
Dla oddziałów lądowych w trakcie II wojny światowej lotnictwo było dużym zagrożeniem. Tradycyjne holowane działa przeciwlotnicze nie mogły zapewniać wsparcia na takim samym poziomie jak konstrukcje samobieżne. W 1943 roku dowództwo kanadyjskiej armii podjęło decyzję o zainicjowaniu prac nad własnym, samobieżnym zestawem przeciwlotniczym Skink.
Pojazd miał wykorzystywać podwozie czołgu Grizzly I, czyli produkowanego w Kanadzie czołgu M4A1 Sherman. Dzięki temu produkcja zestawu miała być tańsza, a eksploatacja wygodniejsza. Uzbrojenie miało składać się z 4 działek kalibru 20 mm w zamkniętej wieżyczce.
Prace rozpoczęto w marcu 1943 roku w ramach tzw. Projektu 47. Pojazd miał otrzymać nazwę Skink. Projekt wieżyczki stworzono w Army Engineering Design Branch we współpracy z Inspection Board, a jej drewnianą makietę zbudowano w Waterloo Manufacturing Co. Prace nad projektem zakończono 18 września 1943 roku, po czym rozpoczęto produkcję wież. Pierwszą z nich ukończono w połowie grudnia 1943 roku, a w styczniu 1944 roku rozpoczęto jej testy.
Początkowo w wieży zainstalowano cztery działka 20 mm Hispano-Suiza, ale dowództwo kanadyjskiej armii podjęło decyzję o standaryzacji uzbrojenia i wybrano działko 20 mm Polsten. Zmiana uzbrojenia spowodowała potrzebę przeprojektowania wieży, co wydłużyło prace o 4 miesiące. W tym czasie zmieniła się sytuacja na froncie, a zagrożenie ze strony niemieckiego lotnictwa spadło praktycznie do zera. W tej sytuacji zrezygnowano z dalszych prac nad pojazdem i skasowano zamówienie. Do tego czasu zbudowano 3 prototypy i 8 wież, które poddano testom w Europie.
Co ciekawe, Skink podczas testów wykorzystywany był częściej do atakowania celów naziemnych niż lotniczych. Mimo to uznano go za udany i wartościowy pojazd, ale nie mimo to nie wznowiono prac. Po wojnie pojazdy i wieże zmagazynowano, a następnie zezłomowano. Do naszych czasów przetrwały jedynie fragmenty odlewów wież.
Skink miał 5,8 m długości i masę 28,5 tony. Napęd stanowił silnik Continental R975C1 o mocy 350 KM, zapewniający prędkość maksymalną 38,5 km/h i zasięg 193 km. Uzbrojenie składało się z 4 działek Polsten kalibru 20 mm umieszczonych w sterowanej hydraulicznie, odlewanej i całkowicie zamkniętej wieży. Załoga pojazdu liczyła 3 żołnierzy.
Zestaw przeciwlotniczy Tank AA, 20 mm Quad Skink jak formalnie nazywano pojazd, był udaną wersją rozwojową Shermana, ale powstał zbyt późno, aby znaleźć praktyczne zastosowanie jako pojazd przeciwlotniczy. Mimo to był to jeden z kilku tego typu pojazdów, które stały się podstawą do zbudowania współcześnie znanych nam samobieżnych zestawów przeciwlotniczych.
