Eksperymentalny Avro Ashton

Zaprojektowany w 1950 roku Avro Ashton powstał w celu przeprowadzenia prób wczesnych silników odrzutowych i ich zastosowania zarówno w samolotach pasażerskich jak i wojskowych. Zbudowano 6 maszyn, z których do naszych czasów przetrwał jedynie kadłub jednego z nich.

W 1948 roku w zakładach Avro zbudowano i oblatano eksperymentalny samolot Avro Tudor 8. Maszyna ta była przebudowanym Avro 689 Tudor II, w którym zainstalowano silniki odrzutowe Rolls-Royce Nene. NA podstawie prób brytyjskie władze uznały, że potrzebnych jest więcej maszyn do przeprowadzenia dalszych prób. Samoloty miały być ponownie oparte o Tudor II i nazwane Tudor 9. Zamówiono 6 egzemplarzy.

W toku prac, w których wykorzystano nieukończone kadłuby Tudorów II wprowadzono tyle zmian, że ostatecznie zakłady Avro nadały maszynom nowe oznaczenie – Avro 706 Ashton. Pierwszy egzemplarz wzbił się w powietrze 1 września 1950 roku. Zbudowano po jednym egzemplarzu maszyn oznaczonych jako Ashton 1 (WB490), Ashton 2 (WB491), Ashton 4 (WB494) oraz trzy Ashton 3 (WB492, WB493 i WE670).

Samoloty miały 27,3 m długości i 37 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 37 ton. Napęd stanowiły 4 silniki turboodrzutowe Rolls-Royce Nene 6, zapewniające prędkość maksymalną 707 km/h i zasięg 2776 km. Ashton 4 otrzymał dodatkowo wyposażenie wojskowe w postaci celownika bombowego i pojemników na bomby pod skrzydłami. Załoga samolotów składała się z pilota, drugiego pilota, nawigatora, inżyniera pokładowego i radiooperatora. W toku prób w jednym Ashtonie 3 zamontowano dodatkowo silniki Rolls-Royce Olympus w gondolach pod skrzydłami.

Co ciekawe, chociaż Ashton miał być samolotem eksperymentalnym, jego próby rozpoczęto po oblocie de Havilland Comet. Po zakończeniu prób w 1956 roku, 5 egzemplarzy zezłomowano, a kadłub szóstego trafił do Newark Air Museum, gdzie znajduje się do dnia dzisiejszego, ale jest zdekompletowany.