Pierwszy w historii rozrusznik serca wszczepiono 8 października 1958 roku w Szwecji. Zabieg przeprowadził szwedzki kardiochirurg Ake Senning. Jego pacjentem był 43-letni inżynier Arne Larsson. Chociaż nie był to pierwszy rozrusznik, było to pierwsze urządzenie wszczepione na stałe do organizmu.
Badania nad rozrusznikami serca trwały już od kilku lat głównie w USA ale również w Szwecji. Na początku października 1958 roku trwały próby laboratoryjne urządzenia, które mogło być wszczepione do organizmu chorego. 6 października w gabinecie doktora Senninga zjawiła się Else Marie Larsson, żona Arne Larssona. Po przeczytaniu w prasie informacji o eksperymentalnej metodzie postanowiła zaryzykować i poprosić Senninga aby wszczepił urządzenie jej mężowi, którego rokowania były bardzo kiepskie.
Ake Senning początkowo nie chciał się zgodzić, tłumacząc, że urządzenie które posiada jest tylko prototypem. Po całodniowych negocjacjach z żoną pacjenta zgodził się przeprowadzić zabieg. Zaplanowano go na wieczór 8 października, kiedy w szpitalu będzie mniej osób.
Senning obawiał się, że operacja nie uda się. Mimo obaw rozrusznik udało się wczepić. Pierwszy rozrusznik pracował zaledwie 8 godzin, ponieważ Senning uszkodził przypadkowo urządzenie podczas operacji. Nad ranem 9 października przeprowadził drugą operację i zamontował kolejny rozrusznik, który pracował znacznie dłużej.
Zabieg okazał się wielkim sukcesem. Arne Larsson nie tylko przeżył, ale również przeżył samego Senninga, który zmarł 21 lipca 2000 roku.
Larsson zmarł 28 grudnia 2001 roku w wieku 86 lat. W ciągu swojego długiego życia wszczepiono mu aż 24 rozruszniki. Od zabiegu w 1958 roku aktywnie wspierał organizację promujące rozwój rozruszników serca.
W Polsce pierwszy rozrusznik serca wszczepił w 1963 roku profesor Zdzisław Kieturakis i dr Wojciech Kozłowski. Profesor Kieturakis urodził się 25 listopada 1904 roku a zmarł 7 listopada 1971 roku.
