SmartAge.pl
    Facebook Twitter Instagram LinkedIn
    Trending
    • Blohm & Voss Ha 137 – zapomniany rywal Sztukasa
    • Naczynie Dewara – wszystko, co warto o nim wiedzieć
    • USS Katahdin – XIX-wieczny relikt antycznej idei
    • Wszystko, co musisz wiedzieć na temat domów mediowych!
    • Odjechane Jednorożce – recenzja
    • Krótka historia kapsli do zamykania butelek
    • Muzyka pop na winylach. Te albumy musisz mieć!
    • Brytyjski czołg podstawowy FV4201 Chieftain
    Facebook Twitter Instagram LinkedIn RSS
    SmartAge.pl
    • Technika
      1. Militaria
      2. Lotnictwo
      3. Motoryzacja
      4. Kosmos
      5. Statki i okręty
      6. Kolej
      7. Transport
      Featured
      29 stycznia 20230

      Pancerniki typu Iowa

      Recent
      6 lutego 2023

      Blohm & Voss Ha 137 – zapomniany rywal Sztukasa

      4 lutego 2023

      USS Katahdin – XIX-wieczny relikt antycznej idei

      31 stycznia 2023

      Brytyjski czołg podstawowy FV4201 Chieftain

    • Historia
      1. Katastrofy
      2. Polityka
      3. Terroryzm
      4. Sylwetki
      Featured
      29 stycznia 20230

      Pancerniki typu Iowa

      Recent
      6 lutego 2023

      Blohm & Voss Ha 137 – zapomniany rywal Sztukasa

      4 lutego 2023

      USS Katahdin – XIX-wieczny relikt antycznej idei

      2 lutego 2023

      Krótka historia kapsli do zamykania butelek

    • Technologia
      1. Internet i komputery
      2. Fotografia
      3. Gadgety
      4. Nauka
      5. Drony
      6. Gry komputerowe
      Featured
      1 marca 20222

      Sea Shadow – eksperymentalny okręt w technologii stealth

      Recent
      5 lutego 2023

      Naczynie Dewara – wszystko, co warto o nim wiedzieć

      1 stycznia 2023

      Muzeum Techniki im. Nikola Tesli w Zagrzebiu

      12 grudnia 2022

      Jak zrobić ładną stronę internetową?

    • Lifestyle
      1. Podróże
      2. Miejsca
      3. Sport
      4. Rozrywka
      5. Kultura
      6. Zabawki
      7. Zdrowie
      8. Jedzenie
      Featured
      6 maja 20210

      Ubrania do zadań specjalnych – Helikon-Tex Woodland i Tiger Stripe

      Recent
      2 lutego 2023

      Krótka historia kapsli do zamykania butelek

      1 lutego 2023

      Muzyka pop na winylach. Te albumy musisz mieć!

      14 stycznia 2023

      Piłkarska zapowiedź weekendu – typy na Serie A!

    • Biznes
      1. Historia znanych marek
      2. Media
      3. Przemysł
      4. Reklama
      Featured
      30 grudnia 20190

      Złomowanie statków w XXI wieku

      Recent
      5 lutego 2023

      Naczynie Dewara – wszystko, co warto o nim wiedzieć

      3 lutego 2023

      Wszystko, co musisz wiedzieć na temat domów mediowych!

      29 grudnia 2022

      Osuszacz powietrza – kiedy warto skorzystać z niego na budowie?

    • Recenzje
      1. Gry komputerowe
      2. Filmy
      3. Książki
      4. Sprzęt
      Featured
      9.0
      1 października 20160

      Żywioł. Deepwater Horizon – recenzja

      Recent
      9.3
      3 lutego 2023

      Odjechane Jednorożce – recenzja

      19 października 2022

      Plakat – najlepszy pomysł na aranżację Twojego wnętrza

      21 sierpnia 2022

      Fotoksiążka Saal Professional Line – recenzja

    • Redakcja
      • O nas
      • Reklama
    • Kontakt
    SmartAge.pl
    You are at:Strona główna » Hawker Sea Fury – ostatni myśliwiec Royal Navy z silnikiem tłokowym
    Hawker Sea Fury - ostatni myśliwiec Royal Navy z silnikiem tłokowym
    Hawker Sea Fury - ostatni myśliwiec Royal Navy z silnikiem tłokowym
    Artykuły

    Hawker Sea Fury – ostatni myśliwiec Royal Navy z silnikiem tłokowym

    Michał BanachBy Michał Banach2 grudnia 2017Updated:2 grudnia 20172 komentarze7 Mins Read
    Pod koniec II wojny światowej samoloty z silnikami tłokowymi osiągnęły szczyt swoich możliwości rozwoju a wiele z ostatnich zaprojektowanych wówczas myśliwców zapisało się w historii jako najszybsze samoloty z silnikami tłokowymi. Jedną z tych maszyn był brytyjski Hawker Sea Fury, będący ostatnim myśliwcem z silnikiem tłokowym, jaki służył w Royal Navy.

    Geneza

    Przez większą część II wojny światowej brytyjskie lotnictwo myśliwskie opierało się na sprawdzonych maszynach, które zaprojektowano jeszcze na początku wojny, lub tuż przed jej wybuchem (przede wszystkim był to Supermarine Spitfire). Chociaż maszyny te były modernizowane i udoskonalane (powstały 24 wersje podstawowe Spitfire i kilkadziesiąt specjalistycznych), dowództwo RAF wiedziało, że postęp technologiczny jaki dokonał się podczas wojny pozwalał na zaprojektowanie jeszcze lepszych maszyn.

    Supermarine Spitfire Mk I
    Supermarine Spitfire Mk I

    We wrześniu 1942 roku oblatano jeden z najlepszych brytyjskich myśliwców II wojny światowej – Hawker Tempest. Maszyna ta wywodziła się z Hawkera Typhoona, jednak od swojego poprzednika różniła się znacznie lepszymi osiągami. Niestety wzrost prędkości i siły ognia okupiony był znaczącym wzrostem masy, co uniemożliwiało wykorzystanie Tempesta w roli myśliwca pokładowego (w przeciwieństwie do Spitfire, którego przystosowano do roli myśliwca pokładowego jako Supermarine Seafire).

    W 1943 roku, jeszcze zanim Tempest wszedł do służby, Sydney Camm, brytyjski inżynier lotniczy odpowiedzialny m.in za projekty Typhoona i Tempesta rozpoczął prace nad nową maszyną, będącą „lekkim Tempestem”. W styczniu 1943 roku brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa ogłosiło oficjalne wymagania dla nowego myśliwca w ramach specyfikacji F.2/42, która w maju 1943 roku została zaktualizowana w ramach specyfikacji F.2/43.

    Hawker Tempest
    Hawker Tempest

    Według założeń, nowy samolot miał osiągać prędkość ponad 720 km/h, a jego uzbrojenie miało składać się z czterech działek Hispano V kalibru 20 mm. Równocześnie do zakładów Hawkera wpłynęła specyfikacja N.7/43 na pokładowy samolot myśliwski nowej generacji. Ze względu na podobne oczekiwania Royal Navy i RAF-u, Sydney Camm zaproponował przygotowanie jednej maszyny w dwóch wersjach, aby maksymalnie ujednolicić projekt.

    Pomysł zyskał aprobatę sił zbrojnych, co pociągnęło za sobą zamówienie 6 prototypów obu maszyn. W 1944 roku samoloty otrzymały oficjalnie nazwy Hawker Fury (taką samą nazwę nosił dwupłatowy myśliwiec z lat początku lat 30.) oraz Hawker Sea Fury. Maszyny prototypowe różniły się między sobą napędem. Dwa egzemplarze otrzymały silniki Rolls Royce Griffon, kolejne dwa Centaurus XXIIIs, piąta maszyna otrzymała silnik Centaurus XII, a ostatnia, szósta był wykorzystywana do prób strukturalnych. W trakcie prób silniki wielokrotnie jednak zmieniano.

    Hawker Sea Fury
    Hawker Sea Fury

    Spóźniony na wojnę

    Oblot pierwszego prototypy (z silnikiem Centaurus XII) miał miejsce 1 września 1944 roku, kolejna maszyna, z silnikiem Rolls Royce Griffon 85 wzbiła się w powietrze 27 listopada 1944 roku. 21 lutego 1945 roku wzbił się w powietrze pierwszy Hawker Sea Fury z silnikiem Centaurus XII, a 25 lipca 1945 roku ten sam prototyp wzbił się w powietrze z silnikiem Centaurus XV.

    W połowie 1945 roku, ze względu na zakończenie działań wojennych w Europie, RAF wycofał zamówienie na lądowego Hawkera Fury (na 200 egzemplarzy). Royal Navy nie zdecydowała się na cofnięcie zamówienia, ponieważ widziała nowej maszynie okazję do ujednolicenia swojej floty myśliwców pokładowych. W 1946 roku zakończono wszystkie próby prototypów w locie, dzięki czemu możliwe było rozpoczęcie produkcji seryjnej (pierwszy seryjny Hawker Sea Fury wzbił się w powietrze 15 sierpnia 1946 roku).

    Hawker Sea Fury
    Hawker Sea Fury

    W trakcie wszystkich prowadzonych prób stopniowo modyfikowano konstrukcję i eliminowano problemy, z których największymi były awaryjne silniki. Maszyna, która weszła do produkcji znacząco różniła się od pierwszych prototypów. Hawker Sea Fury miał 10,5 m długości i 11,7 m rozpiętości skrzydeł, oraz masę 5602 kg (maksymalna masa startowa wynosiła 6645 kg, czyli praktycznie tyle samo co w przypadku Tempesta, jednak po wojnie nie było to problemem, ponieważ nowe lotniskowce mogły obsługiwać cięższe maszyny). Napęd stanowił osiemnastocylindrowy silnik Bristol Centaurus 18 o mocy 2480 KM, zapewniający prędkość maksymalną 740 km/h (w trakcie prób udało się jednak osiągnąć prędkość 780 km/h), zasięg 1126 km lub 1674 km z dodatkowymi zbiornikami paliwa. Uzbrojenie składało się z czterech działek Hispano V kalibru 20 mm. Na węzłach podskrzydłowych możliwe było przenoszenie 12 niekierowanych rakiet kalibru 76,2 mm lub 907 kg bomb.

    Hawker Sea Fury
    Hawker Sea Fury

    Oficjalnie Hawker Sea Fury wszedł do służby w Royal Navy w 1947 roku. Ich eksploatacja była jednak bardzo krótka, ponieważ już w 1953 roku zaczęto je zastępować maszynami o napędzie odrzutowym – Hawker Sea Hawk i Supermarine Attacker. Zanim jednak ostatnie myśliwce Royal Navy z silnikami tłokowymi wycofano, kilkanaście maszyn wzięło udział w walkach na Półwyspie Koreańskim.

    W trakcie walk w Korei, Hawker Sea Fury wykorzystywane były głównie do eskortowania przestarzałych brytyjskich bombowców pokładowych Fairey Firefly oraz jako myśliwce bombardujące. 8 sierpnia 1952 roku doszło jednak do niecodziennego starcia. Formacja brytyjskich Sea Fury została zaatakowana przez północnokoreańskie (pilotowane prawdopodobnie przez chińskich pilotów) MiG-i-15. Chociaż wydawałoby się, że Brytyjczycy byli na skazanej pozycji, porucznik Peter „Hoagy” Carmichael zestrzelił jednego MiG-a-15. Była to jedyna maszyna zestrzelona w tej potyczce oraz jedyny samolot odrzutowy, zestrzelony po II wojnie światowej przez brytyjski samolot napędzany silnikiem tłokowym.

    Hawker Sea Fury
    Hawker Sea Fury

    Chociaż oficjalnie zestrzelenie w całości przypisano Carmichaelowi, on sam jak i reszta pilotów nigdy nie była w stanie potwierdzić, kto faktycznie zestrzelił MiG-a, ponieważ w tym samym momencie atakowało go kilku pilotów. W kolejnych miesiącach walk Sea Fury kilkukrotnie jeszcze napotkały północnokoreańskie MiG-i, ale nie doszło do zestrzelenia żadnej z maszyn.

    Sukces eksportowy i długie życie na emeryturze

    Chociaż brytyjskie Sea Fury zaczęto wycofywać ze służby w 1953 roku, znaczna część z 864 wyprodukowanych egzemplarzy pozostała w służbie w siłach powietrznych innych państw. Wśród zagranicznych użytkowników tych maszyn znalazły się takie kraje jak Australia (maszyny używano w latach 1948-1962), Birma (w latach 1957-1958 Royal Navy przekazała 21 maszyn, które wykorzystywano do 1968 roku), Kanada (w 1956 roku samoloty zaczęto wycofywać ze służby, zastępując je maszynami o napędzie odrzutowym), Kuba (17 Sea Fury z rezerw Royal Navy trafiło na Kubę w 1959 roku, po 1961 roku zaczęto je jednak wycofywać ze służby z powodu braku części zamiennych), Holandia (Sea Fury wykorzystywano do lat 50.) oraz Pakistan, który ostatecznie otrzymał 87 całkowicie nowych Sea Fury w latach 1950-1952. Maszyny wykorzystywano do 1960 roku.

    Hawker Sea Fury (fot. Stephen McParlin)
    Hawker Sea Fury (fot. Stephen McParlin)

    O ile Sea Fury były bardzo udanymi maszynami, dysponującymi dużą siłą ognia i znakomitymi osiągami, wraz z nadejściem ery odrzutowców stały się całkowicie przestarzałe.W latach 50. i 60. zaczęto je systematycznie wycofywać ze służby w siłach powietrznych. Z racji ich dobrego stanu, większość zmagazynowano (jednak bez zamiaru przywracania ich do służby).

    Zmagazynowane maszyny były z czasem sprzedawane prywatnym właścicielom, którzy przywracali je do pełnej sprawności. Do naszych czasów przetrwało kilkanaście maszyn, z których część zachowana została w oryginalnym stanie i bierze udział w pokazach lotniczych. Reszta znajduje się w muzeach, lub… bierze udział w wyścigach lotniczych. Sea Fury ze względu na swoje osiągi stały się idealnymi maszynami wyścigowymi. Mimo upływu lat, kilkanaście bardzo mocno przebudowanych i zmodernizowanych Sea Fury bierze udział w wyścigach lotniczych, zwłaszcza w Reno Air Race.

    Hawker Sea Fury
    Hawker Sea Fury

    Jednym z najsłynniejszych wyścigowych Sea Fury jest September Fury. Maszyna pochodzi z Kanady i została przywrócona do pełnej sprawności we wrześniu 1970 roku. W kolejnych latach samolot brał udział w wielu wyścigach, osiągając bardzo dobre rezultaty. W 1996 roku, po kilku zmianach właściciela, maszynę kupił Michael Brown. Po remoncie samolot otrzymał nazwę własną September Fury oraz zupełnie nowy silnik Curtiss Wright R-3350-93. W kolejnych latach samolot był dalej modernizowany i cały czas bierze udział w wyścigach w Stanach Zjednoczonych.

    September Fury (fot. Peter Davis)
    September Fury (fot. Peter Davis)

    Hawker Sea Fury (fot. Alan Wilson)
    Hawker Sea Fury (fot. Alan Wilson)
    Hawker Sea Fury (fot. Alan Wilson)
    Hawker Sea Fury (fot. Alan Wilson)
    Hawker Sea Fury (fot. Andrew Dennes)
    Hawker Sea Fury (fot. Andrew Dennes)
    Hawker Sea Fury (fot. D. Miller)
    Hawker Sea Fury (fot. D. Miller)
    Hawker Sea Fury - Race 71 Sawbones
    Hawker Sea Fury – Race 71 Sawbones
    Hawker Sea Fury (fot. Peter redskin83)
    Hawker Sea Fury (fot. Peter redskin83)
    Hawker Sea Fury (fot. D. Miller)
    Hawker Sea Fury (fot. D. Miller)
    Hawker Sea Fury (fot. Peter Davis)
    Hawker Sea Fury (fot. Peter Davis)
    Hawker Sea Fury (fot. Gwendal)
    Hawker Sea Fury (fot. Gwendal)
    Hawker Sea Fury (fot. Hustvedt)
    Hawker Sea Fury (fot. Hustvedt)

    Related

    Share. Facebook Twitter Pinterest LinkedIn Tumblr Email
    Previous ArticleMaszt radiowy w Konstantynowie i jego smutna historia
    Next Article Torre de la Escollera – szkieletor z Kartageny
    blank
    Michał Banach
    • Website
    • Facebook
    • Instagram
    • LinkedIn

    Gdybym miał spisać wszystkie swoje zainteresowania to nie starczyłoby mi życia. Głównie interesuję się historią, militariami i techniką a także fotografią, ale lista ta mogłaby być znacznie dłuższa. Skończyłem studia na kierunkach stosunki międzynarodowe oraz dziennikarstwo i komunikacja społeczna na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM.

    Related Posts

    Brytyjski czołg podstawowy FV4201 Chieftain

    31 stycznia 20239 Mins Read

    Pancerniki typu Iowa

    29 stycznia 202323 Mins Read

    Pancernik Mikasa – ostatni zachowany predreadnought

    24 stycznia 20235 Mins Read
    Najpopularniejsze
    Artykuły
    31 stycznia 20230

    Brytyjski czołg podstawowy FV4201 Chieftain

    Czołgi FV4201 Chieftain w momencie wejścia do służby uznawane były za najpotężniejsze czołgi podstawowe na…

    Artykuły
    18 stycznia 20230

    Wojenna prowizorka – „niszczyciel czołgów” RSO/PaK 40

    Podczas każdego konfliktu zbrojnego, nawet najlepsze armie często sięgają po prowizoryczne rozwiązania, które w krótkim…

    Artykuły
    30 stycznia 20230

    Kuna – najstarszy pływający lodołamacz rzeczny na świecie

    Zbudowany w 1884 roku lodołamacz rzeczny Kuna jest najstarszą wciąż pływającą jednostką tego typu na…

    Reklama
    Najnowsze Artykuły
    6 lutego 2023

    Blohm & Voss Ha 137 – zapomniany rywal Sztukasa

    5 lutego 2023

    Naczynie Dewara – wszystko, co warto o nim wiedzieć

    4 lutego 2023

    USS Katahdin – XIX-wieczny relikt antycznej idei

    3 lutego 2023

    Wszystko, co musisz wiedzieć na temat domów mediowych!

    9.3
    3 lutego 2023

    Odjechane Jednorożce – recenzja

    Reklama




    Losowe
    Artykuły
    28 września 20150

    5 najlepszych czołgów II wojny światowej

    Podczas II wojny światowej czołgi przeszły olbrzymią transformację. W trakcie tego najkrwawszego konfliktu w historii…

    Artykuły
    7 września 20150

    Twórca jako podmiot praw autorskich

    Nasz umysł pozwala tworzyć coraz to nowe rzeczy, które niekiedy są rewolucyjne i na zawsze…

    Artykuły
    8 lipca 20190

    HMS Victoria (1859) – pierwszy i ostatni

    Zbudowany w 1859 roku okręt liniowy HMS Victoria to wyjątkowa jednostka. Chociaż nie zasłynęła w…

    Artykuły
    26 grudnia 20160

    Okręty obrony wybrzeża typu Siegfried i Odyn

    W latach 1888-1896 w Niemczech powstały dwa typy pancerników obrony wybrzeża typu Siegfried (6 okrętów)…

    Artykuły
    21 czerwca 20170

    1948 Tarf Gilera – zapomniany projekt Piero Taruffi

    Włoski kierowca wyścigowy Piero Taruffi zasłynął ustanowieniem w 1937 roku rekordu prędkości dla motocykli, wynoszącego…

    Dołącz do nas na Facebooku
    SmartAge.pl
    O nas
    O nas

    SmartAge.pl - Portal ludzi ciekawych świata powstał w 2014 roku. Na stronie znajdziecie liczne artykuły, ciekawostki, recenzje, wywiady, oraz wiele więcej. Piszemy o rzeczach znanych i nieznanych, o tym co było pierwsze, największe, najlepsze, albo też ostatnie, najmniejsze i najgorsze. Wszystko to podane w ciekawej i zwięzłej formie. SmartAge.pl jest zarejestrowany w międzynarodowym systemie informacji o wydawnictwach ciągłych i oznaczony symbolem ISSN 2391-7342

    Facebook Twitter Instagram LinkedIn RSS
    • Strona główna
    • Kontakt
    • Reklama
    • O nas
    • Regulamin
    • Polityka Prywatności
    • RODO
    © Copyright by SmartAge Media Sp. z o.o. 2023. Wszelkie prawa zastrzeżone. SmartAge.pl ISSN 2391-7342

    Type above and press Enter to search. Press Esc to cancel.