Podstawowym bombowcem nurkującym US Navy podczas II wojny światowej był Douglas SBD Dauntless. Zanim jednak samoloty te weszły do produkcji, zbudowano bombowce Northrop BT, które po licznych modyfikacjach stały się słynnymi Dauntlessami.
W 1934 roku US Navy zaczęło poszukiwania następcy dotychczas wykorzystywanych, dwupłatowych bombowców nurkujących, m.in. Great Lakes BG. Nowy samolot miał być już jednopłatem z chowanym podwoziem, dysponującym lepszymi osiągami i bardziej solidną konstrukcją. Ogłoszono konkurs na nowy samolot, a do prac przystąpiły najważniejsze amerykańskie wytwórnie lotnicze, w tym zakłady Northrop Corporation.
Zespół projektowy pod kierownictwem Eda Heinemanna opracował w krótkim czasie projekt maszyny oznaczonej jako BT. Oficjalnie prototyp samolotu został zamówiony 12 listopada 1934 roku, a oblot miał miejsce już 19 sierpnia 1935 roku. Wyniki prób były dosyć dobre, więc już 18 listopada US Navy zamówiła serię 54 maszyn o nieco zmienionej w stosunku do prototypu konfiguracji.
Produkcja trwała do 1938 roku, a samoloty wprowadzono na wyposażenie eskadr operujących z lotniskowców USS Yorktown i USS Enterprise. Szybko jednak na jaw wyszły wady konstrukcyjne maszyny. Northrop BT miał 9,65 m długości i 12,65 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 3267 kg. W toku prac projektowych i prób kilkukrotnie zmieniono jednostkę napędową, ale ostatecznie wybór padł na silnik Pratt & Whitney R-1535-94 o mocy 825 KM, zapewniający prędkość maksymalną 357 km/h i przelotową 309 km/h. Zasięg wynosił 1850 km. Uzbrojenie samolotu składało się z jednego karabinu maszynowego kalibru 12,7 mm i jednego kalibru 7,62 mm, oraz ładunku bomb, najczęściej w postaci jednej bomby o masie 454 kg pod kadłubem i dwóch bomb o masie 45,5 kg pod skrzydłami.
Aby sprostać wymaganiom US Navy, bombowiec otrzymał krótkie skrzydła, aby ułatwić jego magazynowanie w hangarach. Niestety rozwiązanie to sprawiło, że charakterystyka lotu bombowca była kiepska, zwłaszcza przy niższych prędkościach, co często doprowadzało do wypadków. Duża liczba katastrof i ogólnie problemy eksploatacyjne sprawiły, że US Navy szybko podjęła decyzję o wycofaniu maszyn i zastąpieniu ich nowocześniejszymi konstrukcjami o bardziej dopracowanej konstrukcji.
W toku prac mających na celu wyeliminowanie wad Northropa BT, opracowano wersję Northrop BT-2 z w pełni chowanym podwoziem, ulepszoną konstrukcją i licznymi drobnymi poprawkami, a następnie na jej podstawie w zakładach Douglasa (do których Northrop należał) opracowano bombowiec nurkujący Douglas SBD Dauntless, wywodzący się bezpośrednio z przebudowanego egzemplarza modelu BT-2, ale z przerobionymi skrzydłami, podwoziem i szczegółami konstrukcji oraz wyposażenia. Samoloty te zaczęto wprowadzać na uzbrojenie już w 1940 roku, zastępując nieliczne BT.
Według dostępnych statystyk, około połowy zbudowanych BT uległo wypadkom w trakcie zaledwie 4 lat służby operacyjnej maszyn tego typu. Co ciekawe, Dauntless chociaż wywodził się z BT, był tak dopracowaną konstrukcją, że stał się podstawowym bombowcem nurkującym US Navy w początkowym etapie II wojny światowej.
