W Montrealu w Kanadzie znajduje się niesamowity kompleks mieszkalny noszący nazwę Habitat 67. Zaprojektował go w 1967 roku Moshe Safdie, a budynek był częścią pawilonu na wystawę światową zorganizowaną w 1967 roku (Expo 67).
Historia projektu zaczęła się jeszcze przed przygotowaniami do wystawy światowej w 1967 roku. Podczas studiów na Uniwersytecie McGill, Moshe Safdie stworzył projekt kompleksu mieszkalnego w modernistycznym stylu, składającego się z betonowych, prefabrykowanych bloków, które razem tworzyły kilkupiętrowy kompleks.
Mimo ambicji architekta, projekt nie został dostrzeżony, ani nie zdobył żadnego wyróżnienia w świecie architektury. Dopiero po skończeniu studiów, w 1967 roku zgłosił się do Safdiego Sandy van Ginkel, który poprosił go o stworzenie projektu kompleksu z myślą o wystawie światowej w 1967 roku. Aby kompleks był czymś więcej niż tylko pomysłem, architekt uznał, że najlepiej będzie jeśli stanie się on po prostu jednym z pawilonów. Jako miejsce budowy wybrano brzeg Rzeki Świętego Wawrzyńca.
Koncepcja ta zyskała aprobatę władz, w związku z czym Safdie przystąpił do prac. Zaprojektował kompleks składający się z 354 betonowych, prefabrykowanych bloków, które połączono ze sobą na różne sposoby. Cała konstrukcja liczyła 12 pięter i składała się z 158 mieszkań o powierzchni od 56 m² do 167 m² (łączna powierzchnia kompleksu wyniosła 22 160 m²). Niektóre mieszkania składały się z jednego bloku, a inne z nawet ośmiu. W budynku znalazło się sześć wind, a na piętrach 2, 5, 6 i 10 umieszczono chodniki zapewniające dostęp do mieszkań. Każde z mieszkań miało również zapewniony dostęp do ogrodu o powierzchni 21 m² do 93 m², który umieszczono na dachu sąsiedniego mieszkania. Koszt budowy kompleksu wyniósł 22,12 mln dolarów kanadyjskich.
Według wstępnych założeń, Habitat 67 jak nazwano kompleks, miał być początkiem większego projektu mieszkalnego, który docelowo miał składać się z aż 1200 mieszkań. Z planów jednak zrezygnowano z powodu kosztów budowy, wynoszących 140 000 dolarów kanadyjskich za mieszkanie.
Już podczas wystawy Habitat 67 zyskał sławę i określany był zarówno jako przykład genialnej myśli architektonicznej, jak i kompletnej porażki. Z jednej strony dzięki wykorzystaniu prefabrykowanych elementów, budynek mógł mieć dowolną formę, kształt i rozmiar, oraz mógł być rozbudowywany w łatwy sposób, ale z drugiej koszty budowy były zdecydowanie za wysokie.
Kompleks po zakończeniu wystawy stał się normalnym blokiem mieszkalnym. Z czasem liczba mieszkań spadła do 146, ponieważ kilka z nich połączono, aby stworzyć większe wnętrza. Obecnie Habitat 67 uznawany jest za lokalny symbol i wręcz atrakcję turystyczną, cały czas pozostając przy tym normalnym blokiem mieszkalnym.