Za jeden z pierwszych radzieckich samochodów koncepcyjnych można uznać zbudowanego w 1939 roku ZiS-a-101A. Samochód ten miał jednak docelowo wejść do produkcji, w czym przeszkodził wybuch II wojny światowej. Dopiero w 1951 roku powrócono w Kraju Rad do pomysłu zbudowania nowatorskiego samochodu pokazującego możliwości przemysłu motoryzacyjnego – ZiS-112.
W 1950 roku na radzieckich drogach zadebiutował GAZ M20 Pobieda-Sport. Samochód ten wywodził się jak sama nazwa wskazuje z Pobiedy. Pod względem zarówno osiągów jak i wyglądu nie był to jednak szczyt marzeń konstruktorów i na pewno nie był to również samochód, który mógłby stać się symbolem radzieckiej propagandy.
W związku z tym w 1951 roku grupa konstruktorów z zakładów ZiŁ otrzymała od władz zadanie zaprojektowania nowatorskiego samochodu wyścigowego, który miał być dumą ZSRR. Zespół składał się z wielu konstruktorów (w tym prawdopodobnie W. Rodinowa oraz inżynierów odpowiedzialnych za projekt ZiS-a-101A), ale wszystkim brakowało pomysłu jak zabrać się za projekt.
Z pomocą przyszli… Amerykanie, a dokładnie Harley Earl który w 1950 roku skonstruował swojego GM Le Sabre. Rosjanie postanowił pójść dokładnie tą samą droga co Amerykanie – zbudować samochód nawiązujący swoim wyglądem do samolotów o napędzie odrzutowym. Co ciekawe, radziecka konstrukcja jest bardziej podobna do samochodu Manta Ray z 1953 roku. Pytanie więc, kto na kim się wzorował…
Pierwszy prototyp ukończono w 1951 roku i zaprezentowano jako ZiS-112 (później oznaczono go ZiS-112/1. Konstrukcję oparto na podwoziu olbrzymiego i ciężkiego ZiS-a-110 z 1945 roku, ale karoserię zaprojektowano całkowicie od nowa. Wyróżniała ją przede wszystkim długa maska z centralnie umieszczonym reflektorem (podobnie jak w Le Sabre).
Pod maską 6-metrowego i ważącego 2,5 tony auta znalazł się podrasowany ośmiocylindrowy silnik z ZiS-a-110 o pojemności 6 litrów i mocy 182 KM. Powalał on na osiągnięcie prędkości około 200 km/h. Po pierwszych kilku próbach konstruktorzy uznali jednak, że taka konfiguracja nie jest najlepsza i zaczęli przerabiać poszczególne elementy.
ZiS-112 wykorzystywany był do początku lat 60., kiedy to zastąpił go lżejszy i mniejszy ZiS-112S. W trakcie swojej 10-letniej kariery samochód kilkukrotnie przebudowano. W 1954 roku skrócono rozstaw osi o 600 mm i usunięte trzecie miejsce dla pasażera. Dodatkowo podkręcono silnik, dzięki czemu uzyskał on moc 192 KM pozwalającą na rozwinięcie prędkości około 210 km/h.
Równolegle zbudowano dwa nowe modele ZiS-112 – 112/2 i 112/3 wyposażone w nowe nadwozia z włókna szklanego i przekonstruowany silnik. Zmiany pozwoliły na odciążenie aut do 1740 kg. W 1958 roku powstały dwa kolejne modele – ZiS-112/4 i 112/5. Zamontowano w nich podrasowane silniki z ZiŁ-a-111 o mocy 200 i 220 KM. Samochody różniły się od siebie rozstawem osi i masą (odpowiednio 1800 kg i 1680 kg). Prędkość maksymalna wynosiła około 230-240 km/h.
Samochody cały czas wyróżniały się oryginalnym nadwoziem i… ciągłymi problemami z silnikami, które były za słabe do tak ciężkich aut. W związku z tym w 1961 roku zbudowano ZiS-a-112S. Samochód miał 4,2 m długości i powstał na bazie bardzo mocno zmodyfikowanego podwozia z poprzednich wersji. Zbudowano dwa egzemplarze, różniące się silnikami – w pierwszym zamontowano silnik V8 o pojemności 6 litrów i mocy 240 KM, a w drugim V8 o pojemności 7 litrów i mocy 270 KM. Przy masie zaledwie 1330 kg mogły one rozpędzać się do zawrotnych prędkości 260-270 km/h. Według niepotwierdzonych informacji przyśpieszenie od 0 do 100 km/h wynosiło 9 sekund.
