Rosyjska rodzina carska dysponowała na przełomie XIX i XX wieku jedną z największych prywatnych, królewskich flot na świecie. Jednym z najbardziej okazałych statków wchodzących w jej skład był jacht Standart zbudowany w 1896 roku. Statek po rewolucji został przekształcony w jednostkę pomocniczą, a następnie w stawiacz min. Ostatecznie przetrwał do 1963 roku.
Stępkę pod jacht położono 1 października 1893 roku w stoczni Burmeiser & Wain w Kopenhadze w Danii. Wodowanie miało miejsce 10 (lub 21) marca 1895 roku, a do służby jacht wszedł we wrześniu 1896 roku. Inicjatorem prac nad jednostką był Aleksander III Romanow.
Standart miał 128 m długości i wyporność 5557 ton. Napęd stanowiły dwa silniki parowe zapewniające prędkość maksymalną 21,1 węzła. Załoga liczyła 355 marynarzy. Chociaż był to jacht, uzbrojono go w 8 działek kalibru 47 mm. Wnętrze urządzono bardzo luksusowo jak przystało na tak duży statek przeznaczony dla rodziny carskiej. Formalnie jednostka należała do oficjalnej floty carskiej, ale załogę stanowili wojskowi. Dowódcą statku był kapitan, ale oficjalnie dowódcą pozostawał kontradmirał.
Jednostka była głównie wykorzystywana podczas rejsów kurtuazyjnych i zagranicznych wizyt przedstawicieli rodziny carskiej. Ponadto Standart wykorzystywany był po prostu do wycieczek i jako miejsce odpoczynku.
Wraz z wybuchem I wojny światowej jednostka została umieszczona w suchym doku, ponieważ nie było potrzeby ani możliwości jej wykorzystywania. Wraz z rozpoczęciem się rewolucji bolszewickiej, statek został przejęty przez komunistów. Jako symbol znienawidzonej władzy carskiej, usunięto z niego szybko bardziej wartościowe wyposażenie i przywrócono do służby w roli jednostki pomocniczej i pływających koszar.
Początkowo nadano mu nazwę 18 marca, a później Marty, dla upamiętnienia francuskiego polityka i lidera Francuskiej Partii Komunistycznej, André Mart’iego. W latach 1932-1936 okręt trafił ponownie do doku, gdzie poddano go olbrzymiej przebudowie, która całkowicie zmieniła jego przeznaczenie.
W trakcie prac dawny jacht został przebudowany na stawiacz min. Po przebudowie kadłub statku miał 122,3 m długości, a wyporność wynosiła od 5665-6198 ton. Napęd stanowiły dwa silniki parowe zapewniające prędkość maksymalną 18,85 węzła. Uzbrojenie okrętu składało się z 4 pojedynczych dział kalibru 130 mm, 7 dział kalibru 76,2 mm, 3 działek kalibru 45 mm oraz 3 karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm. Ponadto na pokład zabierano 320 min. Załoga liczyła 400 oficerów i marynarzy.
W nowej roli Marty dalej operował na Bałtyku. Wraz z niemieckim atakiem na ZSRR jednostka została oddelegowana do stawiania zapór minowych na Bałtyku oraz do atakowania pozycji lądowych. 23 września 1941 roku okręt został nieznacznie uszkodzony przez niemieckie lotnictwo w Kronsztadzie. W trakcie oblężenia Leningradu wykorzystywano go jako jednostkę wsparcia.
Największym sukcesem Marty’iego było zatopienie niemieckiego ścigacza okrętów podwodnych UJ.117 Gustav Kroner, który wpadł na minę z Marty’iego. Po wojnie jednostka została przekształcona w okręt treningowy i w tej roli eksploatowana do 1963 roku, kiedy to zezłomowano ją w Tallinie w Estonii.
