Tuż przed wybuchem I wojny światowej największe floty świata wprowadziły do eksploatacji wiele ciekawych i potężnych okrętów wojennych. Jednymi z nich były amerykańskie pancerniki typu New York. Z dwóch zbudowanych okrętów USS Texas przetrwał jako jedyny do dnia dzisiejszego i jest najstarszym dreadnoughtem na świecie.
Pancerniki typu New York
Pancerniki USS New York i USS Texas były dreadnoughtami, wywodzącymi się z pancerników typu Wyoming. Pancerniki brały udział w obu wojnach światowych. Oba okręty weszły do eksploatacji tuż przed wybuchem I wojny światowej i w swoim czasie były najpotężniejszymi pancernikami na świecie.
Budowę USS New York rozpoczęto 11 września 1911 roku, wodowanie miało miejsce 30 października 1912 a do służby okręt wszedł 15 kwietnia 1914 roku. Stępkę pod USS Texas położono 17 kwietnia 1911 roku, wodowanie miało miejsce 18 maja 1912 roku a do służby okręt wszedł 12 marca 1914 roku. Koszt budowy pancerników wyniósł po około 10 mln dolarów (współcześnie około 257 mln dolarów).
Oba okręty miały prawie identyczną konstrukcję, ale w toku eksploatacji kilkukrotnie je przebudowywano. Pancerniki miały 175 m długości i wyporność ponad 27 000 ton. Napęd stanowiły dwa silniki parowe o mocy 28 100 KM. Rozpędzały one okręty do 21 węzłów. Zapas węgla zapewniał 13 000 km zasięgu przy prędkości 10 węzłów.
Uzbrojenie składało się z 10 armat kalibru 356 mm, 21 armat kalibru 127 mm, 6 armat kalibru 47 i 37 mm oraz 4 wyrzutni torped kalibru 533 mm. Pancerz miał grubość 254-305 mm na burtach, 229-279 mm na kazamatach i 51-356 mm na wieżach. Załoga liczyła 1042 oficerów i marynarzy.
W późniejszych latach zarówno uzbrojenie jak i parametry obu okrętów znacząco się zmieniały.
USS New York
USS New York (BB-34) w trakcie I wojny światowej służył na Atlantyku, ale nie brał udziału w walkach. Brak aktywności niemieckiej floty sprawiał, że pancerniki były dosłownie bezrobotne. Po wojnie okręt oddelegowano do służby szkoleniowej, którą pełnił aż do wybuchu kolejne wojny światowej.
W początkowym okresie II wojny światowej USS New York wykorzystywany był do eskortowania konwojów na Atlantyku. W 1942 roku pancernik wziął udział w inwazji wojsk alianckich w Afryce Północnej, gdzie zapewniał wsparcie artyleryjskie. Po zakończeniu operacji stary pancernik ponownie oddelegowano do służby szkoleniowej, która trwała aż do stycznia 1945 roku. Pod koniec wojny USS New York wysłano na Pacyfik, gdzie wziął udział w walkach o Iwo Jimę i Okinawę.
Po zakończeniu wojny, pancernik wycofano z eksploatacji i wykorzystywano podczas prób atomowych (1 i 25 lipca 1946 roku pancernik przetrwał eksplozję bomb atomowych na atolu Bikini). Po próbach okręt powrócił do Pearl Harbor, gdzie przeszedł oględziny i badania skutków eksplozji. Po trwających 2 lata badaniach, 8 lipca 1948 roku wysłużony pancernik został zatopiony jako okręt cel. USS New York zatonął dopiero po 8-godzinnym ostrzale, co pokazuje, że USS New York był solidnie zaprojektowanym pancernikiem.
