I wojna światowa była pierwszym dużym konfliktem zbrojnym w którym okręty podwodne miały swój istotny udział w walkach. Chociaż to Niemcy aktywniej prowadzili wojnę podwodną, to państwa Ententy utworzyły skuteczną morską blokadę kontynentu. Chcąc ją przełamać, dowództwo niemieckiej floty zamówiło serię specjalnych podwodnych okrętów transportowych typu U 151. Najsłynniejszym z nich był Deutschland.
Geneza
Krótko po rozpoczęciu I wojny światowej floty Wielkiej Brytanii i Francji ze względu na swoją znaczną wielkość, utworzyły trudną do pokonania morską blokadę kontynentu europejskiego. Żadne statki handlowe zmierzające do Niemiec nie mogły dotrzeć do celu. Blokada ta znacząco osłabiła niemiecką gospodarkę, która wiele surowców importowała spoza kontynentu.
Rosnące problemy sprawiły, że pod koniec 1915 roku niemiecki przedsiębiorca, Alfred Lohmann zamówił dwa specjalne, nieuzbrojone towarowe okręty podwodne. Jednostki te miały przełamać blokadę morską i dotrzeć do jeszcze neutralnych wówczas portów w USA, skąd miały przywozić potrzebne surowce.
Okręty podwodne typu U 151
Budowę okrętów zlecono specjalnie powołanemu do tego przedsiębiorstwu – Deutsche Ozean-Reederel GmbH. Była to prywatna firma, której udziałowcami były firma żeglugowa Norddeutscher Lloyd i Deutsche Bank. Budowę okrętów prowadzono w stoczni w Kilonii.
Łącznie zamówiono 8 jednostek, z których 6 zbudowano ostatecznie jako podwodne krążowniki (U-kreuzers), a jedynie dwa ukończono jako okręty transportowe.
Wersje bojowe miały wyporność nawodną 1512 ton, a podwodną 1875 ton i miały 62 metry długości. Wyposażono je w dwa silniki diesla o mocy 400 KM każdy i dwa silniki elektryczne o mocy 400 KM każdy. Napęd przenoszony był na dwie śruby, a prędkość maksymalna wynosiła 12,4 węzła na powierzchni i 5,2 węzła pod wodą.
Zasięg wynosił 46 000 km, przy zachowaniu prędkości ekonomicznej na powierzchni. Zasięg podwodny wynosił 120 km. Maksymalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów. Załogę stanowiło 56 marynarzy i oficerów. Uzbrojenie okrętów składało się z dwóch armat kalibru 150 mm z zapasem aż 1672 pocisków i dwóch armat kalibru 88 mm z zapasem 764 pocisków umieszczonych na pokładzie i dwóch wyrzutni torped kalibru 500 mm z zapasem 18 torped.
Bremen – jednostka siostrzana okrętu Deutschland. Od samego początku budowany w roli okrętu transportowego. Okręt zatonął podczas swojego pierwszego rejsu we wrześniu 1916 roku w nieznanych okolicznościach. Dowódcą okrętu był Karl Schwartzkopf.
U-151 – zamówiony 29 listopada 1916 roku. Zwodowany 4 kwietnia 1917 roku, wprowadzony do eksploatacji 21 lipca 1917 roku. Wziął udział w czterech patrolach, zatapiając 37 statków o łącznym tonażu 89 759 BRT. Po zakończeniu wojny przejęty przez Francję i zatopiony jako okręt-cel 7 czerwca 1921 roku.
U-152 – zamówiony 29 listopada 1916 roku, zwodowany 20 maja 1917 roku, wprowadzony do eksploatacji 17 października 1917 roku. Wziął udział w dwóch patrolach, zatapiając 19 statków o łącznym tonażu 37 505 BRT. Po zakończeniu wojny przekazany Wielkiej Brytanii i zatopiony przez Royal Navy w lipcu 1921 roku.
U-153 – zamówiony 29 listopada 1916 roku, zwodowany 19 lipca 1917 roku, wprowadzony do eksploatacji 17 listopada 1917 roku. Okręt wziął udział w jednym patrolu, zatapiając 4 statki o łącznym tonażu 12 742 BRT. Los okrętu po zakończeniu wojny nieznany.
U-154 – zamówiony 29 listopada 1916 roku, zwodowany 10 września 1917 roku, wprowadzony do eksploatacji 12 grudnia 1917 roku. Podczas rejsów zatopił 5 statków o łącznym tonażu 8132 BRT. Zatopiony przez torpedę 11 maja 1918 roku na Atlantyku. Cała załoga zginęła.
U-156 – zamówiony 29 listopada 1916 roku, zwodowany 17 kwietnia 1917 roku, wprowadzony do eksploatacji 28 sierpnia 1917 roku. Wziął udział w dwóch patrolach, zatapiając 45 statków o łącznym tonażu 64 151 BRT. Zatonął 25 września 1918 roku, prawdopodobnie w wyniku eksplozji miny morskiej.
U-157– zamówiony 29 listopada 1916 roku, zwodowany 23 maja 1917, wprowadzony do eksploatacji 22 września 1917 roku. Podczas patroli zatopił 15 statków o łącznym tonażu 15 905 BRT. Internowany w Norwegii 11 listopada 1918 roku, przekazany następnie Francji i rozebrany w Breście w 1921 roku.
