W Związku Radzieckim w okresie międzywojennym nie przywiązywano tak dużej wagi do rozwoju sterowców, jak to miało miejsce w Niemczech, Wielkiej Brytanii bądź Stanach Zjednoczonych. Mimo to, w 1934 roku Rosjanie zbudowali sterowiec ZSRR-W6. Niestety mimo ambitnych planów, jego kariera była krótka.
Prace nad sterowcem rozpoczęły się w 1932 roku. Radzieckie władze zleciły włoskiemu konstruktorowi Umberto Nobile opracowanie planów sterowca, będącego rozwinięciem projektu sterowca N-4 Italia, który rozbił się na biegunie północnym. Ze strony rosyjskiej, za projekt odpowiadał Michaił Kulikow. Budowę sterowca rozpoczęto na przełomie 1933 i 1934 roku.
W pierwszej kolejności Nobile zaprojektował mniejszy sterowiec ZSRR-W5, który wykorzystano do testów konstrukcji. Był one tak dobre, że natychmiast przystąpiono do prac nad dużą wersją. Część konstrukcji oparta była na oryginalnych planach sterowca N-4, jednak większość opracowano na miejscu w ZSRR.
Maszynę ukończono pod koniec 1934 roku, a pierwszy lot odbył się 5 listopada 1934 roku. ZSRR-W6 miał 105 m długości i konstrukcję półszkieletową, zbiorniki wodoru mieściły 19 400 m³ gazu. Napęd stanowiły trzy silniki Maybach Mb.IVa o mocy 190 KM każdy. Zapewniały one prędkość maksymalną 115 km/h oraz zasięg około 4800 km. Sam sterowiec ważył 12 ton, a maksymalny udźwig wynosił 9,3 tony ładunku. Załoga liczyła 15 osób.
Początkowo zakładano, że sterowiec będzie obsługiwał loty z Moskwy do najdalszych rejonów ZSRR. Planów tych nigdy nie zrealizowano, ograniczając się jedynie do kilku lotów. Najważniejszy z nich miał miejsce 4 października 1937 roku. Sterowiec pozostawał w powietrzu przez 130 godzin i 27 minut. ZSRR-W6 pobił wówczas rekord długości lotu, ustanowiony wcześniej przez Grafa Zeppelina.
W lutym 1938 roku radzieckie władze postanowiły wykorzystać sterowiec w misji ratunkowej, której celem było uratowanie ekspedycji arktycznej Iwana Papnina. Jego zespół utknął na dryfującej krze. Niestety 6 lutego podczas lotu testowego w trakcie przygotowań do misji, ZSRR-W6 uderzył o wzgórza niedaleko Kandałaksza. Z 19 osób na pokładzie, 13 zginęło na miejscu w pożarze wypełnionego wodorem sterowca.
Utrata olbrzymiego sterowca była sporym ciosem dla ZSRR i pośrednio wpłynął na rezygnację z programu budowy kolejnych sterowców. Przeprowadzone po katastrofie śledztwo wykazało, że przyczyną katastrofy były liczne błędy załogi, która straciła orientację w terenie.
