Znajdujący się niedaleko wejścia do parku Prater w Wiedniu diabelski młyn Wiener Riesenrad jest obecnie jedną z najstarszych zachowanych konstrukcji tego typu. Zbudowano go w 1897 roku, ale podczas II wojny światowej konstrukcja została bardzo mocno uszkodzona i wymagała odbudowy. W latach 1920-1985 był to również najwyższy diabelski młyn na świecie.
Budowę Wiener Riesenrad rozpoczęto w 1896 roku dla uczczenia złotego jubileuszu cesarza Franciszka Józefa przypadającego w 1897 roku. Projekt diabelskiego młyna stworzyli brytyjscy inżynierowie Hubert Cecil Booth i Harry Hitchins, a pracami konstrukcyjnymi kierował Walter Basset Basset. Basset był również właścicielem obiektu, który zbudowano na wynajętym terenie. Zaprojektowana przez nich karuzela miała dokładnie 200 stóp wysokości, czyli około 64,75 m. Początkowo zawieszono na niej 30 wagoników.
Pierwszy testowy rozruch konstrukcji miał miejsce 25 czerwca 1897 roku, natomiast oficjalnie Wiener Riesenrad otwarto 3 lipca 1897 roku. W swoim czasie była to jedna z najwyższych tego typu konstrukcji na świecie. Mimo niesamowitych rozmiarów, diabelski młyn nie cieszył się popularnością z powodu wysokiej ceny biletów, wynoszącej aż 8 guldenów (pensja urzędnika w tym czasie wynosiła 30 guldenów miesięcznie).
Podczas I wojny światowej należący do Brytyjczyków obiekt został przejęty przez władze austro-węgierskie. Diabelski młyn wystawiono na sprzedaż, jednak z braku chętnych, podjęto decyzję o jego rozebraniu. Zgodę na rozpoczęcie prac wydano w 1916 roku, ale z powodu braku funduszy prac nie rozpoczęto. W 1919 roku Ocalały Wiener Riesenrad trafił w ręce pochodzącego z Pragi biznesmena, Eduarda Steinera. Nowy właściciel chciał rozebrać diabelski młyn, ale ostatecznie zmienił zdanie.
W 1938 roku majątek Steinera został znacjonalizowany i przejęty przez niemieckie władze. Rok później Wiener Riesenrad wpisano do rejestru zabytków. W 1944 roku w trakcie nalotów na Wiedeń, diabelski młyn został uszkodzony i częściowo spalony. Po wojnie podjęto decyzję o remoncie konstrukcji, jednak ze względów bezpieczeństwa zmniejszono liczbę wagoników do 15. Nowe wagoniki różniły się od poprzednich mniejszą liczbą okien. W 1957 roku ponownie wymieniono wszystkie wagoniki, a w 2016 roku zainstalowano wagoniki, których konstrukcję oparto na oryginalnych planach z końcówki XIX wieku. Oprócz standardowych wagoników kilka przeznaczonych jest do celów restauracyjnych. Szczególnie ciekawy jest wagonik pozbawiony ścian, posiadający szklaną podłogę. U podstawy Wiener Riesenrad znajduje się wystawa przedstawiająca historię Wiednia i diabelskiego młyna. Dodatkowo obok jest sklep z pamiątkami.
Obecnie Wiener Riesenrad jest jednym z symboli Wiednia. Chociaż już od dawna nie może pochwalić się rekordową wysokością (w latach 1920-1985 był to najwyższy diabelski młyn na świecie, chociaż w momencie oddania do eksploatacji istniało kilka większych konstrukcji, które następnie rozebrano). Jest to również jedna z najstarszych tego typu konstrukcji jaka przetrwała do naszych czasów.
Warto dodać, że w parku Prater znajduje się również drugi, znacznie mniejszy diabelski młyn Blumenrad o wysokości 45 metrów, posiadający jedynie otwarte wagoniki.
