W latach 50. XX wieku nastąpił bardzo intensywny rozwój lotnictwa wojskowego. W USA w tym okresie do eksploatacji weszło kilka bardzo udanych bombowców dalekiego zasięgu, które pod każdym względem przewyższały swoimi możliwościami maszyny radzieckie. W odpowiedzi, w zakładach Suchoja i MiG-a rozpoczęto prace nad nowymi myśliwcami – Suchoj P-1 i MiG-21.
W historii zapisał się tylko samolot zbudowany w zakładach MiG-a. Bardzo udany i długowieczny MiG-21 oblatany został w 1956 roku i do dnia dzisiejszego pozostaje w eksploatacji w niektórych krajach. Jego konkurentem był Suchoj P-1. Myśliwiec miał być przystosowany do zwalczania bombowców dalekiego zasięgu oraz ich eskorty.
Suchoj P-1
Suchoj P-1 został tak zaprojektowany, aby wyposażyć go w radar Huragan-1 i silnik AL-9, dzięki któremu mógłby osiągnąć prędkość prawie dwóch machów. Prace nad maszyną ruszyły w 1954 roku, ale z powodów technicznych prototyp ukończono dopiero w 1957 roku. Niestety mimo ukończenia samej maszyny, ani radar, ani silniki nie były gotowe.
W związku z tym zdecydowano się na wyposażenie prototypu w nieco słabszy silnik AL-7, z zamiarem jedynie sprawdzenia konstrukcji do czasu otrzymania docelowej jednostki napędowej. Oblot prototypu P-1 miał miejsce 12 lipca 1957 roku, czyli rok po oblocie MiG-a-21.
Suchoj P-1
Brak finalnego silnika, problemy z radarem oraz finalizowanie prac nad MiG-iem-21 sprawiły, że radzieckie dowództwo straciło jakiekolwiek zainteresowanie projektem Suchoja. Mimo to konstruktorzy jeszcze przez kilka lat próbowali wypromować swoją maszynę, ale bez rezultatów.
W związku z tym jedyny gotowy prototyp oraz makieta drugiego prototypu zostały zezłomowane, a po konkurencie MiG-a-21 pozostały jedynie wspomnienia. Suchoj P-1 dołączył tym samym do bardzo dużego grona nieudanych prototypów jakie powstały w ZSRR w okresie Zimnej Wojny.
Suchoj P-1
Konstrukcja
Suchoj P-1 był dwumiejscowym samolotem myśliwskim, posiadającym skrzydła w układzie delta. Samolot miał 21,3 m długości i 9,8 m rozpiętości skrzydeł. Masa samego myśliwca wynosiła około 10 ton, a maksymalna masa startowa 17 ton. Napęd stanowił silnik AL-7, chociaż docelowo maszyna miała otrzymać silnik AL-9.
Według wyliczeń konstruktorów maszyna miała osiągać prędkość 1,93 macha, zasięg około 2000 km i pułap maksymalny około 19,5 km. Uzbrojenie maszyny miało składać się z działka N-37 kalibru 37 mm, 50 niekierowany rakiet kalibru 57 mm oraz dwóch kierowanych radarowo rakiet powietrze-powietrze typu K-7.
