Moskwicz 410 – radziecki terenowy sedan

W latach 50. w ZSRR znacząco wzrosło zapotrzebowanie na samochody terenowe, potrzebne zwłaszcza w przemyśle rolniczym. Aby sprostać temu zapotrzebowaniu, w fabryce MZMA zaprojektowany oryginalny samochód terenowy Moskwicz 410, w którym wykorzystano nadwozie Moskwicza 402 i podwozie prototypowego GAZa M-73.

Wraz z postępującą w latach 50. w ZSRR mechanizacją rolnictwa oraz rozbudową przemysłu w rejonach nie posiadających nowoczesnej infrastruktury drogowej, pojawił się spory problem zapewnienia obywatelom środków transportu zdolnych do poruszania się w trudnym terenie. Produkcja dedykowanych samochodów terenowych nie była możliwa, ponieważ wszystkie takie pojazdy trafiały do armii.

W zaistniałej sytuacji w fabryce GAZ rozpoczęto prace nad prototypowym samochodem terenowym GAZ M-73. Niewielki pojazd miał posiadać nadwozie typowe dla samochodów osobowych, ale w połączeniu z wzmocnionym podwoziem i napędem 4×4 miał dysponować zdolnościami terenowymi odpowiednimi do poruszania się po radzieckich bezdrożach.

Projekt przypadł do gustu władzom, ale fabryka GAZ nie była w stanie rozpocząć produkcji nowych samochodów z braku mocy przerobowych. W związku z tym w 1956 roku projekt przekazano fabryce MZMA, która zmodyfikowała samochód uwzględniając własne nadwozie z samochodu Moskwicz 402. Dodatkowo zmodyfikowano samo podwozie, aby dostosować je do nowego nadwozia.

W 1957 roku ukończono prototyp samochodu oznaczonego jako Moskwicz 410 i po próbach skierowano do produkcji seryjnej. Auto miało 4 m długości, 1,5 m szerokości i 1,67 m wysokości, oraz masę własną 1150-1180 kg. Napęd zapewniał czterocylindrowy gaźnikowy silnik o mocy 35 KM i pojemności 1,2 litra, zapewniający zawrotną prędkość… 85 km/h. Dzięki podniesionemu zawieszeniu i stałemu napędowi na tylną oś z dołączanym napędem na przednią oś, samochód całkiem nieźle radził sobie w terenie.

W toku eksploatacji wprowadzono do produkcji wersję 410N z mocniejszym, 45-konnym silnikiem o pojemności 1,3 litra, który zapewniał prędkość 90 km/h (silnik pochodził z modeli Moskwicz 407). Równocześnie do produkcji weszła nowa odmiana nadwozia typu kombi (pochodząca od Moskwicza 423), nosząca oznaczenie Moskwicz 411. Powstał nawet projekt nadwozia typu furgon, ale nie wszedł on do produkcji seryjnej.

Samochody były całkiem użyteczne i dysponowały niezłymi zdolnościami terenowymi, ale nie były pozbawione wad. Nadwozie typu sedan nie zapewniało odpowiedniej przestrzeni transportowej, a wysoko ustawiony środek ciężkości sprawiał, że wzrastało ryzyko przewrócenia się samochodu.

Ostatecznie produkcję modeli 410N i 411 zakończono w 1961 roku po wyprodukowaniu odpowiednio 7580 egzemplarzy modelu sedan z obydwoma silnikami, oraz 1515 egzemplarzy w wersji kombi. W kolejnych latach podobne samochody terenowe oparte o nadwozia zwykłych aut zaczęto projektować w innych fabrykach samochodów osobowych. Warto jeszcze dodać, że zanim powstał Moskwicz 410, opracowano terenową wersję Pobiedy. Można śmiało powiedzieć, że Moskwicz 410 był jednym z kilku pierwszych SUV-ów produkowanych seryjnie.