W latach 70. w RFN przeprowadzono próby niesamowitych pojazdów pancernych – VT-1-1 i VT-1-2, znanych bardziej jako Kampfpanzer 3. Były to bezwieżowe czołgi wyposażone w dwie armaty kalibru 105 lub 120 mm w kadłubie. Powstały dwa prototypy i 5 nieuzbrojonych pojazdów testowych.
Formalnie Kampfpanzer 3 miał być demonstratorem technologii czołgu podstawowego, ale ze względu na swoją konstrukcję i brak wieży bardziej jest to działo pancerne lub niszczyciel czołgów. Projekt rozpoczęto na początku lat 70. w ramach prac nad następcą czołgów Leopard 1.
Chociaż ostatecznie do produkcji trafił czołg Leopard 2, produkowany przez firmę Krauss-Maffei, firma MaK postanowiła kontynuować własne prace nad zupełnie innym i wręcz rewolucyjnym pojazdem. Ich efektem było powstanie serii 7 pojazdów pancernych w ramach projektu Kampfpanzer 3, wywodzącego się z konstrukcji KPz-70.
Pojazd posiadał podwozie z KPz-70 (będącego niemiecką wersją MBT-70, tworzoną początkowo wspólnie z Amerykanami, a później samodzielnie przez niemiecki przemysł), ale zamiast wieży posiadał opancerzoną nadbudówkę, w której umieszczono dwie armaty. Według założeń konstruktorów takie rozwiązanie miało zwiększać prawdopodobieństwo trafienia w cel.
Powstały dwa prototypy różniące się zastosowanym uzbrojeniem oraz mechanizmem ładowania. Zbudowany w 1974 roku VT-1-1 posiadał dwie armaty kalibru 105 mm, ładowane ręcznie, natomiast zbudowany rok później VT-1-2 posiadał dwie armaty kalibru 120 mm z automatem ładującym zasilanym z 6-pociskowych magazynków.
Oba prototypy miały taki sam kadłub długości 9 m, szerokości 3,5 m i wysokości 2 m, ważyły 43,5 tony a napęd zapewniał silnik MTU MB803 Ra0599 o mocy 1495 lub 1500 KM, z możliwością uzyskania na krótki czas mocy 2400 KM. Prędkość maksymalna wynosiła 70 km/h na drodze oraz 40 km/h w terenie.
Oprócz dwóch prototypów zbudowano 5 pojazdów GVT (01-05), różniących się brakiem uzbrojenia, które zastąpiono atrapami. Pojazdy te służyły do dodatkowych testów, w których nie było potrzebne w pełni sprawne uzbrojenie.
Do 1976 roku w projekcie uczestniczyła również Wielka Brytania, a część prób prowadzono na poligonach na Wyspach Brytyjskich. Próby pojazdów trwały aż do wprowadzenia do produkcji seryjnej czołgów Leopard 2. W trakcie testów wykazano, że zastosowanie dwóch armat w pojeździe nie posiadającym wieży jest jak najbardziej możliwe i nie jest wyjątkowo skomplikowane, ale pod względem możliwości bojowych, taki pojazd prezentował znacznie mniejsze możliwości niż w przypadku czołgów wieżowych.
Brak wieży całkowicie eliminował taki pojazd z walk w miastach (wielkie odkrycie…) a w porównaniu z Leopardem 2 skuteczność uzbrojenia wcale nie była większa. Ostatecznie 1981 roku projekt zamknięto, a prototypy przekazano do różnych muzeów.
Kampfpanzer 3 był w praktyce dalekim rozwinięciem zaprojektowanego w połowie lat 60. niszczyciela czołgów Kanonenjagdpanzer, będącego z kolei rozwinięciem pamiętających II wojnę światową pojazdów typu Jagdpanzer IV. Można również pokusić się o porównanie do szwedzkiego czołgu Strv 103, ponieważ oba pojazdy miały bardzo zbliżone rozmiary. Różniły się jednak przede wszystkim mobilnością (na korzyść pojazdu szwedzkiego) oraz skutecznością uzbrojenia, ponieważ niemiecki pojazd posiadał stabilizator, umożliwiający strzelanie w ruchu.
