Na przełomie lat 20. i 30. w Wielkiej Brytanii opracowano wiele typów samolotów bojowych, które produkowano w małych ilościach w celu przetestowania nowych koncepcji rozwoju lotnictwa wojskowego. Jedną z takich maszyn był Fairey Hendon.
W 1927 roku brytyjskie Air Ministry wydało specyfikację B.19/27 dla nowego typu bombowca nocnego, który miał zastąpić bombowce Vickers Virginia. Ostatecznie w konkursie wzięły udział trzy projekty – Handley Page Heyford, Vickers Type 150 oraz Fairey Night Bomber. Ostatecznie to bombowiec Handley Page wszedł do służby jako następca Vickersów, ale równocześnie kontynuowano prace nad bombowcem projektowanym w zakładach Fairey.
Prototyp Fairey Night Bomber oznaczony jako K1695 oblatano 25 listopada 1930 roku. Maszyna miała 18,5 m długości i 31 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła około 9000 kg. Napęd stanowiły dwa silniki Bristol Jupiter VIII o mocy 460 KM, zamienione później na dwunastocylindrowe silniki Rolls-Royce Kestrel VI o mocy 600 KM, zapewniające prędkość maksymalną 245 km/h i przelotową 214 km/h, oraz zasięg 2190 km. Uzbrojenie składało się z 3 karabinów maszynowych Lewis kalibru 7,7 mm umieszczonych z przodu, na grzbiecie i na ogonie, oraz ładunku bomb o masie 753 kg. Załoga liczyła 5 osób. Prototyp posiadał stałe podwozie o odkryty kokpit, a cała konstrukcja wykonana była z metalu, pokrytego płótnem.
W trakcie prób, w marcu 1931 roku prototyp uległ jednak katastrofie, przez co prace nad maszyną spowolniły. Podjęto wówczas decyzję o zbudowaniu drugiego prototypu, ale według zmienionej specyfikacji. Maszyna otrzymała nowe silniki Rolls-Royce Kestrel oraz zamknięty kokpit. W tym czasie zmianie uległa nazwa maszyny na Fairey Hendon. Pierwszy, utracony prototyp otrzymał oznaczenie Hendon Mk.I, a drugi prototyp ulepszonej wersji otrzymał oznaczenie Hendon Mk.II.
Ze względu na opóźnienia w projekcie, mimo dobrych osiągów i nowoczesnej konstrukcji, Hendon stał się projektem rezerwowym dla wprowadzonego do służby bombowca Handley Page Heyford. Zbudowano jedynie 14 Hendonów (plus wcześniejszy prototyp), które trafiły do jednej eskadry w 1936 roku. Ich eksploatacja była jednak bardzo krótka, ponieważ już w styczniu 1939 roku wycofano je z eksploatacji jako całkowicie przestarzałe. Ich miejsce zajęły bombowce Vickers Wellington oraz Armstrong Whitworth Whitley. W toku służby utracono 2 samoloty, a do naszych czasów nie przetrwał żaden egzemplarz. Fairey Hendon zapisał się w historii jako pierwszy brytyjski bombowiec w układzie dolnopłata o metalowej konstrukcji opracowany i wdrożony do produkcji oraz służby operacyjnej w RAF.
