Zbudowany w 1881 roku liniowiec SS City of Rome miał być wielkim, pięknym i szybkim transatlantykiem. Niestety tak się nie stało. Błędy konstrukcyjne sprawiły, że po zaledwie 6 rejsach, statek został zwrócony stoczni i następnie trafił do nowego właściciela, kontynuując służbę tylko do 1900 roku.
Po sukcesie zbudowanego w 1875 roku liniowca City of Berlin i wprowadzeniu przez linie Guion Line w 1879 roku liniowca Arizona, zarząd linii Inman Line podjął decyzję o zamówieniu kolejnego statku, ale znacznie większego od wcześniejszych jednostek wykorzystywanych przez te linie. Budowę okrętu zlecono stoczni Barrow Shipbuilding Co. w Barrow-in-Furness w Wielkiej Brytanii, a projekt statku stworzył William John.
Liniowiec otrzymał nazwę SS City of Rome. Jego kadłub wykonano z żelaza, chociaż początkowo zakładano, że będzie wykonany ze stali. Według planów, statek miał osiągać prędkość 18 węzłów. Aby uzyskać jak najlepszą prędkość, dziób miał kształt typowy dla kliprów. Cechą charakterystyczną City of Rome były 3 kominy oraz cztery maszty z ożaglowaniem. Początkowo zakładano zastosowanie dwóch śrub, ale ostatecznie zainstalowano tylko jedną.
Wodowanie statku miało miejsce 14 czerwca 1881 roku. W swój pierwszy rejs statek wyruszył 13 października 1881 roku. W momencie oddania do eksploatacji miał 170 m długości, tonaż 8453 GRT, a napęd stanowiły 3 silniki parowe o mocy około 1500 KM, zapewniające prędkość jedynie 15,75 węzła. Na pokładzie mogło znaleźć się 520 pasażerów pierwszej klasy i 810 pasażerów drugiej klasy. Cały statek był zelektryfikowany.
Z powodu zastosowania żelaza, statek był za ciężki dla zastosowanego napędu i miał zbyt duże zanurzenie. Wpływa to na zdecydowany spadek prędkości, przez co liniowiec od początku był nieekonomiczny i nie spełniał oczekiwani Inman Line. W związku z tym, po zaledwie 6 rejsach jednostka została zwrócona stoczni.
Po przebranym procesie sądowym, stocznia Barrows musiała na własną rękę znaleźć zastosowanie dla niechcianego liniowca. Przekazano go więc Anchor Line, która współpracowała ze stocznią. Statek poddano wówczas modernizacji, w wyniku której odciążono go na tyle, że po próbach uzyskał w 1883 roku prędkość 18,25 węzła. Tym samym mógł wrócić do rejsów przez Atlantyk.
W 1891 roku poddano go kolejnej modernizacji, w ramach której znacząco zmieniono układ kabin. Po przebudowie City of Rome mógł zabrać na pokład 75 pasażerów pierwszej klasy, 250 drugiej klasy i 1000 trzeciej klasy. W 1898 roku liniowiec został wynajęty przez USA do przewiezienia 1690 hiszpańskich żołnierzy wziętych do niewoli w trakcie wojny amerykańsko-hiszpańskiej.
Z powodu strat jakie statek przynosił – nigdy w pełni nie osiągnięto rentowności, oraz bardzo złego stanu technicznego statku, w 1900 roku został wycofany z eksploatacji, a w 1902 roku sprzedany na złom i rozebrany.
City of Rome był w swoim czasie uznawany za jeden z najpiękniejszych liniowców na świecie. Mimo ambitnych planów Inman Line, statek nie był jednak najszybszy ani najbardziej luksusowy, W związku z tym jego kariera była krótka i niezbyt udana.
