Japońska flota handlowa poniosła podczas II wojny światowej straty znacznie bardziej dotkliwe niż inne duże floty państwa biorących udział w konflikcie. Z kilkudziesięciu statków pasażerskich i towarowo-pasażerskich pływających przed wojną pod japońska banderą, wojnę przetrwały tylko dwa. Jednym z nich był liniowiec Hikawa Maru, który po latach służby został przekształcony w statek-muzeum.
W latach 1927-1928 japońskie linie Nippon Yūsen Kabushiki Kaisha zamówiły 8 nowych liniowców do obsługi tras między Japonią a USA (6 jednostek) oraz do Londynu (2 jednostki). Wśród zamówionych statków znalazły się trzy liniowiec typu Hikawa Maru mające obsługiwać trasę do San Francisco. Były to statki Hikawa Maru, Hiye Maru oraz Heian Maru. Dwa pierwsze budowano w Jokohamie, a trzeci w Osace.
Chociaż jednostki należały do jednego typu, różniły się osiągami i parametrami technicznymi. Pierwszym statkiem serii był Hikawa Maru, którego budowę rozpoczęto 9 listopada 1928 roku. Wodowanie miało miejsce 30 września 1929 roku, a do służby statek wszedł 13 maja 1930 roku. Liniowiec miał 163, m długości i tonaż 11 622 BRT. Napęd stanowiły silniki diesla Burmeister & Wain zapewniające prędkość maksymalną 18,5 węzła. W pierwotnej konfiguracji statek zabierał na pokład 331 pasażerów w trzech klasach – 75 w pierwszej, 70 w drugiej i 186 w trzeciej.
Hikawa Maru od początku obsługiwał regularne połączenie między Jokohamą, przez Vancouver do Seattle. Chociaż był to statek nie wyróżniający się konstrukcją i rozmiarem, pasażerowie chwalili go za ładne wykończenie wnętrz w stylu art deco oraz bardzo dobre jedzenie. Wraz z wybuchem II wojny światowej w Europie, liniowiec odbywając regularne rejsy stał się przy okazji statkiem wożącym Żydów uciekających z ogarniętej wojną Europy. Podróżowali oni głównie przez ZSRR do Japonii a następnie do USA. W październiku 1941 roku Hikawa Maru odbył swój ostatni przed przystąpieniem Japonii do wojny rejs do USA, stając się przy tym ostatnim japońskim statkiem pasażerskim, który zawinął w tym czasie do amerykańskiego portu.
1 grudnia 1941 roku liniowiec trafił do stoczni Mitsubishi Zosen w Jokohamie, gdzie poddano go przebudowie na statek szpitalny. W tej roli wykorzystywano go przez cała wojnę. W przeciwieństwie do siostrzanych jednostek, Hikawa Maru przetrwał wojenną zawieruchę, mimo trzykrotnego uszkodzenia przez miny morskie – 3 października 1942 roku, 15 lipca 1944 roku i 17 lutego 1945 roku.
Hikawa Maru był jednym z dwóch japońskich liniowców – obok Takasago Maru, który przetrwał wojnę. Ze względu na warunki japońskiej kapitulacji, został przejęty przez Shipping Control Authority for the Japanese Merchant Marine i wykorzystany do transportu żołnierzy japońskich z powrotem do kraju. Po zakończeniu tych misji, w 1946 roku dawny liniowiec został zwrócony armatorowi, który po doraźnych naprawach zaczął go w 1947 roku ponownie wykorzystywać, ale tym razem bardziej w roli statku towarowego. Był oto spowodowane utratą przez Nippon Yūsen Kabushiki Kaisha podczas wojny większości posiadanych statków towarowych.
Dopiero w 1953 roku Hikawa Maru został ponownie wyremontowany i dostosowany do przewozu pasażerów. Już jako liniowiec wrócił do obsługi trasy Jokohama-Seattle, ale ze względu na swój wiek i mała opłacalność rejsów, 21 grudnia 1960 roku został wycofany z eksploatacji. Do tego czasu odbył 238 (lub 254 według innych źródeł) rejsów do USA (73 przed wojną), w trakcie których przewiózł około 25 000 pasażerów. Średnio rejsy z Japonii do Seattle trwały około 13 dni.
Ze względu na historyczne znaczenie jednostki i fakt, że przetrwała ona wojenną zawieruchę, w 1961 roku przekształcono ja w statek-muzeum zacumowany w Parku Yamashita w Jokohamie. Część kabin pasażerskich przekształcono na pokoje hotelowe, a restauracje udostępniono zwiedzającym. W 2005 roku z powodu rosnących kosztów utrzymania statku, pojawił się pomysł jego sprzedaży, ale linie Nippon Yūsen Kabushiki Kaisha dofinansowały remont statku i muzeum, które po przerwie, 25 kwietnia 2008 roku zostały ponownie otwarte dla zwiedzających.
Hikawa Maru może nie był wyjątkowym statkiem pod względem zarówno swojej historii jak i możliwości, ale fakt, że jako jeden z niewielu przetrwał II wojnę światową i pozostawał w eksploatacji po jej zakończeniu sprawił, że stał się ważną częścią japońskiego dziedzictwa historycznego. Siostrzane jednostki, również przejęte przez flotę podczas wojny pełniły różne role, ale ostatecznie zostały zatopione. Sam armator Nippon Yūsen Kabushiki Kaisha w trakcie wojny utracił 172 statki różnego typu o łącznym tonażu ponad 1 mln BRT.
