W połowie lat 80. w ZSRR rozpoczęto prace nad superszybkim pociągiem magnetycznym (maglev). Miał on być odpowiedzią na rosnące potrzeby transportowe wielu miast, których nie było stać na budowę dedykowanych linii metra. Pierwszy pojazd testowy – TP-05, zaprezentowano 25 lutego 1986 roku.
Prace nad pociągiem magnetycznym trwały w ZSRR od początku lat 80., a pierwszym pojazdem testowym był niewielki SPTS-1. 25 lutego 1986 roku zaprezentowano kolejny, znacznie większy pojazd o nazwie TP-05 (niektóre źródła podają również oznaczenie TA-05, ale oznaczenie to dotyczy prawdopodobnie późniejszego prototypu).
Pojazd zaprezentowano na 600-metrowym torze testowym zbudowanym pod Moskwą w centrum naukowym TEMPO. Pojazd miał 12 metrów długości i masę 12-14 ton. Prędkość maksymalna miała wynosić do 400 km/h, ale podczas testów ograniczono się do 250 km/h. Pojemność wynosiła 16 osób, ale docelowo, w powiększonej do 19 metrów i ważącej 40 ton wersji miało zmieścić się 65 osób.
W 1987 roku rozpoczęto prace nad pierwszą trasą nowego pociągu – Erywań-Abowian, w Armenii. Budowa miała zakończyć się w 1991 roku. Kolejną trasą miało być połączenie między lotniskami Szeremietiewo i Tuszyno a Srebrnym Borem w Moskwie.
Niestety coraz większe problemy finansowe ZSRR sprawiły, że kolejne próby były coraz mniej intensywne a prace nad pociągiem ostatecznie wstrzymano w 1992 roku po rozpadzie Związku Radzieckiego. Chociaż formalnie nowy pociąg miał być trzykrotnie tańszy od metra, nigdy nie udało się wprowadzić go do eksploatacji.
Jedyną ciekawą przygodą TP-05 był udział w programie „Nie żartuj z robotami”. Nie są znane dokładne losy TP-05 – prawdopodobnie pojazd nie został jednak zezłomowany, tylko zakonserwowano go i pozostawiono w jakimś magazynie.
