Zbudowany w 1958 roku prototypowy autobus SFW-1 Sanok był jednym z ciekawszych projektów samochodów stworzonych w czasach PRL-u. Niestety podobnie jak wiele innych tego typu projektów, skończyło się na jednym prototypie, który ostatecznie zezłomowano.
Sanocka Fabryka Wagonów „Sanowag” w okresie powojennym rozpoczęła produkcję różnych typów pojazdów, w tym m.in. autobusów. Początkowo zabudowywano dostępne podwozia, tworząc w miarę tanie w produkcji pojazdy, które szybko mogły wejść do eksploatacji. Pojazdy te nie wyróżniały się jednak niczym szczególnym. W 1957 roku rozpoczęto prace nad kolejnym projektem autobusu, ale tym razem miał to być nowoczesny autobus turystyczny, przystosowany do przewozu 40 pasażerów. Pracami kierował inż. Jerzy Potocki, a projekt nadwozia powierzono Zdzisławowi Beksińskiemu.
Aby maksymalnie ułatwić ewentualną produkcję, w projekcie wykorzystano elementy konstrukcyjne z już produkowanych samochodów, w tym wiele elementów podwozia ciężarówki Star 21. W ciągu 16 miesięcy udało się doprowadzić do powstania prototypu, wyróżniającego się umieszczonym z tyłu silnikiem i bardzo przeszklonym nadwoziem. Napęd mającego 9,4 m długości oraz masę całkowitą 8750 kg autobusu stanowił prototypowy silnik benzynowy S470. Wywodził się on z silnika wykorzystywanego w autobusach San H01, ale miał moc 95 KM i pojemność 4,2 litra. Zblokowano go z 5-biegową, niezsynchronizowaną manualną skrzynią biegów.
Tym co najbardziej wyróżniało autobus, było jego nadwozie, z umieszczonym z tyłu i mocno wysuniętym silnikiem. Aby wizualnie odciążyć sylwetkę pojazdu, dodano skrzydła z tyłu oraz szpiczaste przednie osłony chwytów powietrza. Kabina była bardzo mocno przeszklona, zwłaszcza jak na tamte lata, ponieważ okna zachodziły na dach. Dużą zaletą była również wręcz olbrzymia przednia szyba zapewniająca kierowcy bardzo dobrą widoczność. Ze względu na specyficzny rozstaw osi (z powodu zastosowania podwozia z Stara 21), drzwi dla pasażerów umieszczono w środkowej części nadwozia. Pod podłogą umieszczono natomiast bagażnik o nośności 300 kg w specjalnym kesonie wzmacniającym płytę podłogową.
Kabina pasażerska wyposażona była w ogrzewanie i wentylację. Autobus zaprojektowano z myślą o 40 pasażerach na miejscach siedzących, z których wszyscy poza ostatnim rzędem siedzieli w kierunku jazdy.
Autobus prezentował się całkiem nieźle i miał szansę na zaistnienie na rynku motoryzacyjnym (chociaż nie był pozbawiony wad, z których największą był stosunkowo mały rozstaw osi i zmarnowana przestrzeń w tylnej części nadwozia nad silnikiem) ale Państwowa Komisja Oceny Transportu Samochodowego wydała 5 marca 1958 roku negatywną opinię o projekcie co doprowadziło do przerwania prac. Autobus wykorzystywano jeszcze przez pewien czas po czym ustawiono go jako pomnik-rzeźbę w ogródku jordanowskim. W latach 80. niestety go zezłomowano.
