Po zakończeniu I wojny światowej Traktat Wersalski narzucił Niemcom znaczne ograniczenia w kwestii budowy i wykorzystania sterowców, zabraniając budowy sterowców o charakterze militarnym. Mimo to Niemcy w ramach reparacji wojennych zostali zobligowani do budowy kilku tego typu jednostek dla Stanów Zjednoczonych. Jednym z nich był USS Los Angeles, który zasłynął z powodu incydentu, jaki miał miejsce 25 sierpnia 1927 roku w Lakehurst.
Budowę USS Los Angeles (ZR-3) rozpoczęto w lipcu 1922 roku, ale pierwsze elementy konstrukcji zaczęto łączyć dopiero 7 listopada 1922 roku. Sterowiec powstawał w zakładach Zeppelina w Friedrichshafen, a jego numer fabryczny to LZ 126. Odbiorcą maszyny miała być US Navy.
Chociaż docelowo miał to być sterowiec wojskowy, ograniczenia traktatowe narzucone Niemcom sprawiły, że budowano go jako maszynę cywilną i dopiero w USA przystosowano do zadań wojskowych. Pierwszy testowy lot USS Los Angeles miał miejsce 27 sierpnia 1924 roku, a 12 października rozpoczęto przelot transatlantycki w celu dostarczenia maszyny do USA. Lot trwał 81 godzin, a sterowiec pokonał dystans 7832 km. Oficjalnie do służby wcielono go 25 listopada 1924 roku.
Sterowiec miał 200 m długości i pojemność 78 280 m³. Napęd stanowiło 5 dwunastocylindrowych silników Maybach VL I chłodzonych wodą. Umieszczono je w 5 gondolach – czterech na burtach, jednej pod sterowcem. Zapewniały one prędkość przelotową 48 węzłów (89 km/h) i maksymalną 65 węzłów (120 km/h). Zasięg sterowca wynosił 10 690 km, a załoga liczyła 40 osób.
Po dotarciu do Lakehurst, gdzie USS Los Angeles miał stacjonować, opróżniono jego zbiorniki, usuwając wodór i zastępując go helem (Niemcy nie mogli sami tego zrobić z powodu ograniczeń narzuconych im po I wojnie światowej). Następnie sterowiec rozpoczął serię prób i lotów treningowych.
25 sierpnia 1927 roku w Lakehurst doszło do chyba najbardziej nietypowego incydentu w historii maszyny (chociaż podobne miały miejsce w przypadku innych sterowców, ale nigdy nie zostały tak dobrze sfotografowane). Po wytoczeniu sterowca z hangaru, w którym spędził kilka ostatnich miesięcy, przycumowano go do masztu i rozpoczęto przygotowania do lotu.
Na pokładzie znajdowała się część obsługi i załogi oraz niewielkie ilości paliwa, kiedy nagle silny podmuch wiatru znad oceanu zaczął podnosić rufę sterowca do góry. Przerażona załoga i obsługa naziemna próbowała go ustabilizować, ale wiatr był tak silny, że USS Los Angeles ustawił się pionowo by po niecałej minucie opaść na drugą stronę masztu.
Sterowiec szybko wtoczono z powrotem do hangaru w celu sprawdzenia uszkodzeń. Na szczęście okazało się, że straty są minimalne i po kilku drobnych naprawach sterowiec wrócił do służby. Znajdujący się na lotnisku fotografowie wykonali kilka niesamowitych zdjęć ustawionego pionowo sterowca. Chociaż podobne incydenty zdarzały się już wcześniej, nigdy nie udało się ich tak dobrze udokumentować.
Kolejnym ciekawym epizodem w historii sterowca były próby systemu do podczepiania samolotów, które przeprowadzono w 1929 roku. Pod sterowcem umieszczono specjalny chwytak do łapania samolotów w locie. Testowano go z myślą o przyszłych „latających lotniskowcach”, czyli sterowcach typu Akron. Testy dały pozytywne rezultaty, dzięki czemu wspomniane sterowce powstały.
Przez kolejne 3 lata sterowiec wziął udział w kilku dużych manewrach floty, ale 30 czerwca 1932 roku podjęto decyzję o jego wycofaniu z eksploatacji z powodów ekonomicznych. Na krótko przywrócono go do służby w 1933 roku po katastrofie USS Akron, ale po krótkim czasie ponownie wrócił do hangaru. Ostatecznie 24 października 1939 roku wycofano go z eksploatacji i rozpoczęto proces złomowania.
USS Los Angeles zapisał się w historii amerykańskich sterowców jak jeden z najdłużej wykorzystywanych sterowców szkieletowych, który co istotne nie zakończył swojej kariery katastrofą, jak w przypadku kilku innych jednostek używanych przez US Navy. Najbardziej jednak znane są zdjęcia z Lakehurst, przedstawiające sterowiec ustawiony pionowo przy maszcie cumowniczym.