Stan brazylijskich wojsk pancernych w latach 70. był zdecydowanie słaby. Podstawowym uzbrojeniem były czołgi M41 Walker Bulldog oraz X1A, będące daleką modernizacją czołgów M3 Stuart z czasów II wojny światowej. W związku z tym na przełomie lat 70. i 80. firma Bernardini S/A Industria e Comercio rozpoczęła prace nad czołgiem podstawowym X-30, który po licznych zmian stał się prototypowym MB-3 Tamoyo.
Czołgi M41 Walker Bulldog pamiętające przełom lat 40. i 50. mimo swojego potencjału, w latach 80. były już całkowicie przestarzałe. Zdając sobie sprawę z tego faktu, już na przełomie dekad, dowództwo brazylijskiej armii zaczęło szukać nowych czołgów, które stałyby się trzonem wojsk pancernych. Prace nad nowym pojazdem prowadzono w zakładach Bernardini S/A Industria e Comercio. Początkowo konstruktorzy zdecydowali się na daleką modernizację czołgu M41, jednak z czasem projekt zaczął ewoluować. Pojazd otrzymał oznaczenie X-30 i uzbrojony był w armatę kalibru 76 mm, ale kolejne prototypy jakie powstawały przezbrajano w armatę kalibru 90 mm.
Według założeń,w docelowej konfiguracji czołg miał mieć masę do 30 ton, a jego uzbrojenie miało stanowić działo kalibru 90mm lub 105 mm. Po stworzeniu kilku prototypów pojazdu, dalsze prace przerwano. Dopiero w 1982 roku wznowiono je w oparciu o podobne założenia (dalej nowy czołg miał być daleką modernizacją M41). Prototyp oznaczony jako MB-3 Tamoyo ukończono już w 1984 roku i poddano go próbom.
Pojazd miał 8,7 m długości i masę 30 ton. Napęd stanowił silnik Saab-Scania DSI-14 o mocy około 500 KM, zapewniający prędkość maksymalną 67 km/h i zasięg 550 km. Uzbrojenie składało się z armaty kalibru 90 mm, karabinu maszynowego kalibru 12,7 mm oraz drugiego, kalibru 7,62 mm. Załoga liczyła 4 osoby. Od początku czołg projektowano w oparciu o maksymalnie jak najwięcej podzespołów wyprodukowanych w Brazylii.
W toku prób podjęto decyzję o dalszych modyfikacjach, których efektem było powstanie w 1987 roku czołgu Tamayo III. Pojazd ten otrzymał mocniejszy silnik General Motors 8V-92TA o mocy 740 KM oraz armatę L7A3 kalibru 105 mm. W tej konfiguracji czołg prezentował się bardzo perspektywicznie i zyskał zainteresowanie wojska, ale nie pomogło mu to w uzyskaniu zamówienia od brazylijskiej armii. Powodem była perspektywa wprowadzenia do uzbrojenia lepszych konstrukcji (np. EE-T1 Osório) bądź pozyskania nowoczesnych czołgów zagranicznych.
