Pionierami w dziedzinie budowy lotniskowców byli Amerykanie i Brytyjczycy. Pierwsi przeprowadzili pierwsze próby z samolotami na pokładach okrętów, a drudzy zbudowali pierwszy lotniskowiec. Mimo to, pierwszy lotniskowiec zaprojektowany i zbudowany od podstaw do tej roli powstał w Japonii. Niemcy, którym nie udało się zbudować lotniskowca w trakcie I wojny światowej próbowali bezskutecznie zbudować taki okręt podczas II wojny światowej.
Hōshō – pierwszy lotniskowiec zbudowany od podstaw
W trakcie I wojny światowej Japonia nie prowadziła eksperymentów z wykorzystaniem samolotów na okrętach wojennych. Mimo to w Europie działała japońska misja wojskowa, która bardzo uważnie przyglądała się brytyjskim próbom.
Będąc pod wrażeniem uzyskanych efektów w 1918 roku japońska marynarka wojenna zamówiła w stoczni Asano pierwszy w historii tego kraju lotniskowiec. Przez dwa lata trwały prace projektowe, wielokrotnie przerywane i dosłownie wywracane do góry nogami.
Początkowo okręt miał otrzymać konstrukcję podobną do tej zastosowanej na HMS Furious (dwa niezależne pokładu na dziobie i rufie, rozdzielone wysoką nadbudówką), ale ostatecznie uznano, że lepszym rozwiązaniem będzie wprowadzenie jednego pełnego pokładu i ograniczonej nadbudówki z boku.
Stępkę pod lotniskowiec położono 16 grudnia 1920 roku. Wodowanie miało miejsce 13 listopada 1921 roku, a następnie nieukończony okręt skierowano do Stoczni Marynarki Wojennej w Yokosuce. Początkowo okręt miał być gotowy już 22 stycznia 1922 roku, ale kolejne zmiany w projekcie sprawiły, że termin przesunięto na marzec a ostatecznie okręt ukończono… 27 grudnia 1922 roku.
22 lutego 1923 roku przeprowadzono pierwsze próbne starty z pokładu nowego lotniskowca. Początkowo prowadzili je wynajęci brytyjscy piloci, ale już po kilku dniach ich miejsce zajęli Japończycy. Po przeprowadzeniu licznych testów uznano, że znajdująca się z boku pokładu startowego nadbudówka utrudnia starty i lądowania.
W związku z tym zdecydowano się na odesłanie okrętu do stoczni w celu jej usunięcia. Prace przeprowadzono w okresie od 6 czerwca do 20 sierpnia 1924 roku. W listopadzie lotniskowiec oficjalnie wcielono do służby. W okresie od marca do lipca 1925 roku na pokładzie Hōshō testowano sieci, służące do łapania samolotów, które nie mogły zatrzymać się na pasie. Ostatecznie zdemontowano je.
W kolejnych latach pierwszy japoński lotniskowiec wykorzystywano głównie jako okręt szkoleniowy, ponieważ pod względem większości parametrów ustępował nowszym lotniskowcom zbudowanym na bazie nieukończonych krążowników i pancerników.
Po ataku na Pearl Harbor lotniskowiec brał udział w kilku patrolach u wybrzeży Japonii, a w połowie 1942 roku wziął udział w Bitwie o Midway. Jego rola ograniczyła się jednak jedynie do zapewnienia osłony okrętom, które nie dotarły na czas w rejon walk.
Po bitwie okręt powrócił do Japonii gdzie przekształcono go na jednostkę szkoleniową. Ze względu na niewielkie rozmiary i przestarzałą konstrukcję, Hōshō nie był celem amerykańskich ataków, dzięki czemu przetrwał wojnę. Po zakończeniu walk okręt przebudowano na transportowiec i wykorzystywano w tej roli aż do 31 sierpnia 1946 roku. Ze względu na postanowienia traktatu pokojowego okręt zezłomowano w okresie od 2 września 1946 do 1 maja 1947.
W trakcie swojej długiej kariery Hōshō przeszedł kilka modernizacji. Lotniskowiec miał 168 metrów długości i wyporność 7470 ton. Napęd stanowiły dwie turbiny parowe o mocy 30 000 KM. Zapewniały one prędkość 25 węzłów i zasięg 16 000 km przy prędkości 12 węzłów.
Uzbrojenie lotniskowca składało się z 4 armat kalibru 140 mm oraz 2 armat kalibru 76 mm. W dwóch hangarach znajdowało się miejsce dla 15-26 samolotów. Załogę stanowiło 550 marynarzy.
