Zaprojektowany w 1937 roku Gwinn Aircar miał być małym, lekkim i łatwym w obsłudze samolotem przeznaczonym na rynek cywilny. Dzięki odpowiedniej konstrukcji miał również być bardzo bezpieczny w pilotażu. Ostatecznie powstały dwa prototypy, z których jeden uległ katastrofie.
Twórcą samolotu Gwinn Aircar był Joseph M. Gwinn Jr. Początkowo pracował on w zakładach Consolidated Aircraft, ale w połowie lat 30. postanowił założyć własną firmę Gwinn Aircar Company Inc., której głównym produktem miał być tani, lekki samolot pasażerski. Jego konstrukcja miała być na tyle uproszczona, aby pilotaż nie był wymagający, a do tego samolot miał wybaczać błędy pilota.
Samolot nazwany Gwinn Aircar został oblatany na początku 1937 roku. Maszyna miała 4,95 m długości i 7,32 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 1532 kg. Napęd początkowo stanowił siedmiocylindrowy silnik Pobjoy Niagara II o mocy 95 KM (zamieniony w drugim prototypie na mocniejszy Pobjoy Niagara V o mocy 130 KM). Prędkość maksymalna wynosiła 190 km/h, a przelotowa 165 km/h, natomiast zasięg wynosił 797 km. Załoga liczyła 2 osoby.
Samolot wyróżniał się bardzo oryginalnym kształtem kadłuba i konfiguracją. Był to dwupłatowiec z stałym podwoziem z kółkiem przednim. Statecznik był całkowicie połączony z kadłubem. Zastosowany układ konstrukcyjny miał minimalizować ryzyko wpadnięcia w korkociąg lub przeciągnięcia. Układ sterowania był maksymalnie uproszczony i upodobniony do samochodowego.
Po serii prób, w wyniku których pierwszy prototyp poddano licznym poprawkom, a drugi zmodyfikowano na etapie budowy, Gwinn Aircar wyruszył w 1938 roku w trasę po USA, która miała zaowocować pozyskaniem zamówień. Pilotem był Frank Hawks, a towarzyszyła mu Nancy Love. Mimo olbrzymiego doświadczenia pilota, 23 sierpnia 1938 roku tuż po starcie Aircar uderzył w przewody wysokiego napięcia. Pilot i pasażer (którym nie była akurat Nancy Love) zginęli na miejscu.
Katastrofa sprawiła, że projekt skasowano, a drugi prototyp przekazano zakładom Convair. Przetrwał on II wojnę światową i stał się bazą do zbudowania w 1945 roku samolotu Convair 111. Po serii prób podjęto decyzję o zezłomowaniu obu maszyn, kiedy uznano, że koszty ich trzymania są za wysokie – głównie chodziło o koszty części zamiennych.
Gwinn Aircar okazał się ślepą uliczką i nieudanym projektem. Mimo starań konstruktora, samolot przez swoją niecodzienną konstrukcję był po prostu brzydki. Nie było również dla niego zastosowania, głównie dlatego, że piloci musieli posiadać jakieś umiejętności, aby w ogóle odbywać loty, a gdy już je nabierali, woleli korzystać z bardziej użytecznych samolotów.
