HMS Erin rozpoczął swoją historię jako turecki pancernik Reşadiye, budowany w Wielkiej Brytanii w stoczni Vickers. Wraz z wybuchem I wojny światowej okręt został jednak przejęty przez Royal Navy i wszedł do służby pod brytyjską banderą.
Geneza
Na początku XX wieku Imperium Osmańskie nie posiadało zbyt dużej floty. Tureckie okręty były słabo uzbrojone i nie nadawały się do walki z innymi okrętami potencjalnych przeciwników działającymi na Morzu Śródziemnym lub Czarnym. Po nieudanej próbie zbudowania własnego pancernika pod koniec XIX wieku, tymczasowym rozwiązaniem problemu były zakupy starszych okrętów wojennych, w tym niemieckich predreadnoughtów. Docelowo zakładano jednak zakup całkowicie nowych pancerników w zagranicznych stoczniach.
HMS Erin
W 1911 roku Turcja zamówiła w Wielkiej Brytanii dwa pancerniki typu Reşadiye. Okręty miały być rozwinięciem konstrukcji pancerników typu King George V, ale z rozwiązaniami z jednostek typu Iron Duke. Okręty miały zostać zbudowane w stoczniach Vickers i Armstron Whitworth. Stępkę pod pierwszy okręt – Reşad V, położono 6 grudnia 1911 roku, a wodowanie miało miejsce 3 września 1913 roku, po przerwie w budowie spowodowanej wojną bałkańską w 1912 roku. W międzyczasie nazwę okrętu zmieniono na Reşadiye. Budowa drugiego okrętu – Fatih Sultan Mehmed, miała rozpocząć się 11 czerwca 1914 roku, ale z racji wybuchu I wojny światowej prac nigdy nie rozpoczęto. Koszt budowy jednego okrętu wyceniano na 2,5 mln funtów (współcześnie około 256,5 mln funtów).
HMS Erin
Wraz z wybuchem I wojny światowej, brytyjskie władze podjęły decyzję o przejęciu budowanego dla Turcji okrętu, ponieważ obawiano się, że jednostka zostanie albo przejęta przez Niemców, albo będzie wykorzystywana przeciwko Royal Navy, ponieważ Turcję łączyły stosunkowo dobre relacje z Państwami Centralnymi.
HMS Erin
Okręt został oficjalnie przejęty przez Royal Navy 31 lipca 1914 roku. Co ciekawe, w tym czasie w Wielkiej Brytanii byli już przedstawiciele tureckiej floty, którzy mieli odebrać okręt, a wszystkie opłaty zostały uiszczone (dużą część kosztów Turcja pokryła z zbiórek społecznych). Przejęcie okrętu zwiększyło napięcia między Imperium Osmańskim a Wielką Brytanią.
Po przejęciu, Reşadiye otrzymał nową nazwę – HMS Erin. Okręt był jedynym przedstawicielem swojego typu. Miał 170,5 m długości i 25 660 ton wyporności całkowitej. Napęd stanowiły 4 turbiny parowe Parsonsa, zapewniające prędkość maksymalną 21 węzłów oraz zasięg 5300 mil morskich (9800 km) przy prędkości 10 węzłów. Uzbrojenie okrętu składało się z 10 dział kalibru 343 mm w 5 wieżach – po dwie na dziobie i rufie i jedna na śródokręciu między kominami a tylną nadbudówką. Uzbrojenie dodatkowe składało się z 16 pojedynczych dział kalibru 152 mm, 6 dział kalibru 57 mm i 4 wyrzutni torped kalibru 533 mm. Pancerz miał grubość 305 mm w pasie burtowym oraz na mostku, 25-76 mm na pokładzie, 279 mm na wieżach i 229-254 mm na barbetach. Załoga liczyła 976 oficerów i marynarzy (od 1915 roku zwiększyła się do 1064).
HMS Erin
Okręt wszedł w skład Grand Fleet, ale jego kariera w trakcie wojny należała do bardzo spokojnych. Pierwsze miesiące jednostka spędziła na rejsach szkoleniowych oraz kilku patrolach. Podczas bitwy jutlandzkiej HMS Erin miał okazję wziąć udział w walkach, ponieważ znalazł się wśród jednostek, które wysłano do walki, ale ostatecznie oddał zaledwie 6 strzałów z dział kalibru 152 mm. Był to jedyny okręt liniowy Royal Navy, który podczas tej bitwy nie wykorzystał swojego głównego uzbrojenia.
Resztę wojny okręt spędził na rejsach patrolowych, ale nie brał udziału w ważniejszych działaniach bojowych. Jako jedyny przedstawiciel swojego typu, po wojnie pancernik przeniesiono do rezerwy i wykorzystywano jako jednostkę szkolną. Royal Navy nie opłacało się utrzymywać w eksploatacji okrętu, który mimo wszystko różnił się wyposażeniem i charakterystyką od innych jednostek. Ostatecznie w 1922 roku HMS Erin znalazł się na liście jednostek do złomowania na mocy postanowień traktatu waszyngtońskiego. 19 grudnia 1922 roku sprzedano go na złom, a w kolejnym roku rozebrano, kończąc jego krótką karierę.
HMS Erin i HMS Centurion (fot. IMW)
