Wprowadzony do służby w 1896 roku pancernik Brennus był pierwszym francuskim pre-dreadnoughtem. Budowa okrętu trwała aż 8 lat, przez co po wodowaniu okręt… poddano modernizacji zanim wszedł do służby. Brennus zapoczątkował serię kilku francuskich pancerników cechujących się bardzo rozbudowanymi nadbudówkami.
Po zbudowaniu pancerników typu Marceau i pancernika Hoche, we Francji do głosu doszła tzw. Jeune École, Młoda szkoła, czyli grupa oficerów i konstruktorów, którzy uważali, że przyszłość floty stanowią lekkie okręty torpedowe i krążowniki, a nie ciężkie i drogie pancerniki. Ostatnimi ciężkimi okrętami liniowymi miały być dwa pancerniki, których budowę najpierw zaplanowano na 1882 rok, ale ostatecznie przesunięto na 1885.
W tym samym roku Ministrem ds. Floty został admirał Théophile Aube, będący przeciwnikiem budowy pancerników. Doprowadził on do przerwania prac nad wspomnianymi okrętami i skupił się na rozwoju swojej wizji Marine Nationale.
Rok później doszło jednak do zmiany na stanowisku ministra, którym został Édouard Barbey. Podjął on decyzję o wznowieniu budowy pancerników, ale według nowych założeń. Jako bazę dla pierwszego „nowoczesnego pancernika” wybrał projekt okrętu Brennus, którego budowę rozpoczęto w 1885 roku i przerwano chwilę później.
Nowy okręt miał wykorzystywać elementy już zbudowane dla poprzednika, ale w praktyce był całkowicie nowym okrętem, zaprojektowanym według nowej idei. Główne uzbrojenie umieszczono w dwóch wieżach na dziobie i rufie, a dodatkowe działa umieszczono w centralnej części kadłuba w wieżach i barbetach. Tym samym okręt zyskał cechy typowe dla pre-dreadnoughtów.
Po stworzeniu projektu okrętu oraz rozebraniu elementów poprzedniego pancernika, 2 stycznia 1889 roku położono stępkę pod Brennus. Wodowanie okrętu miało miejsce 17 października 1891 roku, a prace wykończeniowe trwały do czerwca 1893 roku. W trakcie prób stabilności ukończonego okrętu, które miały miejsce 17 czerwca 1893 roku wyszło na jaw, że stabilność Brennusa jest bardzo słaba, a środek ciężkości znajduje się stanowczo za wysoko. W trakcie próby doszło do tak dużego przechyłu, że część luf dział artylerii pomocniczej znalazło się w wodzie.
W tej sytuacji podjęto decyzję o odciążeniu nadbudówek pancernika. 2 sierpnia rozpoczęto demontaż elementów o masie 70 ton, a po kolejnej próbie zdecydowano na usunięcie kolejnych 412 ton wyposażenia i elementów. Demontaż elementów konstrukcyjnych nadbudówek połączono z modernizacją uzbrojenia artylerii pomocniczej.
Kolejne próby morskie rozpoczęto w sierpniu 1895 roku, a 22 grudnia przeprowadzono próby stabilności, które wykazały, że zakres prac był wystarczający, chociaż nie oznaczało to wyeliminowania wszystkich wad projektowych. Oficjalnie do służby pancernik wszedł 11 stycznia 1896 roku, ale w praktyce wszystkie prace ukończono dopiero 1 kwietnia. Koszt budowy wyniósł 25 083 675 franków.
Brennus miał 114 m długości i wyporność 11 370 ton. Napęd stanowiły silniki parowe o mocy około 12 500 KM, zapewniające prędkość maksymalną 17 węzłów i zasięg 2805 mil morskich (5195 km). Załoga liczyła 667 oficerów i marynarzy. Główne uzbrojenie składało się z 3 dział kalibru 340 mm umieszczonych w dwóch wieżach – dwudziałowej na dziobie i jednodziałowej na rufie. Uzbrojenie dodatkowe składało się z 10 dział kalibru 164,7 mm, 4 dział kalibru 65 mm, 14 działek kalibru 47 mm, 8 działek kalibru 37 mm, 6 wielolufowych działek kalibru 37 mm i 4 wyrzutni torped kalibru 450 mm. Pancerz miał grubość 300-400 mm w pasie burtowym, 60 mm na pokładzie, 120 mm na mostku i 405-455 mm na wieżach. Pancerz okrętu wykonano ze stali. Był to również pierwszy pancernik, w którym zastosowano kotły Belleville.
Kariera pancernika nie była zbyt udana. Po wejściu do służby pancernik został okrętem flagowym eskadry śródziemnomorskiej. W 1897 roku na okręcie testowano nowy sposób celowania i prowadzenia ognia, który sprawił, że załoga pancernika uzyskała zawrotną celność… 26% na dystansie 3-4 km.
Do końca dekady pancernik brał udział w licznych manewrach oraz wizytach kurtuazyjnych. 17 października 1900 roku rozpoczęto kolejną modernizację okrętu, która zakończyła się 1 czerwca 1901 roku. Krótko później, 10 sierpnia Brennus został przydzielony do floty rezerwowej, w której pozostał do końca swojej służby.
Obsadzony szczątkową załogą co jakiś czas brał udział w krótkich rejsach i pokazach, ale poza tym służba okrętu była bardzo nudna. 1 kwietnia 1914 roku Brennus został wycofany ze służby i przerobiony na hulk. W trakcie I wojny światowej okręt skanibalizowano, zabierając z niego wszystkie przydatne elementy uzbrojenia i wyposażenia. Ostatecznie 22 sierpnia 1919 roku dawny pancernik skreślono z listy floty i sprzedany na złom. Zanim rozpoczęto złomowanie okręt wykorzystywano jako magazyn. Ostatecznie rozbiórkę rozpoczęto w 1922 roku.
Brennus był pierwszym francuskim pre-dreadnoughtem, ale równocześnie bardzo nieudaną jednostką. Błędy popełnione na etapie projektowania okrętu sprawiły, że jego wejście do służby znacząco się opóźniło. Nieprzemyślana konstrukcja, zły układ wież artylerii głównej, słabe opancerzenie i przede wszystkim fakt, że był to jedyny okręt swojego typu sprawiły, że Brennus szybko odszedł w niepamięć.
Co najważniejsze, Brennus zapoczątkował serię kilku podobnych jednostek, które razem z wcześniejszymi pancernikami jakie powstawały we Francji stworzyły wyjątkową kolekcję wręcz okrętów, które nazywano „pływającymi miastami” z powodu rozbudowanych, wysokich i chaotycznych nadbudówek.
