Przemysł motoryzacyjny w Wielkiej Brytanii na początku XX wieku rozwijał się bardzo dobrze. Brakowało jednak samochodu, który „zaniósłby motoryzację pod strzechy”, czyli odpowiednika amerykańskiego Forda Model T. Zmieniło się to w 1923 roku wraz z wprowadzeniem Austina 7.
Narodziny Austina 7
Na początku XX wieku brytyjski przemysł motoryzacyjny wyspecjalizował się w produkcji drogich i luksusowych (jak na tamte lata) samochodów. Tak też było z samochodami produkowanymi przez Austina. Chociaż pojawiały się pojedyncze, tańsze samochody, żaden z nich nie miał cech auta masowego, produkowanego w dużej liczbie, taniego i skierowanego do mniej zamożnych odbiorców. W 1909 roku Austin wprowadził do produkcji niewielki samochód Austin 7 hp, który nie zyskał większego rozgłosu.
Dopiero w 1920 roku, Sir Herbert Austin zaproponował zaprojektowanie taniego samochodu „dla ludu”. Pomysł ten początkowo spotkał się z sprzeciwem zarządu, który uważał, że takie auto będzie źle wyglądało przy prestiżowych i luksusowych samochodach produkowanych przez Austina. Po burzliwych dyskusjach pomysł zyskał jednak akceptację i w 1921 roku rozpoczęto prace nad projektem.
Głównym projektantem został młody, 18-letni wówczas Stanley Edge, który odpowiadał za stronę techniczną nowego samochodu. Herbert Austin skupił się natomiast na projekcie nadwozia. Edge miał olbrzymi wpływ na finalny dobór rozwiązań technicznych i konstrukcyjnych, które jak się później okazało, stały się podstawą sukcesu samochodu.
W 1922 roku w fabryce w Longbridge zbudowano pierwsze 3 prototypy nowego samochodu, który zaprezentowano publicznie w lipcu pod nazwą Austin 7. Produkcyjna seryjna ruszyła w 1923 roku i osiągnęła 2500 egzemplarzy. Nie była to zadowalająca liczba, ale w kolejnych latach produkcja szybko rosła i zamknęła się w liczbie 290 000 egzemplarzy różnych wersji do 1939 roku, gdy zakończono produkcję.
Długa kariera
Austin 7 był niewielkim samochodem wyposażonym w czterocylindrowy silnik o pojemności 0,7 litra i mocy 7,2 KM. W toku produkcji silnik zmodyfikowano, co pozwoliło na zwiększenie pojemności do 0,75 litra i mocy do 10,5 KM. Niewielkie podwozie o rozstawie kół wynoszącym 1,9 m, ważyło zaledwie 360 kg.
W toku produkcji nadwozie ulegało ciągłym zmianom i modyfikacjom, odpowiadającym zmieniającym się trendom na rynku. Szybko wprowadzono całkowicie zamknięte nadwozie, a także różne wersje nadwozia, m.in. kabriolet, kombi, furgon, coupe itp. Z czasem projektowano również specjalistyczne nadwozia, a także wersje sportowe i wyścigowe Austina 7.
Co ciekawe, wiele rozwiązań zastosowanych w samochodzie zostało opatentowanych przez Herberta Austina osobiście, a nie jako patenty firmy, przez co otrzymywał on tantiemy od każdego sprzedanego samochodu. Od każdego wyprodukowanego egzemplarza otrzymywał 2,5 funta.
Austin 7 szybko zyskał olbrzymią popularność w Wielkiej Brytanii, oraz stał się produktem eksportowym. Licencję na ich produkcję sprzedano do USA, gdzie powstała lokalna wersja American Austin produkowana od 1930 roku. Niemiecka firma Dixi również zakupiła licencję, a późniejszy BMW Dixi był w praktyce kopią Austina 7. We Francji produkcję licencyjnej wersji rozpoczęła firma Rosengart. Nielicencyjne kopie powstały ponadto w Australii oraz Japonii, a także w wielu innych krajach.
Podsumowanie
Chociaż zarząd Austina nie pokładał dużych nadziei w modelu Austin 7, okazało się, że samochód ten dał firmie nowe życie i olbrzymie zyski. Dzięki niskiej cenie w granicach 165-175 funtów (współcześnie około 9650 funtów) sprzedaż była bardzo dobra.
Dużą zaletą samochodu była jego prosta i solidna konstrukcja, dzięki której był łatwy w eksploatacji i naprawie. O solidności świadczy również to, że do naszych czasów według różnych szacunków przetrwało około 10 000 egzemplarzy Austinów 7. Osiągają one na aukcjach ceny w granicach 20-25 tysięcy euro albo dolarów.
