Zbudowany w 1926 roku Wright XF3W Apache początkowo projektowany był jako prototyp myśliwca pokładowego. Ze względu na słabe osiągi, wykorzystywano go do testów silników i koncepcji samolotów bazujących na pancernikach.
W połowie lat 20. US Navy w swoich wytycznych dla przyszłych samolotów bojowych wskazało jako preferowany rodzaj napędu silniki gwiazdowe. W związku z tym w zakładach Wright Aeronautical opracowano prototypowy myśliwiec Wright XF3W Apache, mający być demonstratorem projektu myśliwca pokładowego, wykorzystującym silnik P-1 Simoon.
Maszyna została oblatana 5 maja 1926 roku. Po serii prób zakładowych, samolot został przekazany US Navy, które poddało go dalszym próbom. W ich trakcie zmieniono silnik na Pratt & Whitney R-1240-B o mocy 450 KM. Samolot poddano kolejnym próbom wojskowym, modyfikując maszynę jeszcze bardziej. Najważniejszą zmianą było zastąpienie tradycyjnego podwozia pływakiem. W tej wersji samolot miał być testowany z myślą o rozwoju myśliwców pływakowych oraz samolotów rozpoznawczych dla okrętów liniowych US Navy.
Podczas prób, XF3W pobił kilka rekordów. 6 września 1926 roku ustanowił rekord pułapu lotu dla wodnosamolotów, wynoszący 11 700 m, a 6 kwietnia 1930 roku ponownie pobił ten rekord osiągając pułap 13 157 m. Ostatecznie jedyny zbudowany prototyp nie stał się bazą dla nowych myśliwców. Zdobyte podczas jego prób doświadczenie wykorzystano natomiast przy projektowaniu innych maszyn dla US Navy.
Wright XF3W Apache był dwupłatowcem z stałym podwoziem i miał metalową konstrukcję z drewnianymi skrzydłami, krytymi płótnem. Samolot miał 6,7 m długości i 8,3 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 965 kg. Napęd stanowił ostatecznie silnik gwiazdowy Pratt & Whitney R-1340-B o mocy 450 KM, zapewniający prędkość maksymalną 261 km/h.
