W ZSRR rozwój samolotów wczesnego ostrzegania i dozoru przestrzeni powietrznej (tzw. AWACS) był zdecydowanie wolniejszy niż na Zachodzie. Dopiero na początku lat 80. zaczęły powstawać konkretne projekty. W 1982 roku rozpoczęto natomiast prace nad taktycznym samolotem tego typu, przeznaczonym do wspierania lotnictwa frontowego. Maszyna otrzymała oznaczenie Antonow An-71.
W przeciwieństwie do NATO i państw związanych z sojuszem i USA, gdzie samoloty wczesnego ostrzegania projektowano z myślą o współpracy z wszystkimi formacjami sił powietrznych, w ZSRR podjęto decyzję o zaprojektowaniu dedykowanych maszyn dla sił obrony powietrznej jak i lotnictwa frontowego i marynarki wojennej.
Na bazie obserwacji przebiegu walk między Izraelem i Syrią w trakcie Operacji Drugstore, Rosjanie uznali, że lotnictwo frontowe potrzebuje wsparcia w postaci niewielkich samolotów wczesnego ostrzegania, które miały im towarzyszyć w trakcie wszystkich operacji na linii frontu. W teorii samolot miał być odpowiednikiem amerykańskiego Grummnana E-2 Hawkeye.
W trakcie prac koncepcyjnych rozważano wykorzystanie jako bazy samolotów An-12, An-32 i An-72. Ostatecznie wybrano An-72, gdyż dysponował osiągami pozwalającymi na operowanie z krótkich pasów startowych. Pojawił się jednak wówczas problem z umieszczeniem anteny radaru, ponieważ umieszczone na górnym płacie silniki ekranowały wiązkę radarową, co zmniejszało skuteczność radaru. Aby temu zaradzić, radar przeniesiono na statecznik pionowy, całkowicie przeprojektowując usterzenie i tylną część kadłuba.
Tak zmodyfikowany samolot otrzymał oznaczenie i został oblatany 12 lipca 1985 roku przez pilota A.W. Tkaczenkę. Sporym sukcesem konstruktorów było tempo prac, ponieważ maszyna została ukończona po 31 miesiącach od zainicjowania projektu. Zbudowano 3 prototypy – jeden był przebudowanym prototypem An-72, drugi był przebudowanym egzemplarzem seryjnym An-72 a trzeci posłużył do prób naziemnych.
Na tym etapie zaczęły się jednak pojawiać problemy z radarem, przez co prace zwolniły. Postępujący rozpad ZSRR dodatkowo spowalniał prace nad An-71. Chociaż prototyp zaprezentowano w 1987 roku, już w 1990 roku cały projekt zamknięto z powodu problemów finansowych i politycznych. Jeden z prototypów został na Ukrainie i tam też ostatecznie trafił do muzeum.
W toku prac nad An-71 pojawił się pomysł stworzenia maszyny pokładowej, zdolnej do operowania z pokładu lotniskowców. W tej wersji maszyna miała otrzymać oznaczenie An-75, ale projekt porzucono na etapie prac koncepcyjnych, gdy wyszło na jaw, że dostosowanie samolotu do operowania z pokładu lotniskowców wymagałoby zbyt wielu przeróbek.
Antonow An-71 miał 23,5 m długości i 32 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 32 tony. Napęd stanowiły dwa silniki turboodrzutowe Progress D-436K, oraz startowy silnik odrzutowy RD-38A, zapewniające prędkość maksymalną 650 km/h i przelotową 530 km/h, oraz zasięg 2000 km. Podstawą systemu radarowego był radar Wega-M Kwant, mogący w teorii rejestrować do 400 celów, z których 120 był w stanie śledzić.
