Na przełomie lat 20. i 30. w lotnictwie wojskowym królowały jeszcze dwupłatowce. Zaprojektowany w 1929 roku de Havilland DH.77 był jednak dolnopłatem. Mimo bardzo pozytywnych opinii, jedyny zbudowany prototyp wykorzystywano do testów i nigdy nie rozpoczęto jego produkcji seryjnej.
Rozwój technologii lotniczych sprawił, że pod koniec lat 20. znacząco zaczęła wzrastać prędkość samolotów bojowych. Zdając sobie z tego sprawę, w 1927 roku brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa przygotowało specyfikację F.20/27 zakładającą zbudowanie lekkiego myśliwca przechwytującego. Maszyna miała mieć prostą konstrukcje, dobre osiągi, zwłaszcza wznoszenia oraz stosunkowo mały zasięg, ponieważ samoloty te miały służyć jedynie przechwytywania wrogich maszyn i powrotu na lotnisko.
Do prac nad takimi maszynami przystąpiło kilak wytwórni. Jedną z nich były zakłady de Havilland, w których opracowano myśliwiec DH.77. Maszyna miała 7,4 m długości i 9,8 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 1034 kg. Napęd stanowił szesnastocylindrowy silnik Napier Rapier I o mocy 300 KM, zapewniający prędkość maksymalną 328 km/h. Prędkość wznoszenia wynosiła 9,58 m/s. Uzbrojenie składało się z dwóch karabinów maszynowych kalibru 7,7 mm.
Maszyna miała mieszaną konstrukcję metalowo-drewnianą, stałe, szeroko rozstawione podwozie, otwarty kokpit oraz duże zastrzały na skrzydłach. Wyposażenie ograniczono do minimum, a sam samolot miał bardzo prostą konstrukcję. Pracami nad nim kierował Wilfred G. Carter z zakładów Gloster Aircraft Company, a pomagał mu Frank Halford.
Oblot prototypu miał miejsce 11 lipca 1929 roku, a za sterami zasiadł Hubert S. Broad. Maszyna spisywała się bardzo dobrze i miała dobre osiągi (chociaż podczas prób z uzbrojeniem znacząco spadła prędkość maksymalna do 298 km/h). Mimo pozytywnych ocen, RAF podjął decyzję o wdrożeniu do produkcji bardziej tradycyjnej maszyny, jaką był dwupłatowy Hawker Hornet, który doprowadził do powstania myśliwca Hawker Fury.
DH.77 pozostawał w ograniczonej eksploatacji i był wykorzystywany do prób do 1934 roku, po czym jego dalszy los nie jest do końca znany – zapewne został rozebrany. Myśliwiec ten pod wieloma względami przypomina późniejszy francuski myśliwiec Dewoitine D.500, który miał podobne wymiary i układ konstrukcyjny, ale lepsze osiągi.
