Zaprojektowany na początku lat 30. Heinkel He 70 Blitz powstał z myślą o wykorzystaniu przez linie lotnicze Luft Hansa, jednak z racji swoich osiągów, szybko wprowadzono go do eksploatacji w Luftwaffe, a później również w siłach powietrznych innych państw.
Na początku lat 30. przedstawiciele linii lotniczych Deutsche Lufthansa zwrócili się do zakładów Heinkla z zamówieniem na nowy samolot kurierski, czyli przystosowany do transportu kilku pasażerów lub poczty na krótszych trasach. Maszyna miała być odpowiednikiem samolotów Lockheed Model 9 Orion, używanych przez linie lotnicze Swissair. Założono, że samolot będzie miał konstrukcję mieszaną, chowane podwozie i silnik rzędowy. Wstępny projekt przygotowano w 1931 roku, ale w 1932 roku całkowicie go zmieniono. Prototyp oparty o nowy projekt ukończono w listopadzie 1932 roku, a oblot maszyny oznaczonej jako Heinkel He 70a miał miejsce 1 grudnia 1932 roku.
Samolot miał 11,7 m długości, 14,8 m rozpiętości skrzydeł i maksymalną masę startową 3420 kg. Napęd stanowił dwunastocylindrowy, rzędowy silnik BMW VI 7,3Z o mocy 750 KM, zapewniający prędkość maksymalną 360 km/h i przelotową 335 km/h, oraz zasięg około 1000 km. W wersji wojskowej, uzbrojenie składało się z jednego karabinu maszynowego w tylnym stanowisku strzeleckim, oraz ładunku bomb składającego się z 6 bomb o masie 50 kg lub 24 o masie 10 kg w luku bombowym.
Po serii prób zbudowano drugi prototyp, oznaczony jako He 70b, przystosowany do przewożenia 4 pasażerów. Trzeci prototyp, He 70c dostosowano natomiast do potrzeb wojska, ponieważ osiągane przez maszynę prędkości były wyższe niż wielu ówczesnych samolotów wojskowych, zwłaszcza myśliwskich. Czwarty prototyp – He 70d otrzymał nowy silnik, natomiast piąty, He 70e był wojskowym odpowiednikiem He 70d.
Próby samolotów były bardzo udane, w związku z czym rozpoczęto ich produkcję seryjną. Luft Hansa otrzymała samoloty w wersji He 70A i He 70D (12 egzemplarzy), oraz He 70G. Luftwaffe otrzymało lekkie bombowce oznaczone jako He 70E, oraz samoloty rozpoznawcze He 70F (część bombowców przerobiono później do wersji F). Dodatkowo opracowano wariant F-1 i F-2, będący dalekodystansowym samolotem rozpoznawczym.
Samolotami tego typu zainteresowały się również siły powietrzne Węgier, które zakupiły licencję na ich produkcję pod oznaczeniem He 70K (He 170A). Od oryginalnych maszyn różniły się zastosowaniem gwiazdowego silnika WM-K-14 o mocy 1000 KM. Dwa He 70 trafiły również do Japonii oraz do Wielkiej Brytanii.
Cywilne He 70 eksploatowane były przez niemieckie linie lotnicze do 1937 roku, po czym samoloty trafiły do Luftwaffe. Wojskowe egzemplarze intensywnie wykorzystywano w jednostkach liniowych aż do zastąpienia ich dedykowanymi samolotami rozpoznawczymi i lekkimi bombowcami od podstaw projektowanymi do pełnienia tych ról. Kilka maszyn tego typu trafiło do Hiszpanii, gdzie najpierw służyły w Legionie Condor, a później 11 z nich zostało przekazanych hiszpańskim siłom powietrznym.
Maszyny tego typu wykorzystywano podczas II wojny światowej tylko do zadań łącznikowych tak długi, aż nie uległy one zużyciu z powodu braku części zamiennych. Chociaż eksploatacja He 70 nie należała do bardzo ekscytujących, samoloty te miały znaczący wpływ na rozwój techniki lotniczej i projekty wielu innych maszyn. Doświadczenia z prac nad nimi wykorzystano przy pracach nad bombowca He 111, myśliwcami He 112 oraz kilkoma innymi projektami, natomiast Japończycy zainspirowani konstrukcją niemieckich maszyn opracowali bombowce Aichi D3A.
