Chociaż najsłynniejszymi amerykańskimi bombowcami strategicznymi wykorzystywanymi podczas II wojny światowej były B-17, B-24 i B-29, USAAF wykorzystywała wiele innych maszyn, które nigdy nie zyskały rozgłosu. Jedną z takich konstrukcji był Consolidated B-32 Dominator, wprowadzony do uzbrojenia w ostatnich miesiącach II wojny światowej.
Bombowiec na czarną godzinę
Historia bombowca Consolidated B-32 Dominator rozpoczęła się wraz z początkiem prac nad następcą Boeinga B-17 Flying Fortress. Program ten doprowadził ostatecznie do powstania bombowca Boeing B-29 Superfortress, jednak w czerwcu 1940 roku, dowództwo USAAF zleciło zakładom Consolidated podjęcie prac nad konkurencyjnym projektem bombowca, na wypadek, gdyby program XB-29 uległ opóźnieniu.
Według założeń, nowy bombowiec nie miał być rozwinięciem B-24 Liberator, jednak inżynierowie Consolidated starali się korzystać z rozwiązań sprawdzonych w przypadku poprzednika (m.in. układu statecznika i skrzydeł) aby przyśpieszyć prace projektowe. Napęd miały stanowić silniki tego samego typu co w B-29, aby ograniczyć koszty przyszłej eksploatacji obu typów maszyn (B-32 nigdy nie miał zastąpić B-29, a jedynie zapełnić lukę, gdyby doszło do opóźnień w pracach nad bombowcem Boeinga). Bombowiec miał ponadto otrzymać hermetyzowaną kabinę oraz zdalnie sterowane stanowiska strzeleckie.
Prace zaowocowały powstaniem prototypu, który został oblatany 7 września 1942 roku. Maszyna wykonała 30 lotów, po czym uległa wypadkowi, 10 maja 1943 roku. Drugi prototyp wzbił się w powietrze dopiero 2 lipca 1943 roku, co wpłynęło negatywnie na postęp prac (już w marcu 1943 roku USAAF złożyło zamówienie na 300 bombowców B-32). Próby drugiego prototypu, jak i wnioski płynące z prób pierwszej maszyny wykazały szereg problemów konstrukcyjnych, które należało wyeliminować zanim bombowce weszłyby do eksploatacją. W toku prac uznano jednak, że nie wszystkie elementy konstrukcji można poprawić. W związku z tym ostatecznie zrezygnowano z hermetyzowanej kabiny i zdalnie sterowanych stanowisk strzeleckich. W toku dalszych prób zmieniono również kształt statecznika pionowego, rezygnując z podwójnego statecznika na rzecz tradycyjnego – notabene wzorowanego na stateczniku z B-29.
Próby B-32 zakończono w połowie 1944 roku. Chociaż w tym czasie B-29 weszły już do eksploatacji, zakłady Consolidated otrzymały zamówienie na ponad 1500 B-32, które miały być wykorzystane do przezbrojenia dywizjonów bombowców strategicznych wycofywanych z Europy. Pierwszego seryjnego Dominatora ukończono 19 września 1944 roku, jednak maszyna rozbiła się podczas lądowania w bazie, do której ją dostarczono.
Ostatecznie z powodu problemów technicznych, oraz przede wszystkim zakończenia II wojny światowej, powstało jedynie 118 bombowców B-32 Dominator. Co ciekawe ostatnie egzemplarze nie zostały dostarczone, ponieważ… wysłano je na złom prosto z hali montażowej. Maszyny, które weszły do eksploatacji na przełomie 1944 i 1945 roku po przeszkoleniu załóg zostały oddelegowane do zadań rozpoznawczych, wykonując kilka lotów nad terytorium Japonii. W trakcie swoich misji amerykańskie bombowce zostały kilkukrotnie przechwycone przez Japończyków, ale doznały jedynie drobnych uszkodzeń. Według relacji amerykańskich załóg, zestrzelono przy okazji kilka japońskich myśliwców, jednak nie ma potwierdzenia tych danych w japońskich raportach.
Ostatecznie wszystkie B-32 wycofano z eksploatacji… 30 sierpnia 1945 roku. W ciągu kilku kolejnych miesięcy maszyny zezłomowano, kończąc ich bardzo krótką historię. Samoloty te chociaż miały być alternatywą na wypadek problemów z B-29, same przysparzały sporo problemów i zaliczyły opóźnienia w pracach projektowych. Dodatkowo pod względem możliwości bojowych ustępowały B-29, co tym bardziej wpływało negatywnie na ich ocenę. B-32 stał się tym samym jednym z kilku zapomnianych bombowców II wojny światowej. Do naszych czasów nie przetrwał ani jeden jego egzemplarz.
Konstrukcja
W toku produkcji bombowców B-32 wprowadzano wiele zmian konstrukcyjnych, przez co istnieje kilkanaście wariantów maszyn różniących się wyposażeniem i szczegółami konstrukcji. Mimo to ogólna specyfikacja maszyn jest zbliżona.
B-32 w swojej podstawowej, bombowej konfiguracji miał 25 m długości i 41 m rozpiętości skrzydeł. Maksymalna masa startowa wynosiła 56 ton. Napęd stanowiły cztery osiemnastocylindrowe silniki Wright R-3350-23A o mocy 2200 KM każdy. Zapewniały one prędkość maksymalną 575 km/h i przelotową 467 km/h, oraz zasięg 6118 km. Uzbrojenie składało się z 10 karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm, a ładunek bomb wynosił 9100 kg. Załoga liczyła 10 osób.
