W 1937 roku w zakładach Bellanca Aircraft Company opracowano nietypowy, trzysilnikowy samolot wyścigowy Bellanca 28-92. Zaprojektowany przez Giuseppe Mario Bellanca samolot powstał na zamówienie rumuńskich sił powietrznych, ale jego kariera była bardzo krótka.
W 1937 roku rumuński oficer sił powietrznych, kapitan Alexander Papana zamówił w amerykańskich zakładach Bellanca trzysilnikowy samolot wyścigowy. Maszyna miała pozwolić mu na start w wyścigu na trasie Nowy Jork – Bukareszt.
Samolot zaprojektowany przez założyciela firmy, Giuseppe Bellanca otrzymał nazwę Bellanca 28-93. Maszyna miała 8,4 m długości, 14,1 m rozpiętości skrzydeł i ważyła 2130 kg. Napęd stanowiły trzy silniki – dwa sześciocylindrowe Menasco C6S4 Super Buccaneer o mocy 251 KM w skrzydłach, oraz jeden dwunastocylindrowy Ranger SGV-770 o mocy 420 KM w kadłubie. Zapewniały one prędkość maksymalną około 400 km/h i przelotową 362 km/h oraz zasięg około 4828 km.
Początkowo samolot otrzymał nazwę własną Alba Julia, ale nigdy nie stosowano jej oficjalnie. Podczas prób, Papan nie mający doświadczenia w obsłudze zastosowanych silników doprowadził do ich przegrzania. Nie mogąc się dogadać z konstruktorem Rumuni zrezygnowali z zamówienia i nigdy nie zapłacili za jego budowę. Samolot pozostał w związku z tym w zakładach Bellanca, które w 1938 roku ponownie go zarejestrowały, ale tym razem w USA.
Bellanca 28-92 wziął następnie udział w Bendix Trophy. Za sterami zasiadł Frank Cordova, ale samolot nie ukończył wyścigu z powodu awarii jednego z silników. Po naprawie, w 1939 roku maszyna ponownie wystartowała w Bendix Trophy. Tym razem za sterami zasiadł Art Bussy, któremu udało się zająć drugie miejsce, osiągając średnią prędkość 393,95 km/h na trasie Los Angeles – Clevelend i 373,29 km/h na trasie Clevelenad – New York.
Wybuch II wojny światowej doprowadził jednak do przerwania wszystkich wyścigów, w związku z czym Bellanca 28-92 podzielił los innych maszyn wyścigowych i trafił do magazynu. W 1941 roku wystawiono go na sprzedaż, a nowym nabywca zostały Siły Powietrzne Ekwadoru, które wykorzystywały go do 1945 roku.
Późniejsze losy samolotu nie są do końca znane. Maszyna została odstawiona na małe lotnisko, gdzie pozostawiono ją własnemu losowi. Pokryty płótnem i sklejką kadłub prawdopodobnie źle zniósł tamtejsze warunki klimatyczne i maszyna uległa zniszczeniu.
