Rozpoznawcze samochody pancerne 39M i 40M Csaba powstały w latach 1939-1940 i zostały zaprojektowane przez węgierskiego konstruktora Nicholasa Strausslera, który od 1933 roku zajmował się projektowaniem samochodów pancernych w Wielkiej Brytanii.
Węgierska armia w latach 30. stopniowo rozbudowywała potencjał swoich sił pancernych. Oprócz czołgów, inwestowano również w rozwój samochodów pancernych. W 1936 roku rozpoczęto poszukiwania nowego samochodu pancernego do zadań rozpoznawczych. Jego projekt zlecono węgierskiemu konstruktorowi, Nicholasowi Strausslerowi, który po wyemigrowaniu z Węgier, od 1933 roku działał w Wielkiej Brytanii, gdzie prowadził firmę Straussler Mechanisation Ltd zajmującą się projektowaniem samochodów pancernych dla brytyjskiej armii.
Straussler stworzył dwa prototypowe pojazdy Alvis AC2 i AC3, które zaprezentował przedstawicielom brytyjskiej armii, ale nie zainteresowali się oni ich dalszym rozwojem. W tej sytuacji konstruktor zdecydował się na wykorzystanie swoich projektów przy pracach nad samochodem pancernym dla węgierskiej armii. Stworzony przez niego prototyp w praktyce był rozwinięciem AC2.
Pojazd trafił na Węgry, gdzie w 1939 roku został przyjęty do eksploatacji i produkcji pod oznaczeniem 39M Csaba. Produkcją miały zająć się zakłady Weiss Manfred. Początkowo zamówiono 61 pojazdów, a w 1940 roku dodatkowo 40 egzemplarzy. Dodatkowo opracowana została wersja dowodzenia, 40M Csaba, pozbawiona głównego uzbrojenia, zamiast którego zainstalowano dodatkową radiostację.
39M Csaba miał 4,5 m długości i masę 6 ton. Napęd stanowił ośmiocylindrowy silnik Forda o mocy 90 KM, produkowany w Niemczech. Zapewniał on prędkość maksymalną 65 km/h i zasięg 150 km. Uzbrojenie pojazdu składało się z karabinu przeciwpancernego/działka Solothurn kalibru 20 mm, oraz karabinu maszynowego kalibru 8 mm w wieży i drugiego z tyłu. Opancerzenie miało grubość 9 mm. Załoga liczyła 3 osoby. Cechą charakterystyczną pojazdu było niezależne zawieszenie oraz zdublowany system kierowania z dwoma stanowiskami kierowcy z przodu i z tyłu, co pozwalało na zmianę kierunku jazdy bez zawracania.
Csaby trafiły do jednostek rozpoznawczych węgierskiej armii i wzięły udział w działaniach wojennych na froncie wschodnim. Mimo potężnego uzbrojenia jak na tego typu pojazd, słabe opancerzenie sprawiło, że poniosły one olbrzymie straty. Chociaż wykorzystywano je rzadko, pod koniec wojny tylko około 40 pojazdów było zdolnych do służby.
Zbudowane w oparciu o seryjne egzemplarze wersje dowodzenia 40M Csaba nie posiadały działka kalibru 20 mm i wykorzystywane były jako jednostki wsparcia. Nie wiadomo ile pojazdów tego typu powstało ponieważ część źródeł podaje, że niektóre z nich powstały z przebudowy wersji 39M. Żaden samochód pancerny zarówno wersji 39M jak i 40M nie przetrwał wojny.
