Wraz z nastaniem ery okrętów pancernych, niemiecka Kaiserliche Marine stała się jedną z ważniejszych flot w Europie. Początkowo większość okrętów liniowych budowanych było w zagranicznych stoczniach, ale z czasem niemieckie stocznie przejęły na siebie ciężar ich budowy. Ostatnimi zaprojektowanymi i zbudowanymi za granicą niemieckimi okrętami liniowymi były dwie fregaty pancerne typu Kaiser – Kaiser i Deutschland.
Niemiecka flota szybko dołączyła do początkowo elitarnego grona posiadaczy okrętów pancernych. Już w latach 60. rozpoczęto budowę kilku jednostek tego typu, początkowo w brytyjskich stoczniach, ale z czasem również w niemieckich. Dla krajowych stoczni zadanie budowy okrętów pancernych było sporym wyzwaniem, dlatego najważniejsze kontrakty do 1869 roku zlecane były doświadczonym brytyjskim stoczniom, dysponującym również dużymi mocami przerobowymi.
W 1869 roku dowództwo Kaiserliche Marine zamówiło w stoczni Samuda Brothers z Londynu dwie fregaty pancerne typu Kaiser, których projekt stworzył Sir Edward Reed. Stępki pod okręty nazwane Kaiser i Deutschland położono odpowiednio w 1871 i 1872 roku. Wodowanie pierwszego okrętu miało miejsce 19 marca 1874 roku, a do służby jednostka weszła 13 lutego 1875 roku. Druga fregata została zwodowana 12 września 1874 roku, a do służby weszła 20 lipca 1875 roku.
Początkowo oba okręty miały taką samą konstrukcję, ale w toku służby poddawano je drobnym modyfikacjom, w wyniku których zmieniły się ich osiągi – zwłaszcza zapas węgla i zasięg. Okręty miały 89,3 m długości i wyporność całkowitą 8940 ton. Napęd zapewniał jeden dwucylindrowy silnik parowy zasilany przez osiem kotłów, którego moc szacowana była na 5600 ihp. Obie fregaty wyposażono dodatkowo w pełne ożaglowanie. Prędkość maksymalna wynosiła 14,6 węzła, a zasięg odpowiednio 2470 i 3200 mil morskich (4570 km i 5900 km), przy prędkości 10 węzłów.
Początkowo uzbrojenie jednostek skłądało się z 8 dział kalibru 260 mm w centralnej baterii i jednego działa kalibru 210 mm. W zależności od pełnionej roli, załoga okrętów liczyła około 32 oficerów i 568 marynarzy. Pancerz fregat był typowy jak na tamte lata i składał się z płyt żelaznych i drewna tekowego. Opancerzenie miało grubość 127-254 mm w pasie burtowym, 38-51 mm na pokładzie i 203 mm wokół centralnej baterii.
Kariera okrętów nie należała do zbyt emocjonujących. Początkowo oddelegowano je do eskadry śródziemnomorskiej, która została utworzona z myślą o udziale w działaniach u wybrzeży Turcji podczas wojny rosyjsko-tureckiej w latach 1877-1878. Po kilkumiesięcznej misji, okręty wróciły do Niemiec i zostały przeniesione do rezerwy (jak większość okrętów, ponieważ Niemcy utrzymywali w linii tylko kilka aktywnych jednostek).
Przywrócono je do służby w 1883 roku z myślą o udziale w manewrach floty, jednak w pełni przywrócono je do służby dopiero w 1889 roku. Okręty ponownie skierowano wówczas na Morze Śródziemne. Ze względu na przestarzałą konstrukcję, w latach 1891-1897 przeprowadzono zakrojoną na szeroką skalę modernizację obu fregat, w wyniku której zlikwidowano ożaglowanie, zmieniono uzbrojenie i przeklasyfikowano okręty na opancerzone krążowniki.
Kaiser otrzymał nowe uzbrojenie składające się z jednego działa kalibru 150 mm, 6 dział kalibru 105 mm i 9 dział kalibru 88 mm, a Deutschland otrzymał 8 dział kalibru 150 mm, 8 dział kalibru 88 mm i 4 działka kalibru 37 mm. Oba krążowniki otrzymały 5 wyrzutni torped kalibru 350 mm umieszczonych w kadłubie powyżej linii wodnej (Kaiser) i poniżej (Deutschland).
Po modernizacji okręty oddelegowano do eskadry działającej w Azji. W 1898 roku okręty brały udział w zabezpieczeniu niemieckich interesów na Filipinach podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej. W 1904 roku ze względu na wiek obu krążowników, podjęto decyzję o przeklasyfikowaniu ich na jednostki portowe, a następnie zmieniono ich nazwy na Uranus i Jupiter. 21 maja 1906 roku wycofano je jednak z służby. Deutschland został zezłomowany w 1908 roku, a Kaiser pozostał w eksploatacji do 1920 roku w roli pływających koszar w Hamburgu. Tym samym zakończyła się historia ostatnich zagranicznych okrętów liniowych zbudowanych dla Kaiserliche Marine w zagranicznych stoczniach.