Zaprojektowany w 1943 roku czołg średni Type 3 Chi-Nu był ostatnim produkowanym seryjnie japońskim czołgiem średnim podczas II wojny światowej. Nie wziął jednak udziału w walkach, ponieważ pozostał na wyspach japońskich, gdzie miał być wykorzystany podczas ewentualnej inwazji.
Japońskie wojska pancerne podczas II wojny światowej wykorzystywały głównie czołgi lekkie i tankietki. Czołgi średnie pod względem swoich możliwości bojowych w praktyce odpowiadały np. brytyjskim albo amerykańskim czołgom lekkim. Zdając sobie z tego sprawę, dowództwo wojsk lądowych zainicjowało prace nad nowym typem czołgu średniego uzbrojonego najpierw w armatę kalibru 57 mm, a z czasem kalibru 75 mm.
Pierwszymi nowymi czołgami średnimi stały się wozy Type 97 Shinhato Chi-Ha i Type 1 Chi-He, uzbrojone w armatę kalibru… 47 mm. Działo to, oznaczone jako Type 1 47 mm miało bowiem nieco lepsze właściwości balistyczne niż dostępne na początku wojny działa kalibru 57 mm. Pojazdy te był jednak rozwiązaniem przejściowym. Docelowo, zakładano, że podstawowym czołgiem średnim japońskiej armii zostanie Type 4 Chi-to, jednak wolne tempo prac sprawiło, że podjęto decyzję o zbudowaniu kolejnego czołgu przejściowego.
W maju 1943 roku zaczęto prace nad czołgiem Type 3 Chi-Nu, który ukończono już w październiku. Pojazd wykorzystywał podzespoły starszych czołgów, zwłaszcza w układzie napędowym i podwoziu, oraz częściowo w kadłubie, ale otrzymał całkowicie nową wieżę, w której zamontowano armatę kalibru 75 mm.
Type 3 Chi-Nu miał 5,6 m długości i masę 21 ton. Napęd stanowił dwunastocylindrowy silnik Mitsubishi Type 100 o pojemności 21,7 litra i mocy 240 KM, zapewniający prędkość maksymalną 39 km/h i zasięg 210 km. Uzbrojenie składało się z armaty Type 3 kalibru 75 mm, dysponującej raczej przeciętnymi osiągami (przebijalność do 90 mm pancerza na małym dystansie) oraz karabinu maszynowego kalibru 7,7 mm. Załoga liczyła aż 5 osób.
Do końca wojny zbudowano 144 albo 166 czołgów tego typu. Nie skierowano ich jednak do obrony wysp należących do Japonii. Zamiast tego zostawiono je w kraju, gdzie miały służyć do obrony w razie amerykańskiej inwazji na Japonię. Z racji tego, że do niej nie doszło, czołgi Type 3 Chi-Nu nigdy nie wzięły udziału w walkach, przez co nie wiadomo nawet, jak spisałyby się w walce, zwłaszcza z amerykańskimi Shermanami.
Po wojnie czołgi te zezłomowano, zachowując jeden egzemplarz, który przetrwał do naszych czasów. Type 3 Chi-Nu był ostatnim seryjnie produkowanym czołgiem średnim japońskiej armii, który wszedł do eksploatacji, jednak nie wziął udziału w działaniach wojennych. Czołg ten był konstrukcją przejściową, chociaż i tak prezentował większe możliwości bojowe niż wiele wcześniejszych japońskich czołgów.
