Brytyjskie samoloty ZOP, czyli maszyny przystosowane do zwalczania okrętów podwodnych projektowane po II wojnie światowej często charakteryzowały się bardzo oryginalnym wyglądem. Zaprojektowany w 1953 roku Short Seamew zyskał nawet bardzo nietypowe miano „wielbłąda wśród koni wyścigowych”.
Na przełomie lat 40. i 50. dowództwo Royal Navy Fleet Air Arm podjęło decyzję o zastąpieniu posiadanych bombowców Grumman TBF Avenger, wykorzystywanych do zwalczania okrętów podwodnych przez nowe maszyny. Przygotowano specyfikację M.123D, na podstawie której w zakładach Short opracowano lekki samolot zwalczania okrętów podwodnych Short SB.6 Seamew.
Prace nad samolotem prowadzono od 1951 roku pod kierownictwem Davida Keith-Lucasa. Pierwszy z 3 prototypów oblatano 23 sierpnia 1953 roku, po czym rozpoczęto testy. W ich trakcie na jaw wyszło, że samolot jest trudny w pilotażu, ale mimo wprowadzanych poprawek nie udało się wyeliminować wad samolotu.
Kolejne próby samolotu kontynuowano równolegle z produkcją pierwszej serii samolotów serii przedprodukcyjnej. Początkowo zamierzano zbudować 60 maszyn, ale ostatecznie produkcja zamknęła się na zaledwie 26 maszynach, w tym prototypach. Wykorzystywano je początkowo na lotniskowcu HMS Bulwark, a później na HMS Warrior. Próby kontynuowano do 1956 roku, ale problemy eksploatacyjne sprawiły, że w 1957 roku program zamknięto, uznając, że Seamew nie nadaje się do służby operacyjnej. W ciągu kilku lat wszystkie zbudowane maszyny zezłomowano, zachowując po nich jedynie jeden silnik.
Short Seamew wyróżniał się bardzo oryginalnym układem. Kokpit umieszczono nad silnikiem (stąd przydomek wielbłąd), a za jednostką napędową umieszczono komorę na uzbrojenie. Ponadto pod skrzydłami umieszczono węzły pozwalające na przenoszenie rakiet, bomb, bomb głębinowych oraz flar. Kadłub był wąski i wysoki, przez co zapewniał dobrą widoczność pilotowi i obserwatorowi. Cała konstrukcja była stosunkowo lekka, ale równocześnie wzmocniono ją pod kątem operowania z pokładu lotniskowca nawet w trudnych warunkach pogodowych.
Maszyna miała 12,5 m długości i 16,7 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa wynosiła 6804 kg. Napęd stanowił silnik turbośmigłowy Armstrong Siddeley Mamba o mocy 1590 KM, zapewniający prędkość maksymalną 380 km/h i zasięg 1210 km, co przekładało się na około 4 godziny lotu bojowego. Uzbrojenie mogło ważyć 836 kg, a w jego skład wchodziły torpeda, bomby głębinowe, tradycyjne bomby albo rakiety powietrze-woda. Samolot wyposażono w radar ASV Mk.19B. Załoga składała się z pilota i obserwatora.
Istniały dwie podstawowe wersje Seamew – morska, przystosowana do operowania z lotniskowców, oraz lądowa, przystosowana do operowania z baz na lądzie. Zbudowano 4 egzemplarze maszyn lądowych, ale przebudowano je na samoloty pokładowe.
