Formalnie pierwszym amerykańskim pancernikiem był zbudowany w 1892 roku USS Texas, jednak okręt ten nigdy nie otrzymał standardowego numeru przyznawanego amerykańskim pancernikom (zaczynającego się od liter BB). Dopiero zbudowany rok później USS Indiana otrzymał oznaczenie BB-1.
Geneza
Amerykańska flota w połowie lat 80. XIX wieku prezentowała obraz nędzy i rozpaczy. Całkowicie przestarzałe okręty opancerzone, w większości pamiętające czasy wojny secesyjnej, oraz nieliczne i nienadające się do służby na morzu monitory były kompletnie nieprzydatne w przypadku starcia z budowanymi ówcześnie w Europie okrętami pancernymi.
Fakt, że tak nowoczesne okręty zaczęły wchodzić do służby również w flotach państw Ameryki Południowej sprawił, że w USA zapanowała panika. Media prześcigały się w publikacji artykułów, w których prezentowano wizje starć z Brazylijskimi, Chilijskimi lub Argentyńskimi okrętami pancernymi, które miały samodzielnie zniszczyć całą amerykańską flotę. Chociaż wizje te były mocno przesadzone, słabość amerykańskiej floty była faktem.
Próby zmiany sytuacji podejmowane przez młodych oficerów floty spotykały się zarówno z oporem starych oficerów wyższego szczebla, oraz kompletnym brakiem zaplecza technicznego potrzebnego do budowy nowoczesnych okrętów pancernych. W USA od czasów wojny secesyjnej nie rozwijano bowiem żadnych programów budowy nowych okrętów wojennych. Kontynuowano stare projekty, zapoczątkowane jeszcze w trakcie wojny. Polityka izolacjonizmu tylko pogarszała tę sytuację.
Naciski opinii publicznej i mediów sprawiły jednak, że pod koniec lat 80. XIX wieku sytuacja zaczęła ulegać zmianie. Początkowo przedstawiciele władz wpłynęli na potentatów przemysłowych, którzy rozpoczęli rozbudowę i przekształcanie szybko rozwijającego się przemysłu metalurgicznego, który bardzo dobrze opanował produkcję elementów żelaznych. Rozpoczęto badania nad nowymi stopami stali, co doprowadziło do powstania stali pancernej Harveya.
Przełomem było zamówienie pierwszy krążowników pancernych i kilku mniejszych jednostek. Ponadto zamówiono kilka większych okrętów wojennych, z których jednymi z istotniejszych stały się trzy pancerniki typu Indiana.
USS Indiana (BB-1)
O ile USS Texas był pierwszym amerykańskim pancernikiem, okręt ten nie był klasyfikowany jako predreadnought. Miano to zyskały dopiero trzy okręty typu Indiana – USS Indiana (BB-1), USS Massachusetss (BB-2) i USS Oregon (BB-3). Były to też pierwsze okręty, które otrzymały numery zaczynające się od liter BB (battleship). Okręty miały podobna konstrukcję – 109 m długości i wyporność 10 450 ton. Napęd stanowiły dwa silniki parowe zapewniające prędkość maksymalną 15 węzłów i zasięg 4900 mil morskich (9100 km). Załoga liczyła 32 oficerów i 441 marynarzy.
Uzbrojenie okrętów składało się z czterech dział kalibru 330 mm w dwóch dwudziałowych wieżach. Uzbrojenie dodatkowe składało się z czterech (2×2) dział kalibru 203 mm, czterech dział kalibru 152 mm, 12 dział kalibru 76 mm, 20 dział kalibru 57 mm, 6 dział kalibru 37 mm i 4 wyrzutni torpedowych kalibru 450 mm. Pancerz z stali pancernej Harveya miał grubość 220-460 mm w pasie burtowym, 130 mm na pozostałych częściach kadłuba i 380 mm na wieżach. Pozostałe elementy statku chronione były stalą pancerną o grubości 250 mm na mostku, 150 mm na wieżach artylerii pomocniczej i 76 mm na pokładzie.
Zamówienie na pierwszy z pancerników – USS Indiana złożono 30 czerwca 1890 roku, stępkę położono 7 maja 1891 roku w stoczni William Cramp & Sons w Filadelfii, wodowanie miało miejsce 28 lutego 1893 roku, a do służby okręt wszedł 20 listopada 1895 roku. Koszt prac wyniósł ostatecznie około 6 mln dolarów (współcześnie około 188 mln dolarów).
Eksploatacja
Pancernik został włączony do Eskadry Północnoatlantyckiej. Podczas pierwszych rejsów na jaw wyszły liczne wady konstrukcyjne jednostki. Zbyt słabe mechanizmy obrotu wież, które pękały podczas silnych sztormów, co prowadziło do niekontrolowanego obracania się wież oraz bardzo niska wolna burta, utrudniająca rejsy po otwartym morzu.
Indiana jak i siostrzane jednostki bardziej pasowały więc do służby w roli pancerników obrony wybrzeża. Mimo to ze względu na silne uzbrojenie i opancerzenie, stanowiły trzon floty. Do wybuchu wojny amerykańsko-hiszpańskiej okręt okręt brał udział w licznych rejsach szkoleniowych i treningowych. W kwietniu 1898 roku skierowano go na Florydę, z zamiarem wykorzystania w trakcie walk z hiszpańskimi okrętami na Kubie.
Okręt wziął udział w blokadzie Santiago de Cuba, oraz pośredni udział w bitwie stoczonej 3 lipca 1898 roku na wodach w pobliżu miasta. W trakcie walk USS Indiana nie mogła prowadzić pościgu za hiszpańskimi okrętami liniowymi z powodu problemów z siłownią. Mimo to jednostka wzięła udział w zniszczeniu hiszpańskich niszczycieli Pluton i Furor.
Po wojnie okręt powrócił do dotychczasowej służby, ale już w 1900 roku okręt wycofano do rezerwy. Chociaż od jego zbudowania minęło kilka lat, okręt był już przestarzałą konstrukcją. W związku z tym traktowano go jako jednostkę pomocniczą oraz szkoleniową. Mimo dokonania kilku modernizacji, w tym unowocześnienia siłowni i usunięcia zbędnego uzbrojenia, możliwości bojowe okrętu nie uległy poprawie. Indiana wracała do służby co kilka lat i ponownie wracała do rezerwy. Podczas I wojny światowej okręt używany był jako jednostka szkolna dla artylerzystów.
Po wojnie okręt wycofano z eksploatacji 31 stycznia 1919 roku. Po rozbrojeniu i usunięciu wartościowego wyposażenia podjęto decyzję o wykorzystaniu go do próbnych ataków samolotów na okręty. Ostatecznie ex-pancernik zatonął w płytkich wodach i w 1924 roku został sprzedany na złom. Wrak odholowano i pocięto.
Podsumowanie
USS Indiana była pierwszym amerykańskim predreadnoughtem i pierwszym pancernikiem US-Navy oznaczonym skrótem BB. Okręt był mniejszy niż europejskie jednostki tej klasy, ale nie ustępował im pod względem uzbrojenia i opancerzenia. Chociaż generalnie nie była to bardzo udana konstrukcja, doświadczenie zdobyte podczas prac nad nią i w trakcie eksploatacji wpłynęło na projekty późniejszych amerykańskich pancerników.
Kariera siostrzanych okrętów – USS Massachusetss i USS Oregon była bardzo podobna i równie spokojna. Okręty te również wzięły udział w wojnie z Hiszpanią w 1898 roku, a później wykorzystywane były w roli jednostek szkolnych.
