Niszczyciele typu Smith – pierwsze amerykańskie oceaniczne niszczyciele

Zbudowane w latach 1908-1910 niszczyciele typu Smith były pierwszymi amerykańskimi niszczycielami dysponującymi zasięgiem i dzielnością morską odpowiednią do rejsów oceanicznych. Były to również pierwsze tego typu jednostki w US Navy wyposażone w turbiny parowe. Zbudowano 5 okrętów tego typu.

Pierwsze oceaniczne niszczyciele US Navy

Pierwsze amerykańskie niszczyciele wprowadzane do służby pod koniec XIX wieku były w praktyce powiększonymi torpedowcami, po których odziedziczyły raczej mizerną dzielność morską oraz mały zasięg. Ich wadą był również napęd w postaci silników parowych, który chociaż zapewniał przyzwoita prędkość około 28 węzłów, był mało efektywny w przypadku niszczycieli. Kolejną wadą tych okrętów były niewielkie rozmiary i wyporność, uniemożliwiające instalację silniejszego uzbrojenia.

USS Smith

W związku z tym 29 czerwca 1906 roku amerykańskie władze złożyły zamówienie najpierw na trzy, a 7 marca 1907 roku na dwa kolejne niszczyciele nowego typu. Okręty miały być dwukrotnie większe od wcześniejszych niszczycieli typu Truxtuns, a ich napęd stanowić miały turbiny parowe.

Budowę pierwszych dwóch okrętów typu – USS Smith i USS Lamson rozpoczęto 18 marca 1908 roku. 28 kwietnia położono stępkę pod trzecią jednostkę – USS Preston, a 3 sierpnia pod USS Flusser i USS Reid. Chociaż USS Smith został zwodowany jako pierwszy – 20 kwietnia 1909 roku, do służby pierwszy wszedł USS Flusser – 28 października 1909 roku.

USS Reid

Niszczyciele miały 89,5 m długości wyporność standardową 710 ton i maksymalną 916 ton. Napęd stanowiły trzy turbiny parowe Parsonsa o mocy 10 000 KM, zapewniające prędkość 28-31 węzłów oraz zasięg 5200 km przy prędkości 10 węzłów i zapasie węgla do 309 ton. Uzbrojenie składało się z 5 dział kalibru 76 mm oraz trzech wyrzutni torped kalibru 450 mm, a załoga liczyła 4 oficerów i 83 marynarzy.

Eksploatacja

USS Smith (DD-17)

Chociaż USS Smith nie był pierwszą jednostką typu, która weszła do służby, to od niej typ wziął swoją nazwę. Okręt początkowo służył w Atlantyckiej Flocie Torpedowej, jednak w październiku 1912 roku przeniesiono go do rezerwy, w której pozostawał do grudnia 1915 roku.

USS Flusser

Wraz z wybuchem I wojny światowej w Europie, niszczyciel został oddelegowany do zadań patrolowych przy wschodnim wybrzeżu USA, a po przyłączeniu się Stanów Zjednoczonych do wojny wysłano go do Nowego Jorku, gdzie miał przechwytywać niemieckie statki opuszczające amerykańskie porty. Następnie oddelegowano go do zadań eskortowych na Atlantyku.

Po zakończeniu wojny niszczyciel został wycofany z służby 2 września 1919 roku, a w 1920 roku podjęto decyzję o złomowaniu. Prac nie przeprowadzono, ponieważ dawny USS Smith został wytypowany jako cel dla lotnictwa. W tej roli wykorzystywano go kilkukrotnie, po czym 20 grudnia 1921 roku zdezelowany wrak sprzedano na złom.

USS Preston

USS Lamson (DD-18), USS Preston (DD-19), USS Flusser (DD-20) i USS Reid (DD-21)

Pozostałe niszczyciele typu Smith również zostały oddelegowano do Atlantyckiej Floty Torpedowej i uczestniczyły w zadaniach patrolowych przy wschodnim wybrzeżu USA. Po wybuchu I wojny światowej oddelegowano je do zadań eskortowych, w trakcie których kilkukrotnie podejmowały one działania przeciwko niemieckim u-bootom, jednak bez rezultatów.

USS Flusser

Po wojnie wszystkie cztery okręty zostały wycofane ze służby w lipcu 1919 roku a następnie zezłomowane. Głównym powodem tak szybkiego wycofania jednostek z eksploatacji była ich przestarzała konstrukcja zwłaszcza w porównaniu do nowszych niszczycieli typu Paulding, Cassin i Sampson. Kolejną wadą okrętów było słabe uzbrojenie, nieprzystosowane do zwalczania okrętów podwodnych. Mimo to okręty te zapisały się w historii jako pierwsze amerykańskie oceaniczne niszczyciele, oraz pierwsze amerykańskie jednostki tego typu wyposażone w turbiny parowe.

USS Preston