Zwodowany w 1876 roku pancernik HMS Temeraire był pierwszym brytyjskim okrętem tej klasy z uzbrojeniem częściowo umieszczonym w barbetach, a częściowo na burtach jak w starszych jednostkach. Był to również jeden z ostatnich pancerników Royal Navy, który pływał pod żaglami.
Stępkę pod HMS Temeraire położono 18 sierpnia 1873 roku w stoczni Chatham. Wodowanie miało miejsce 9 maja 1876 roku, a do służby okręt wszedł 31 sierpnia 1877 roku. Pancernik był od początku jednostką eksperymentalną, zaprojektowaną w celu przetestowania koncepcji umieszczenia uzbrojenia w barbetach, a nie tylko na burtach. Okręt miał 87 m długości i wyporność 8677 ton. Napęd stanowiły dwa silniki parowe o mocy 7697 ihp, zapewniające prędkość maksymalną 14,65 węzła. Dodatkowo okręt posiadał żagle.
Uzbrojenie składało się z 4 dział kalibru 280 mm w barbetach na pokładzie po jednym na dziobie i rufie, oraz po jednym na każdej burcie. Działa umieszczono w specjalnych barbetach otoczonych pancerzem o grubości 200 mm. Dodatkowo wyposażono je w mechanizm opuszczania i podnoszenia, dzięki czemu podczas ładowania obsługa była w pełni ukryta za barbetą. Ponadto uzbrojenie pancernika składało się z 4 dział kalibru 254 mm na burtach w centralnej baterii. Dodatkowo okręt posiadał 4 ładowane od tyłu działa 20-funtowe oraz dwie torpedy wytykowe. W toku eksploatacji uzbrojenie modyfikowano i dodawano nowe, głównie w postaci lżejszych działek do obrony przed torpedowcami.
Pancerz HMS Temeraire miał grubość 140-280 mm w pasie burtowym, 200 mm na barbetach, 200 mm na baterii centralnej, 130-200 mm na grodziach oraz 25-38 mm na pokładzie. Załoga liczyła 580 oficerów i marynarzy.
Praktycznie większość swojej służby okręt spędził na Morzu Śródziemnym, często jako okręt flagowy. W 1878 roku okręt oddelegowano w rejon Dardaneli, gdzie jego załoga miała obserwować przebieg wojny rosyjsko-tureckiej. W 1881 roku pancernik brał udział w inwazji na Cypr, a w 1882 roku w walkach z Egiptem w rejonie Aleksandrii. W 1884 roku starzejący się na tle nowych pancerników okręt wysłano do rezerwy, jednak jeszcze w tym samym roku przywrócono go do służby.
W 1887 roku ponownie wycofano go do rezerwy. Po przywróceniu do służby HMS Temeraire brał udział w licznych rejsach szkoleniowych i manewrach, podczas których doszło do incydentu z HMS Orion. Oba okręty zderzyły się podczas rejsu, ale szybka reakcja załogi pancernika sprawiła, że uszkodzenia były niewielkie i okręt nie zatonął.
W 1889 roku HMS Temeraire był jednym z ostatnich brytyjskich pancerników w służbie, który posiadał i wykorzystywał żagle. W 1891 roku pancernik trafił do rezerwy, będąc już całkowicie przestarzałą jednostką. Pojawiały się plany jego modernizacji, ale koszty prac były zbyt wysokie. W 1904 roku okręt zmienił nazwę na Indus II a w 1915 roku na Akbar. W tym czasie nie był już wykorzystywany jako jednostka bojowa. Ostatecznie pancernik został zezłomowany dopiero w maju 1921 roku w Holandii.
HMS Temeraire nie miał ekscytującej służby, ani nie był jednostką wyróżniającą się nowoczesnością (chociaż dla Royal Navy był okrętem eksperymentalnym). W czasie gdy wszedł do służby praktycznie każdy nowy okręt pancerny wyróżniał się jakimiś nowinkami, przez co wiele okrętów było przestarzałych już krótko po wejściu do służby. Mimo to pancernik przetrwał w niezmienionej konfiguracji aż do końcówki XIX wieku.
Jako ciekawostkę warto dodać, że HMS Temeraire otrzymał nazwę nawiązującą do zdobytego przez Brytyjczyków w 1759 roku francuskiego okrętu liniowego Téméraire. Następnie nazwę HMS Temeraire otrzymał zbudowany w 1798 roku 98-działowy okręt liniowy typu Neptune. Jednostka zasłynęła głównie z powodu uwiecznienia jej ostatniego rejsy na obrazie „The Fighting Temeraire” autorstwa J. M. W. Turner z 1839 roku. Obraz przedstawia okręt liniowy podczas holowania przez parowy holownik do stoczni złomowej.
