Zbudowany w 1851 roku w Niemczech most Göltzschtalbrücke, przechodzący nad rzeką Göltzsch w pobliżu miasta Netzschkau w Saksonii w momencie oddania do eksploatacji był najwyższym mostem kolejowym, a obecnie jest największym, ceglanym mostem na świecie.
Most Göltzschtalbrücke powstał jako linii kolejowej łączącej Saksonię z Bawarią. Podczas prac nad trasą, olbrzymim wyzwaniem było pokonanie doliny rzeki Göltzsch. 27 stycznia 1845 roku ogłoszono konkurs na projekt mostu, w którym zgłoszono aż 81 projektów. Niestety żaden z nich nie zawierał dokładnych danych na temat wytrzymałości konstrukcji, przez co ostatecznie żaden z projektów nie został wybrany do realizacji.
W zaistniałej sytuacji, profesor Johann Andreas Schubert, członek komisji oceniającej projekty, postanowił samodzielnie zaprojektować most. Podczas prac wzorował się na konstrukcji wiaduktu w Leubnitz. Podczas prac profesor wykonał liczne obliczenia, mające zapewnić odpowiednią wytrzymałość konstrukcji. Prace nad mostem ostatecznie ruszyły 31 maja 1846 roku.
Profesor Schubert zaprojektował oryginalny, 574-metrowy most o wysokości 78 m, wykonany w całości z cegieł. Aby utrzymać taką konstrukcję, most składał się z kilku warstw łuków, które zapewniały mu sztywność. Wybór cegieł jako głównego budulca podyktowany był względami ekonomicznymi, ponieważ produkcja cegieł w tym regionie była o wiele bardziej opłacalna, niż ściągnie np. bloków granitowych.
Aby zapewnić codzienne dostawy około 50 000 cegieł, zbudowano aż 20 cegielni, które zaopatrywały samą budowę mostu. W pracach nad mostem uczestniczyło 1736 robotników, z których aż 31 zginęło z powodu wypadków. Cały most wykonano z 26 021 000 cegieł (co przełożyło się na konstrukcję o objętości 135 676 m³) o wymiarach 28x14x6,5 cm. Oficjalne otwarcie mostu miało miejsce 15 lipca 1851 roku.
W momencie oddania do użytku, most Göltzschtalbrücke był najwyższym mostem kolejowym na świecie, a obecnie jest to największy ceglany most na świecie. W latach 30. XX wieku przeprowadzono pierwsze większe prace modernizacyjne na moście, które pozwoliły na instalację torów o większym rozstawie. Podczas II wojny światowej rozważano wysadzenie mostu, ale ostatecznie konstrukcja przetrwała. W połowie lat 50. rozpoczeto natomiast zakrojone na szeroką skale prace konserwacyjne i modernizacyjne, dzięki którym most cały czas pozostaje w eksploatacji.
Okoliczne doliny usiane są ponadto licznymi ścieżkami i punktami widokowymi z których można oglądać most. Jest to więc jeden z ciekawszych punktów do odwiedzenia. Warto dodać, że niedaleko znajduje się podobny, ale nieco mniejszy wiadukt kolejowy, również wykonany z cegieł.