Cechą charakterystyczną wielu włoskich samolotów pasażerskich i wojskowych przełomu lat 30. i 40. był trzysilnikowy układ konstrukcyjny. Ostatnimi produkowanymi samolotami w takiej konfiguracji były pasażerskie Fiaty G.12 i ich powiększone wersje G.212.
Na przełomie lat 30. i 40. XX wieku w zakładach Fiat zespół konstrukcyjny pod kierownictwem inż. Giuseppe Gabrilliego rozpoczął prace nad trzysilnikowym samolotem pasażerskim Fiat G.12. Maszyna miała być wykorzystywana do obsługi tras europejskich, oraz po dostosowaniu, również lotów dalekodystansowych, nawet do Japonii.
Pierwszy prototyp nowego samolotu, oznaczony jako G.12C (C od civile, czyli cywilny) został oblatany 15 października 1940 roku. Maszyna miała 20 m długości i 28,6 m rozpiętości skrzydeł. Masa startowa wynosiła 15 ton. Napęd stanowiły 3 silniki gwiazdowe Fiat A.74 RC.42 o mocy 800 KM każdy, zapewniające prędkość maksymalną 396 km/h i przelotową 308 km/h, oraz zasięg 2300 km. W wersji podstawowej samolot zabierał na pokład 14 pasażerów.
Maszyna została przyjęta do eksploatacji w liniach lotniczych Avio Linee Italiane i skierowana do obsługi trasy między Mediolanem, Wenecję, Wiedniem i Budapesztem. W maju 1941 roku opracowano kolejną wersję maszyny, oznaczoną jako G.12T, przystosowaną do transportu 22 żołnierzy wraz z wyposażeniem. Planowano również kolejne wersje, w tym dalekodystansowe, ale trwająca wojna sprawiła, że prac nad tymi maszynami nie dokończono, ograniczając się do prototypów.
Po zakończeniu II wojny światowej wznowiono produkcję G.12 w nieco unowocześnionych wersjach i kontynuowano ją do 1950 roku, budując łącznie 104 egzemplarze, w tym 50 maszyn w wersji G.12T. 19 stycznia 1947 roku oblatano natomiast wersję G.212. Maszyna była rozwinięciem modelu G.12 i różniła się większymi wymiarami i nowymi silnikami.
Fiat G.212 miał 23 m długości i 29,3 m rozpiętości skrzydeł, maksymalna masa startowa wynosiła 17,5 tony. Napęd stanowiły trzy czternastocylindrowe silniki gwiazdowe Alfa Romeo 128, a później Pratt & Whitney R-1830-S1C3-G Twin Wasp o mocy 1065 KM każdy, zapewniające prędkość maksymalną 380 km/h i przelotową 300 km, oraz zasięg 3000 km. Samolot mógł zabrać na pokład 34 pasażerów.
Produkcję wersji G.212 kontynuowano do 1950 roku, budując 19-26 maszyn w trzech podstawowych wersjach. Kilka maszyn przebudowano natomiast do wersji specjalistycznych dla wojska. Samoloty pasażerskie używane były przez włoskie linie lotnicze Ali Fiotte Riunite i Avio Linee Italiane, a kilka egzemplarzy trafiło do Egiptu, Francji oraz Kuwejtu. Włoskie siły powietrzne wykorzystywały 11 egzemplarzy G.212 do 1952 roku.
Do naszych czasów przetrwał jeden Fiat G.212. Z racji tego, że samoloty te produkowano po II wojnie światowej, stały się one ostatnimi produkowanymi seryjnie włoskimi trzysilnikowymi samolotami pasażerskimi i wojskowymi.
