Na początku lat 30. US Navy uznało, że potrzebuje nowe myśliwce pokładowe, dysponujące lepszymi osiągami niż dotychczasowe maszyny. Zainicjowano kilka projektów, rozwijanych niezależnie przez różne wytwórnie lotnicze. Zakłady Northrop zaprojektowały myśliwiec Northrop XFT. Maszyna okazała się totalną porażką.
W grudniu 1932 roku US Navy zleciła Boeingowi opracowanie nowego myśliwca pod oznaczeniem P-29/XF7B-1. Równocześnie, będąc pod wrażeniem osiągów samolotów takich jak Northrop Gamma i Delta, dodatkowe zamówienie wpłynęło 8 maja 1933 roku do Northropa, który miał zaprojektować myśliwiec pod oznaczeniem XFT-1.
Zespół projektowy pod kierownictwem Eda Heinemanna wykorzystał plany samolotu Northrop Delta, które dostosował do rozmiaru myśliwca. Tak powstał całkowicie metalowy dolnopłat z stałym podwoziem, oznaczony jako Northrop XFT. Jako napęd początkowo wybrano silnik Wright R-1510.
Oblot prototypu miał miejsce 18 grudnia 1933 roku lub 16 stycznia 1934 roku (prawdopodobnie pierwsza data to data oblotu, a druga to data oblotu maszyny przez US Navy). Podczas testów okazało się, że maszyna chociaż dysponuje dużą prędkością, ma słabe właściwości pilotażowe i ma tendencję do wpadania w korkociąg. Dodatkowo negatywnie oceniono widoczność z kokpitu, co w przypadku samolotu operującego z pokładu lotniskowca było olbrzymią wadą.
Samolot został poddany modyfikacji, w ramach której zainstalowano mocniejszą wersję silnika R-1510 i poprawiono klapy. Nie wpłynęło to jednak w żadnym stopniu na właściwości pilotażowe. W tej sytuacji samolot wrócił do Northropa, który przeprojektował go, zmieniając równocześnie oznaczenie na XFT-2. Tym razem zainstalowano mocniejszy silnik Pratt & Whitney R-1535, zmieniono statecznik i dostosowano konstrukcję do wprowadzonych zmian.
Testy samolotu przeprowadzone w kwietniu 1936 roku wykazały, że zmiany… jeszcze bardziej pogorszyły właściwości pilotażowe. W tej sytuacji US Navy odrzuciła projekt, uznając go za nienadający się do eksploatacji. Samolot miał zostać przetransportowany drogą lądową do fabryki Northropa w El Segundo. Pilot odpowiedzialny za samolot nie posłuchał jednak wytycznych i postanowił dolecieć do celu samodzielnie. Niestety 21 lipca 1936 roku w trakcie lotu samolot rozbił się w górach Allegheny.
Równolegle z XFT-1/2 Northrop opracował wersję 3A, różniącą się chowanym podwoziem. Również i ta maszyna okazała się porażką, a jedyny zbudowany prototyp zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach podczas lotu nad Pacyfikiem u wybrzeży Kalifornii, 30 lipca 1935 roku.
Co ciekawe, plany samolotu zostały przekazane firmie Chance Vought Aviation, która na ich bazie zaprojektowała samolot Vought V-141. Również i ta maszyna okazała się nieudana, ale pozwoliła na zdobycie doświadczenia potrzebnego do zaprojektowania samolotu Vought V-166, który stał się później myśliwcem Voght F4U Corsair.
